Marmotten flui(s)t(er)en
Hij zit met gekromde rug ineengevouwen op een warme rots langs het pad in de zon. De korte, schrille piepstoten uit zijn keel rollen echoënd over de grazige helling boven de boomgrens. Piew! Piew! Twee supernieuwsgierige marmotten reageren. Aarzelend, pootje voor pootje komen ze dichterbij, met elke pieptoon een paar stapjes. De linkse vindt het op een meter of tien afstand genoeg geweest en blijft zitten kijken. De rechtse daarentegen is een durver. Die komt steeds dichter in de buurt van mijn zoon, die vanop zijn rots met zijn vreemde roep de marmotten helemaal om zijn vinger weet te winden.
Tekst: Jonathan Vandevoorde
“Hoe doe je dat?”, vraag ik verbaasd. “Je klinkt precies als een fluitende marmot. Niet stoppen, ze komen naar ons toe.” De rechtse nog wel. Hij nadert tot op een paar meter van waar we staan en blijft ons aankijken. Wie had dat gedacht, mijn eigenste zoon: een echte marmottenfluisteraar!
Maar geduld is niet ons sterkste punt en we willen snel naar de hut want we hebben honger. Zodra een van ons een beweging maakt, stuift het tweetal over de rotsen weg, tot op de ingang van hun burcht, van waar ze ons vanop veilige afstand in de gaten houden tot we uit hun zicht zijn.
Onweerstaanbaar aaibaar
Normaliter gaat het andersom en worden wij, mensen, onweerstaanbaar tot de Alpenmarmot aangetrokken. Het gaat ‘m niet alleen om hun aaibaarheidsgehalte. Marmottenfamilies, die overal in Oostenrijk op de grazige hellingen rond en boven de boomgrens te zien zijn, zijn de meest sociale dieren van de bergwereld. Als we ze elkaar zien aanraken en schoonmaken – wij denken: “schattig, zie ze knuffelen!” – of zien hoe lief de kleintjes met elkaar spelen of de moeder lastigvallen die onverstoorbaar op de uitkijk staat, dan hebben we de neiging onze eigen ouderlijke gevoelens en gedragingen op de schattige haarballen te projecteren. Ze zijn precies als wij!
Nou… Wij gaan in elk geval niet in winterslaap. Want in de zomer doen marmotten eigenlijk niets anders dan zich vol te vreten. Dan hebben ze genoeg vet aan boord om een hele winter in hun onderaardse verblijf op te teren. En in het voorjaar gaan ze er dan weer op uit, op zoek naar jong gras om weer dik te worden of de jonkies groot en sterk, immer alert voor een aanval van een vos of een arend… Of van mensen, zoals jagers. Maar van wandelaars hebben marmotten gelukkig niets te vrezen, al blijven ze altijd wel op een afstandje.