Lessen voor wandelaars: Loop (een stukje) alleen
Wandelen was voor mij altijd iets wat je deed in gezelschap. Ik wandelde door het bos met familie, vrienden of met mijn kinderen. Later liep ik met een vriendin het Pieterpad. Ik heb wandelen daarom altijd geassocieerd met gezelligheid. En ik vind lopen met anderen nog steeds gezellig, maar ik heb nu ook geleerd om het gezellig te hebben met mezelf. Wandelen in je eentje brengt mij dichter bij mijzelf. Dat kan soms confronterend zijn, maar het gevoel dat het mij oplevert is het meer dan waard. Dat valt lastig in woorden uit te drukken. Vrijheid, eenheid en verbinding zijn hierin misschien voor mij wel de sleutelwoorden. Vandaar deze les van Pieter Kikkert: Loop (een stukje) alleen.
Tekst: Simone Venderbosch
Beeld: Marieke Suter-Ros
Als ik mijn verslag teruglees van de eerste wandeling die ik in mijn eentje heb ondernomen, zie hoe ik in dit opzicht veranderd ben. Ik kan veel beter loslaten, ik heb meer vertrouwen gekregen en ik kan daardoor meer genieten. Maar vooral heb ik mijzelf beter leren kennen en ben ik mijzelf meer serieus gaan nemen. Goede lessen die niet alleen bij het wandelen van pas komen!
Hieronder een deel van een wandelverslag. Een dag waar ik erg veel plezier had in m’n eentje. Ik liep verschillende Klompenpaden in de buurt van Rhenen en sliep op een camping in een keet.
In de keet
Gisteravond zorgde de regen ervoor dat ik binnen moest blijven. En ik vond het helemaal prima. Ik wil altijd wel graag vóór het donker gedoucht hebben, dat is gewoon praktisch. Met mijn bigshopper liep ik door de eerste druppels over het gras naar het multifunctionele hok van de camping. Daar maakte ik gebruik van alle faciliteiten; ik waste af, ging douchen en haalde toen mijn kleren door het sop. Het voelde zo eenvoudig en lekker basic. Terug in mijn keet, hing ik mijn was op, zette ik koffie en deed ik de kaarsjes aan. Wat een kneuterig huiselijk tafereel! Vanuit mijn warme bed keek ik naar buiten, naar de regen. Deze werd stilaan minder en zo ook het licht. Tijd om te slapen. Ik had een onrustige nacht, maar stond uitgerust en enthousiast weer op. Weer een nieuwe dag!
Kabouter bij het grafbeeld
Ik heb besloten een rondje in de buurt te maken. Het pad gaat door de boomkwekerijen, wat een leuk stukje wandelen belooft. Ik loop nu over de 70% groene paden die ze me hadden beloofd. Eén van mijn vijf laagjes kleren kan ondertussen uit.
Iets verderop loop ik door een klein dorpje. In een alleraardigst straatje sta ik stil bij een kruisbeeld naast een hek van een tuin. Ik vind het mooi en blijf even staan om de situatie op me te nemen. Plots gaat er een deur open en ik moet bijna lachen. Een kleine oude man hangt over het onderste deel van de voordeur. Wat een verschijning! Hij lijkt wel op een kabouter met zijn lange grijze baard en blauwe muts. Ik ben onder de indruk en glimlachend hoor ik mezelf vragen aan hem stellen. Het beeld is een grafbeeld die bij de boom staat ter nagedachtenis aan degene van wie hij de boom gekregen heeft. Hij zegt iets over zeldzame sequoia, en iets met zaadjes en Oxford. Ik bedank hem voor het verhaal en als ik wegloop denk ik aan Rien Poortvliet, de bekende Nederlandse tekenaar. Hij zou spontaan een kerstkaart maken van dit tafereel. Ik zie mijn voordeur kabouter al gebukt staan op z’n klompen bij zijn besneeuwde beeld, terwijl er een roodborstje op neergestreken is. Als ie er een kaart van maakt, koop ik ‘m, beloofd.
