“Eerst liepen we samen zonder te praten”, vertelt Dennis, ”En later liepen we ook echt in stilte met elkaar.” Zijn woorden doorbreken de stilte en klinken na in de kalme, warme sfeer na onze camini op het werk. Als ik de kring rondkijk zie ik instemmend geknik. Zijn woorden raken precies de kern: het duurt altijd even om je comfortabel te voelen met de stilte. Maar als je daar eenmaal bent, is het een hele drempel om dat weldadige gevoel te doorbreken met praten. Na een minuut of tien neemt de agenda de overhand: we moeten toch echt weer eens aan de slag. De pauze is voorbij.

Tekst: Wilco Kruijswijk

Sinds 2013 organiseren Anouk Poll en ik zogenaamde Camini’s. Een Camini is een mini-camino. Een camino staat voor de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Een camini is dus een kleine pelgrimage. Geïnspireerd door onze pelgrimservaringen kiezen we een thema, delen ervaringen en gaan in een groep – in stilte – op pad. We organiseren Camini’s bij congressen, op het werk, in het bos en bij kloosters. Het kan overal, want de belangrijkste ingrediënten zijn gemakkelijk voorhanden: wandelen en stil kunnen zijn.

Verdiepen

Soms wandelen we met een vraag. We moedigen iedereen aan om niet de focus te leggen op je eerste antwoord. Zet die gewoon aan de kant. Onderzoek het tweede antwoord dat opkomt, en vergeet die ook weer. En kijk wat er dan gebeurt. Als we met elkaar napraten, merk ik dat het eerste antwoord een impuls is, de tweede een verzet en de derde wijsheid vanuit overgave. Zoals het bij pelgrimeren ook vaak gebeurt: je kunt niet afdwingen met welke thema’s je aan de slag zult gaan, gaandeweg kom je erachter wat belangrijk voor je is. Dat is een kwaliteit van stilte die je stapsgewijs kunt ontdekken.

Verbinden

Na een stiltewandeling zei iemand eens: “Bij het wandelen voelde ik me zo gedragen door de groep. Het was donker, maar bij moeilijke stukken wachtte iedereen op elkaar en hielpen we elkaar. Dat raakte me, omdat ik in het dagelijks leven vooral voor anderen klaar moet staan.”  Het valt me elke keer weer op dat je bij een stiltewandeling vertrekt als een groep mensen die onbekend is voor elkaar en eindigt met een gevoel van verbondenheid. Want in de stilte ligt iets intiems, iets kwetsbaars. En dat delen we niet zovaak met elkaar. Natuurlijk zijn we weleens stil met anderen, of praten we even niet. Maar bewust de stilte omarmen en deze kwetsbaarheid delen, vinden we lastiger. Door in stilte te wandelen verbinden we ons met elkaar.

Er is in Nederland een prachtig aanbod om in stilte te wandelen, kijk maar eens op internet. Als je het leuk en mooi lijkt om eens in stilte met ons te wandelen, kijk dan eens op de site. Of mail gewoon naar info@camini.nl. We helpen je graag op weg!

Dit artikel is geschreven binnen het project “Als zitten het nieuwe roken is, hoe stop ik dan met zitten?”, een initiatief van het Ministerie van Geluk, Welbevinden en Plezier (www.mingwp.nl).