Lessen voor wandelaars: geef je over aan wat er op jouw pad komt
Iedere wandelaar komt wel eens in een onverwachte of vervelende situatie terecht. Je hebt onderweg immers niet alles in de hand en wandelen is simpelweg ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Waar je wél invloed op hebt, is hoe jij hiermee omgaat. Ga je in de weerstand, laat je het jouw dag bepalen of laat je het gewoon gebeuren? Vandaag Les 4 van Lessen voor wandelaars van Pieter Kikkert: “Dein mee met de golven, geef je over aan wat er op jouw pad komt.”
Tekst: Simone Venderbosch
Beeld: Marieke Suter-Ros
Hieronder volgt een verslag van een wandeldag waarbij voor mij alles anders liep. Het regende, er was geen horeca onderweg, ik had niet genoeg te eten bij me en ik liep verkeerd. Een dag die mij testte, maar waar ik toch met een warm gevoel op terugkijk. Een fragment uit mijn wandelblog (afkomstig uit een zomer voor het coronatijdperk):
4e dag Krijtlandpad
Het was een prachtige avond gisteren op de camping. De temperatuur was gedaald tot 22 graden en vanuit de geleende stoel van de buurman keek ik uit op de heuvels vol met lichtjes. Wauw, wat betoverend!
Heerlijk ontspannen ging ik slapen. Een wekker zetten is echt niet nodig in een tent, aangezien je immers vanzelf wakker wordt. Zo word ik de morgen daarop om half 6 gewekt door de regen. Dat klinkt misschien heel gezellig, die druppels, maar ik wilde zo vroeg nog niet wakker worden. En ik wilde ook geen regen. Met een beetje weemoed vanwege het weer, begin ik met het inpakken van mijn spullen. Alles moet hierbij ín de tent gebeuren, om de boel droog te houden. Van buitenaf ziet het er vast vermakelijk uit. Allerlei ledematen die door het tentzeil steken, voeten buiten boord en kont omhoog. Ja, kamperen is ontzettend sexy. Als ik klaar ben en naar het toiletgebouw loop, voel ik een vlaagje wind, zie ik de mistige heuvels in de verte en krijg ik een enthousiaste kriebel in mijn buik. De heuvels voelen goed en uitnodigend. Ik kom eraan!
Omschakelen
Ik ga ontbijten in het restaurant van de camping, want mijn eigen proviand zit al verfomfaaid in mijn rugzak. Eenmaal binnen drapeer ik mijn buitentent over een bankje onder het afdak van het restaurant om het wat te laten drogen en bestel ik binnen koffie en een broodje. Ze hebben echter alleen maar vlaai. Dan maar naar de campingwinkel. Met mijn ontbijtje ga ik in het restaurant zitten. Ik nestel me aan tafel, nip van de hete koffie en laad ondertussen mijn telefoon op. “Dit loopt gesmeerd,” constateer ik tevreden.
Ontspannen leun ik achterover in mijn stoel en kijk naar buiten. Nu pas dringt het ineens tot me door dat het al wel heel lang regent… en veel ook! Terwijl ik hierover peins, bedenk ik dat ik niet ingesteld ben op regen. Ik heb alleen een dunne poncho bij me, en verder heb ik niet eens een lange broek in mijn rugzak. Ook mentaal ben ik hier niet op ingesteld. Ik moet beslissingen maken en krijg hier geen feedback. Ik controleer nog maar eens het weerbericht. Zo te zien gaat het straks alleen nog miezeren. Dat kan ik hebben.
Weer op weg
Kort na mijn ontbijt sta ik alweer voor de volgende keus. Vanuit de camping kan ik onderlangs of bovenlangs de heuvel gaan. Ik kies de route bovenlangs, aangezien die ook door het bos gaat. Met stilte en alleen zijn, met de natuur en mezelf. Ik merk dat ik behoefte heb aan een moment om even in mijzelf te keren, het mistige bos lonkt. Dus ik zet mijzelf in beweging, prop de tent die buiten lag te drogen in mijn rugzak en ga weer op pad.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
De mist in het bos en het rustige getik van de regendruppels zorgen voor een mystieke sfeer en geven mij een geborgen gevoel. Ik wandel vol eerbied voor het bos en de natuur heerlijk over de lange, verlaten bospaden en laat alles over mij heen komen. Het bos lijkt wel oneindig. Ik blijf klimmen en dalen. Onderwijl loop ik op door water uitgesleten paden, door donkere holle weggetjes, langs bosranden en door weilanden.
