Dagboek van een wandelaar: lopen in de hitte
Als wandelaar maak ik niet alleen tijdens mijn pelgrimstochten of wandelvakanties een hoop mee, maar ook tijdens mijn ‘gewone’ wandelingen: dagtochten in het weekend of mijn dagelijkse ommetje door de buurt. Voor veel wandelaars zit de echte ‘wandelbeleving’ hem dan ook vaak in de kleine dingen, die je op schijnbaar alledaagse tochten meemaakt. In de meeste boeken en bladen lees je hier echter weinig over. Daarom besloot ik een dagboek bij te houden, waarin ook aandacht is voor de kleine dingen en de beleving van het wandelen. Elke keer staat hierin een ander thema centraal. We bijten het spits af met een oude bekende van de afgelopen zomers: lopen in de hitte.
Tekst: Simone Venderbosch
Lief dagboek,
Vandaag heb ik me door code oranje geworsteld. Toen ik vanmorgen begon, was ik opgewekt en nog fris. Vooraf had ik wel al het weerbericht even bekeken en daardoor wist ik dat het vandaag heel erg warm zou worden. Dat merkte ik al snel. Na een kwartiertje lopen voelde ik een klamme nevel over mij heen dalen, na een half uur liepen de straaltjes over mijn rug en een uur later was ik al drijfnat.
Even opfrissen
Aangekomen op een terras in de schaduw, deed ik opgelucht mijn rugzak af en ging ik me snel even opfrissen op het toilet. Help, wat zag ik eruit! Verschrikt keek ik om mij heen of niemand mij zag. Volkomen absurd natuurlijk, want ik was net een druk terras overgestoken op zoek naar het toilet. Iedereen had mij al gezien. Mijn groene T-shirt was doorweekt: er was geen sprake meer van lokale zweetplekken onder mijn oksels, er was amper nog een stukje droog shirt te zien.
Toen ik mijn zonnehoed afdeed, voelde ik me steeds minder vrouwelijk worden. Mijn haar zat namelijk plat op mijn voorhoofd en slapen vastgeplakt. Ik probeerde het nog een beetje te fatsoeneren en er weer wat volume in te krijgen, maar het was onbegonnen werk. Ondertussen hoorde ik een wc doorspoelen en niet veel later kwam er een hele frisse, onberispelijke vrouw naar buiten. Haar haar zat keurig, haar wangen waren gewoon roze en ik rook een waas parfum toen ze zich naar de wasbak boog. En alsof dat allemaal niet genoeg was, had haar shirt ook geen enkele kreukel en was er geen zweetspoor te ontdekken bij haar. Ik glimlachte als een boer met kiespijn naar haar. Wat voelde ik me een slons! Gehaast waste ik nog snel even mijn handen en verstopte ik snel mijn haren weer onder mijn hoedje.
De hitte verslaan
Toen ik even later het terras weer verliet, zag ik dat mijn route opnieuw pal de verzengende hitte in ging. Jaloers blikte ik opzij, naar de frisse mensen die door de schaduw slenterden of weer instapten in hun door zoemend airco’s afgekoelde auto’s. “Ik vind dit leuk, ik vind dit leuk,” sprak ik mezelf moed in toen ik weer de hitte instapte.
Maar naarmate de dag vorderde, maakte ik mij steeds minder druk over hoe ik eruitzag. Belangrijker was het om de hitte te verslaan. Ik kreeg er zelfs plezier in. Om het leed wat te verzachten, maakte ik mijn kleine handdoekje nat en legde deze in mijn nek. Ik streek dankbaar neer op een hard stoppelveld waar schaduw was en stopte vervolgens bij een heel klein vierkant stukje schaduw van een lantaarnpaal op de weg. Ook glom ik van trots als ik weer ergens koud water had gevonden, liep ik even de supermarkt in om weer met een frisse paprika naar buiten te lopen en maakte ik elke keer een vreugdesprongetje als een rustpunt een koelkast had. Zo hobbelde ik de dag door zonder oververhit te raken.
Koeien als kalmeermiddel
Aangezien ik onderweg niet één andere wandelaar tegenkwam, had ik in eerste instantie niemand om mijn strijd tegen de hitte mee te delen. Uiteindelijk besloot ik om dan maar met koeien in een weiland te sympathiseren. Ik ging bij ze aan de rand in de berm zitten en groette ze even. Het gras prikte in mijn billen en al gauw hadden de vliegen mij ook gevonden. Toch bleef ik gewoon zitten. Het rustige gegraas van de koeien kalmeerde mij. Wat zijn die beesten toch de rust zelve! Ze leggen zich gewoon neer bij de hitte. Ze jagen loom de vliegen weg, grazen wat en slenteren naar de waterbak. Dat ga ik ook doen, besloot ik ter plekke. Gewoon totale overgave.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Vol respect volgde ik de bewegingen van deze grote, relaxte zoogdieren. Ik keek en genoot intens van het geluid dat hun waterbak maakte als ze de lepel naar beneden drukten en het water opzogen. Ik wist niet dat je kon kwijlen van het geluid van water. En ik wíst gewoon dat hun water koeler en frisser zou zijn dan mijn water, dat in mijn rugzak langzaam zat op te warmen. “Zal ik even over het draad klimmen,” twijfelde ik nog even. Hoe gek het ook klinkt, het was toen even heel aanlokkelijk. Maar ik verliet de koeien weer, met een klein knikje zei ik ze gedag en liep verder met vernieuwde energie.
Nieuwe mindset
’s Avonds op de camping spoelde ik al het vuil van de dag van me af onder de douche. Trots keek ik naar mijn stapeltje was wat aan mijn voeten lag in het douchehokje. “Het is me gewoon gelukt vandaag,” dacht ik bij mezelf. “Zweet is maar water en spoel ik zo weer weg. Vanmorgen wilde ik nog een airconditioner-frisse vrouw zijn, maar na vandaag ben ik niets liever dan een ontspannen koe in een weiland.”
Over de auteur
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.