Wandelenderwijs: Boeiend vertellen over je Skyetrail of Pieterpad
Waarschijnlijk is je oog meteen al gevallen op de foto’s bij deze tekst. Ze zijn van het Schotse eiland Skye en vertellen het verhaal van twee wandelaars over dat eiland. Foto’s zijn mooie herinneringen aan wandelingen. Het nemen van foto’s is zo een manier om je tocht vast te leggen en er iets over aan anderen te laten zien. We kennen allemaal wel de wens om boeiend te vertellen over onze tocht en zoeken daar elk een eigen vorm voor. Dat kan een gedicht zijn, een veelzeggende foto, een pentekening of een pakkende beschrijving. Hoe kun je een wandeltocht die je echt raakte beeldend vertellen of beschrijven?
Tekst: Aat van der Harst | www.verhalenonderweg.nl
Foto’s: Elise Schouman
We dalen de klif af
Fotografe Elise Schouman wandelde samen met haar man Yann in de zomer van 2019 over het eiland Skye. Over deze Skyetrail maakt het tweetal een prachtig boek. Een aantal van de foto’s daaruit zie je bij dit verhaal hier. Bij de beelden in het boek staan korte en krachtige teksten. Op donderdag 1 augustus stonden ze bijvoorbeeld met hun tent bij Rubha Hunish en schreven: “De nacht was rustig. In de vroege ochtend, gehuld in wolken waaruit lichte regen miezert worden we wakker. In die wolken maken we koffie en pakken alles in, maar laten de tent nog even staan. We dalen de klif af naar het plateau dat aan de voet van de klif in zee steekt. We zien spectaculaire inhammen en rotspartijen waar de golven tegenaan klotsen. Ook zien we aalscholvers, meeuwen en twee zeehonden. Terug bij de tent pakken we al onze spullen in en beginnen de tocht naar Flodigarry”.
Stad vol muziek
Naast schrijven en fotograferen kan je het ook heel anders doen. Een wandelaar naar Santiago de Compostela stuurde me een elfje en een haiku toe:
Burgos
pleinen, kerken
stad vol muziek
boven alles uit de
kathedraal
Ik ben meteen terug in de stad waar ik ooit was. En dat door het simpele elfje (1 woord op regel 1, 2 op regel 2, 3 op regel 3, 4 op regel 4 en slechts 1 op regel 5). Iedereen kan dit en het is een vorm die boeit.
Eronder schreef ze een haiku:
Vroeg in de morgen
klinkt al een symfonie van
vogelgeluiden
Een haiku bestaat traditioneel uit drie regels waarin een moment in een seizoen of uit de natuur wordt beschreven in 17 lettergrepen op 3 regels: regel 1 heeft 5 lettergrepen, regel 2 heeft er 7 en regel 3 weer 5. Er zijn mensen die hun hele wandeltocht in haiku’s beschrijven. Het is weer eens wat anders dan een beschrijving van je dag van het opstaan tot aan het wijntje in de avond: “Het was er prachtige natuur en we hebben onderweg heel erg genoten” kan op den duur wat sleets raken.
Schildersezel is onderweg niet handig
Onderweg op het Pieterpad in de buurt van Vorden kom ik een man tegen die bij een bosrand staat en een pentekening van het landschap maakt. Hij vertelt me dat hij zijn schetsboek altijd bij zich heeft op zijn wandelingen. Ik vind het mooi om te zien hoeveel rust hij uitstraalt. Ik mag zijn schetsboek bekijken en ben onder indruk van wat ik zie. Bijzonder als je zo je indrukken ter plekke kunt verwerken. Overigens is het meesjouwen van een schildersezel onderweg af te raden. Een schets later thuis verder uitwerken kan gelukkig ook.
We zijn verdwaald
Soms heb je het idee dat je het bijzondere van je tocht niet goed aan anderen kunt overbrengen. Je vertelt bijvoorbeeld te veel details, waardoor luisteraars afhaken. Ook bij een beschrijving in chronologische volgorde loop je risico dat toehoorders zich gaan vervelen (nog 21 dagen te gaan, zucht). Een goed verhaal heeft dan ook een beeldend karakter. Als de verteller beelden van zijn tocht deelt, maken anderen in hun hoofd ook plaatjes. Verder brengt een goed verhaal ook emoties over. De verteller vertelt het verhaal blij of verdrietig, bedroefd of vol verwondering. Daardoor gaat de luisteraar veel meer meeleven dan met een droge opsomming van gebeurtenissen.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Elise en Yann delen met ons hun teksten over het eiland Skye. Yann schrijft: “Het weer is helder en we kunnen heel ver kijken, maar zo nu en dan trekt er een wolk over de bergrug, het wordt mistig en je kunt maar een paar meter voor je uit zien. Als we na tien uur lopen denken dat we er bijna zijn is er plotseling geen pad meer te bekennen. We klauteren over rotspartijen en beseffen dat we verdwaald zijn”. Via beeld en tekst ga je met hen meeleven op hun tocht over het eiland. Ik bekijk een foto en volg hun verhaal. Associaties met eigen tochten komen bij me op. Ik stel me voor hoe ze over rotsen klimmen en hun weg zoeken. Zo brengt hun verhaal mij dichter bij mijn eigen verhaal.
De Skyetrail is 128 kilometer lang en is niet bewegwijzerd. Daarom is deze route alleen geschikt voor ervaren hillwalkers.
Over de auteur
Aat van der Harst wandelde van huis naar Spanje en naar Italië. Hij is wandelcoach en begeleidt mensen met levensvragen in beweging. Over zijn wandelingen maakte hij de vertelvoorstelling Ontmoetingen Onderweg, waarmee hij samen met zangeres Marianne van der Post optreedt. Hij is schrijver van inspiratieboek Wandel je wijzer, stad en natuur als coach. Meer informatie via: www.verhalenonderweg.nl ; avdharst@verhalenonderweg.nl