Een hartje lopen
In hetzelfde straatje is een theetuin, die dicht is. Echt joh? Ik loop verder de weilanden in. In een vierkant weiland probeer ik nog een keer een hartje te lopen. Mijn wandelapp houdt namelijk mijn route bij en ik heb er lol in om vormen te lopen die ik later op de kaart terug kan zien. De boer die aan het werk is, kijkt het argwanend aan. En lacht even later in zijn knuistje als ik een bordje mis en het volgende weiland helemaal rondloop.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
En dan kom ik in een ander dorp. Het café is dicht. Echt Joh? Dan maar naar de must-see van deze omgeving; het nieuwe winkelcentrum. Dit weet ik van mijn voor de achtste keer hier kamperende buurman, die van het andere veldje. Hij heeft álle winkels opgenoemd die er zijn, dus ik weet precies waar ik zijn moet. Ik drink koffie bij de bakker haal boodschappen, mag bij de supermarkt naar de wc en ga weer verder.
Donkere wolken pakken zich samen
De wolken worden steeds afwisselender en ik blijf maar foto’s maken. Wolkenluchten vind ik zó intrigerend, dat ik er spontaan landschapschilder van wil worden. Lucht is voor mij emotie, dynamiek, drama en mystiek. Práchtig. Na nog wat landerijen, strand ik op een terrasje van een groene boer. Vol goede moed ga ik daarna weer op pad. Maar het lukt mij allemaal niet meer. Ik ben moe in mijn lijf, de zon laat zich niet meer zien, de wolken worden donkerder en ik loop verkeerd. De wolken pakken zich letterlijk en figuurlijk samen boven mij.
Herpakken
Ik besluit even muziek te luisteren, terwijl ik mechanisch doorloop langs de slootkant. De fijne melodie van de muziek helpt mij door dit moment heen. Als ik bij een drukke weg kom, komt er een ambulance met spoed en zwaailichten langs gezoefd en ik schiet ineens vol. Er is iemand in nood. En daar komen tegelijkertijd ook de druppels uit de lucht. Oef! Bij een schaap en een boom sta ik even stil. Ik doe mijn jas aan, ik hijs mijn regenhoes om de rugzak en ik pep mijzelf weer op. Het laatste stukje van de route verrast mij weer. Ik word hier zo blij van! Al mijn zintuigen worden geprikkeld. Een boer heeft de kuil persvoer (ingekuild veevoer) open liggen en dat ruikt zó lekker. Even later loop ik langs velden met houten staken voor fruitboompjes. Door de regen en de wind huilen de staken in het veld. Ik loop opgetogen en gestaag door in de regen en geniet intens van alles om mij heen.
Bij thuiskomst op de camping aai ik de hond, groet ik de kuikens en neem ik al mijn spullen mee uit de koelkast. Tot mijn verbazing staat er een tarp op mijn veld. Er ligt ook nog iemand in. We kletsen even een tijdje en ik bied heet water, een stopcontact en een droge plek onder het afdak van mijn keet aan. Maar zoals te verwachten van mensen die in een tarp overnachten, is hij zelf van alles voorzien. Ik zie een mega lichte compacte slaapzak en heb eerbied voor deze man. Dat is nog eens de overtreffende trap van kamperen. Ik zeg gedag en genoegzaam open ik mijn droge keet, stal mijn spullen uit en geniet zeer voldaan na van deze leuke dag. Wat een cadeautje!
Les 3 van Pieter Kikkert: Loop een stukje alleen
Les 3 van Pieter Kikkert luidt: Loop (een stukje) alleen. Wandelen vraagt om ‘opmerkzaamheid’, je moet je niet laten afleiden, maar de omgeving in je opnemen. Pieter liep eenzaam, ‘als van de gehele overige Waereld afgescheiden’. Om in zijn sporen te treden kun je dus het beste (in ieder geval een stuk) alleen wandelen.
Over de auteur
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
Over de fotograaf
Ik ben Marieke en ik woon sinds juli 2017 in Zwitserland. Ik hield altijd al erg van wandelen en die liefde is hier in de bergen alleen nog maar groter geworden. Wandelen in de bergen is voor mij ‘erholsam’: het sterkt mijn lichaam en geest. Ik hoop dat de pracht én de kracht van de natuur en de bergen via mijn foto’s ook de lezers mogen bereiken. Al is het maar een sprankje.