Herkenning
Na de idylle van het bos, slaat de vermoeidheid toe en krijg ik honger. In principe is het nog maar een klein stukje tot aan de eerstvolgende horecagelegenheid, maar ik loop verkeerd en moet daardoor extra kilometers maken. Mijn koeltasje is leeg, dus voorlopig heb ik dus nog niks te eten. Gewoon doorlopen dus. Ik leg mij erbij neer en laat mijn benen het werk doen. Rechtsomkeert, dezelfde kale asfaltweg nog een keer aflopen, langs de blaffende hond op het verlaten erf en opletten dat ik niet weer verkeerd wandel.
Mijn gemoed wordt een stuk beter als ik een stuk verderop een wandelaar tegenkom die ook met een rugzak loopt. Ze heeft dezelfde zware rugtas om als ik en kijkt met een ontspannen blik voor zich uit. En ook zij heeft benen vol rode bultjes en krassen! Wat heerlijk die herkenning! Als ik verder loop na een leuk gesprek, zie ik een prachtige witte berk tussen de dennen. Het witte baken vrolijkt mij op en geeft mij nieuwe energie.
Een brug te ver
En dan kom ik van de relatieve stilte ineens in een mierennest terecht bij het Drielandenpunt. Er lopen mensen kriskras door elkaar. Kinderen spelen, lachen en huilen, terwijl de volwassenen foto’s maken en traag hand in hand rondslenteren. Ik word overspoeld door alle prikkels en schiet schichtig snel een restaurant in. Net als ik mijn maaltijd op heb en weer nieuwe energie krijg, begint het keihard te regenen! Oké, right, wat ga ik nu doen? Eigenlijk had ik nog wel zin om een stukje te lopen. Ik controleer het weerbericht, tel de kilometers tot aan mijn camping en besluit ervoor te gaan.
Ik koop een vrolijke kinderparaplu, zet mijn schouders eronder en ga dapper op weg. Maar het regent echt veel te hard. De poncho plakt tegen me aan, ik zweet in mijn cocon, mijn paraplu valt, de regen loopt in straaltjes vanaf de rugzak achter in mijn broek en mijn mobiel wordt nat. Ik lach om mijzelf en om hoe ik erbij loop, ondertussen glimlachend naar de mensen die vanuit droge auto’s mij nastaren. Vooruit dan, ik geef het lopen toch maar op.
Ik loop terug naar waar ik vandaan kwam, wacht op de bus en zoek contact met mijn volgende overnachtingsadres. De campingeigenaar wil mij wel aan het einde van de rit bij de bushalte ophalen en brengt mij vervolgens droog naar mijn leuke hutje op de camping. Ik schop mijn schoenen uit, stal mijn natte spul op de grond en plof op bed. Vervolgens kijk ik naar mijn voeten en schudt lachend mijn hoofd. Ik heb een blaar gekregen, omdat er de hele dag per ongeluk een verfrommelde pleister in m’n sok zat. Ach ja, het is maar een blaar. Dat gaat wel weer over. Ontspannen ga ik onder mijn dunne slaapzakje liggen, kijk naar buiten, naar het groene gras en kijk hoe de regendruppels langzaam naar beneden zakken over het raam. Ik glimlach tevreden, ik ben er!
Nieuwe inzichten
Wat een dag! Wat een ervaringen en nieuwe inzichten! Je zou kunnen zeggen dat ik een dag met tegenvallers had, maar toch zie ik dat anders. Ik kijk er trots op terug. Het was mij gelukt om me over te geven aan alles wat er op mijn pad kwam en te aanvaarden hoe het liep, ik kon blijven genieten en bleef er op vertrouwen dat er een oplossing kwam. Overgave is geen opgave, maar een mindset?
Les 4 van Pieter Kikkert: Dein mee op de golven
Bespiegel en herkauw alles wat er in je opkomt. Het maakt niet uit wat voor herinneringen je hebt, aan wat of wie je denkt, laat maar gebeuren – zoals de golven die komen en gaan. Voor Pieter was de natuur van Texel en Eierland een sensatie. Maar een natuurwandelaar zoals we die tegenwoordig kennen, was hij zeker niet. Zo zag hij ‘groote zeemeeuwen rondom mij heen fladderen’ – zonder enig idee te hebben of het een zilvermeeuw was of een grote stern, en dat interesseerde hem ook niet. Een programma als Vroege Vogels, geheel gewijd aan de natuur, had hij dan ook heel raar gevonden.
Over de auteur
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
Over de fotograaf
Ik ben Marieke en ik woon sinds juli 2017 in Zwitserland. Ik hield altijd al erg van wandelen en die liefde is hier in de bergen alleen nog maar groter geworden. Wandelen in de bergen is voor mij ‘erholsam’: het sterkt mijn lichaam en geest. Ik hoop dat de pracht én de kracht van de natuur en de bergen via mijn foto’s ook de lezers mogen bereiken. Al is het maar een sprankje.