Onverwacht avontuur tijdens een clubwandeling
Onlangs ging ik op een vrijdagmorgen op de fiets richting de Leuvenumse bossen. Op een parkeerterrein (dat 7 km fietsen van mijn huis ligt) hadden we vanuit de atletiekvereniging afgesproken, om van daar uit een mooie clubwandeling te lopen. Iedereen nam zijn eigen proviand mee, want we hadden halverwege een pauze gepland. Die ochtend had ik echter al flink ontbeten, waardoor ik niet verwachte onderweg trek te krijgen, vooral gezien het feit dat de route ‘slechts’ 9 km lang was. Voor alle zekerheid had ik echter toch mijn bidon water en een reep meegenomen. Omdat ik dacht dat ik laat was sjeeste ik richting de parkeerplek, maar toen ik aan kwam bleek ik nog een kwartier te hebben. Gelukkig, want ik was al redelijk bezweet van de fietstocht en de hoge luchtvochtigheid.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Warming-up
Voor we vetrokken, vertelde de trainer nog even waar we heen zouden lopen en waar ongeveer de pauze zou zijn. We vertrokken in een stoet door het bos. Het waren vooral ‘single paadjes’, waar je achter elkaar moest lopen. Na 2 km stopten we even om de warming-up te beginnen. Iedereen ging in een grote kring staan en om de beurt noemden we onze naam even op, omdat er een paar nieuwe gezichten bij de groep waren, waaronder ikzelf. Vervolgens rekten we even de benen en armen, waarna we onze route verder vervolgden. Ik probeerde gelijk wat vooraan de stoet te komen, zodat ik tempo kon houden en me niet hoefde in te houden. Dat loopt prettiger vind ik zelf en dat vonden een paar mensen met mij. Met zijn vieren hadden we een iets sneller tempo dan de rest, maar dooordat we in een lang lint liepen merkten de anderen hier niet zoveel van.
Idyllisch lunchplekje
We liepen richting de Leuvenumse beek. Tijdens het wandelen zag ik ineens een reetje overspringen. Een aantal mensen voor en achter mij zag het ook. Hij keek ons vanaf een heuveltje nog even aan met zijn mooie helderbruine vacht, voor hij ervandoor rende. Nog enthousiast van deze toevallige ontmoeting liepen we verder.
We kwamen aan bij de beek en daar was bij een bruggetje een mooi plekje om even te zitten. Een bankje, een boomstam en een bruggetje vormden de zetels van onze groep. Het was een idyllisch plekje. Sommigen hadden een thermoskannetje koffie mee en ikzelf gewoon mijn bidon water. Trek had ik niet, dus dronk ik alleen een paar slokken. Het was een schitterend plekje bij het water. Zo rustig was het daar en door het beekje gaf het zelfs een vakantiegevoel. Sommigen waren met elkaar in gesprek en sommigen in gedachten verzonken. Zelf was ik toeschouwer en ving een gesprek op. Ik hoorde dat iemand kruudmoes ging maken. Een typisch Veluws gerecht bleek, met gort, munt en kervel en soms ook rookworst. Dit is zo’n maaltijd die je óf heel lekker vindt óf vreselijk, zo zei de mevrouw. Ik had er nog nooit van gehoord en het leek mij ook een vreemde combinatie, hoewel ik de kruiden lekker vind. Voor mezelf besloot ik daarom om het gerecht eens op te zoeken op internet en dan te kijken of ik het wil maken of niet.
Overstekend wild
Na een klein kwartiertje gingen we weer verder. We liepen door een mooi stuk met allemaal bosbesstruikjes en plostelling zag ik iets bewegen in het bos maar het was weer weg. Kort daarna kwam het echter ineens weer terug en tegen diegene die voor mij liep zei ik gelijk: “He ik zie wat, ja kijk zwijnen!” Een complete zwijnenfamilie rende voor ons langs en stak het pad over. Ik keek achterom en probeerde de rest van de groep alert te maken op wat wij zagen door met mijn hand naar de zwijnen te wijzen. Gelukkig zagen ze het en iedereen stond gelijk stil, verwonderd en verast de groep zwijnen te aanschouwen.
Toen de zwijnenfamilie uit het zicht was, vervolgden we de route. Ongeveer een kilometer verder stopte de voorste ineens en zei verschrikt een zwijn voor zich te zien. Ze had de woorden nog niet uitgesproken, of het zwijn schoot alweer weg en verdween het bos in. De vrouw in kwestie was nog even bang dat er jongen bij waren en ‘moeder zwijn’ ons zou aanvallen, maar een ander relativeerde dit gelijk en zei gekscherend: “je hebt je stokken toch? Dan sla je daar maar mee”.
Een cadeautje van de natuur
Intussen waren we nog maar een paar kilometer verwijderd van het eindpunt. We liepen door een mooi recht bospad met hoge beukebomen. Ik kletste wat met de mevrouw voor mij over waar we woonden en dat we beide net lid waren geworden van de atletiekvereniging. We genoten van de wandeling en ze zei: “Wat zou het leuk zijn om als afsluiter nog een paar herten te zien”. Ik beaamde dat en intussen begon het ook licht te regenen, toen we plots werden opgeschrikt door het lawaai van een grote groep overstekende herten. We keken achterom en de rest zag het gelukkig ook. Verwonderd stond iedereen weer stil en genoot glimlachend van dit onverwachte avontuur. “Ik heb er om gevraagd en het gebeurt!”, zei de mevrouw verrast. “Bedankt hè!”, antwoorde ik lachend.
Ondanks de regen, liepen we met zijn allen toch voldaan richting onze fietsen. Iedereen had genoten van de tocht en we sloten af met wat oefeningen. De trainer had nog nooit zoveel wild gezien tijdens een tocht en was met ons blij verrast. In de stromende regen fietste ik weer naar huis, maar het deerde me niet, want ik was voldaan van de wandeltocht en genoot nog na van al het moois wat ik had gezien.
Over de auteur
Jeltsje de Vries (45) wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.