Nu ik wat meer kilometers moet maken voor mijn trainingsdoel, de 11-stedenwandeltocht, zoek ik wat vaker naar georganiseerde tochten. Zo hoef ik niet altijd zelf na te denken over een route. Mijn ouders attendeerden mij op een tocht die hier in Harderwijk gepland stond op 10 december: de Zand en Bosrandentocht, georganiseerd door WS ’78. Deze deelde ik vervolgens ook nog in de groepsapp van mijn eigen vereniging Athlos. Ik twijfelde nog even over de afstand, omdat je hier kon kiezen tussen 20 en 40 km, en ik eigenlijk rond de 30 km wilde lopen. Uiteindelijk besloot ik voor de 20 te gaan. Als ik dan ook nog naar de start toe zou lopen, dan zou ik toch op een mooie afstand uitkomen.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Onverwachte gezelligheid
Het was een koude en gure zaterdagmorgen. De temperatuur lag rond het vriespunt, maar omdat er geen zon was en een klein windje, voelde het aan als ver onder nul. Ik had mijn thermoshirt aan met lange mouwen, een winddichte jas en een legging onder mijn wandelbroek en zo ging ik vanuit huis richting de start, een afstand van 3 km. Om mijzelf warm te houden zette ik de vaart er behoorlijk in en kwam ik aardig opgewarmd aan bij de start. Toen ik me wilde aanmelden, zag ik een bekende van Athlos. Ze vroeg of ik alleen was en anders met haar groepje mee wilde lopen, aangezien ze iemand anders zich had afgemeld. Ik vond het wel gezellig om mee te lopen, en zo gingen we met z’n vieren op pad.
Schitterende winterplaatjes
Het eerste stukje was even verhard omdat we de bebouwde kom uit moesten lopen, maar via de steile houten fietsbrug liepen we zo het bos in. Een voor mij bekend paadje achter hotel Van der Valk brengt je via een leuk speelveldje naar de oude watertoren. Het was druk in het bos, want meerdere mensen waren er in groepen aan het sporten. Vanaf de watertoren ben je zo bij het mooie Beekhuizerzand. Met de rijp over het gras en de grauwe lucht, zag het landschap er heel magisch uit. Daar moest ik even een foto van maken, hoog op een zandduin. Op deze open vlakte van stuifzand was de kou goed voelbaar. Ik was blij dat ik een legging aan had onder mijn wandelbroek. Met moeite kon ik mij warm wandelen.
Focus op de pauze
We verlieten even later het open terrein en doken het Harderwijkse bos weer in, waar er wat meer beschutting was tegen de kou. Het waren overwegend wel bekende bospaden waar we over liepen, veelal onverhard het eerste stuk. Ik verwachtte na een uur of anderhalf uur wel een pauze, maar mijn wandelgenote wist me te vertellen dat dit pas na 10 km was. Ik stelde me dus in op 2 uur en zocht naar iets moois om me heen. Met deze lichte vorst was er veel ijshaar, de baard van Koning Winter, waarbij het water van de schimmels op dood hout naar buiten wordt geperst. Even een foto maken voor de herinnering en weer verder.
We staken de Leuvenumse Weg over en kwamen in het Strokelbos. Dit gebied wordt ook wel het hondenbos genoemd, omdat hier de honden los mogen lopen en die kwamen we dan ook volop tegen. Hier liepen we een aantal paadjes die ik niet thuis kon brengen, maar toen we weer op een verharde weg kwamen, wist ik weer waar we waren. In de verte zag ik de vlaggen al van de rust. Dat was fijn, want we hadden wel zin in wat warms. Bij de start hadden we muntjes gekregen voor soep en koffie/thee, die ik hier graag inwisselde.
Afleiding tegen de kou
Tijdens de pauze waren we aardig afgekoeld, ondanks de warme dranken. We gingen snel de verharde weg weer af en het bos in. Gelukkig konden we wel meestal twee aan twee lopen zodat we gezellig wat konden kletsen. Dat leidde gelijk wat af van de kou, want ik kreeg mezelf deze keer slecht warm. Ik dacht alvast maar aan de houtkachel van mijn schoonouders waar we na de wandeling heen zouden gaan.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Al kletsend kwamen we ineens weer op een bekende verharde weg uit bij Camping de Hagenhorst in Ermelo. Ik vertelde dat ik hier als kind een keer met mijn ouders op vakantie was, toen nog niet wetende dat ik zoveel jaren later in Harderwijk zou wonen. Even verderop kwamen we langs de Plas van Beek (een vennetje bij Ermelo) en dat riep weer herinneringen op bij mijn wandelgenote. Zij ging hier namelijk altijd schaatsen als kind, vooral omdat ze zo vanuit huis erheen kon klunen. Zo wandelden we dus vooruit maar in gedachten even terug in de tijd.
Langs de vroegere kust
Na een laatste pauze bij ’s Heerenloo in Ermelo, gingen we het laatste lusje van de route de wijk Drielanden in. Een wijk die nog steeds in ontwikkeling is. Langs het mooie Crescentpark liepen we over de A28 heen via de 8 jaar oude Botterbrug, die de wijken Drielanden en Stadsweiden met elkaar verbindt. Via de brug kwamen we uit op het Zeepad wat langs het Wolderwijd, de vroegere Zuiderzee, richting de stad loopt. Een mooi pad met een geweldig mooi uitzicht over het water, waarbij je bovendien veel strandjes passeert.
De laatste loodjes gingen door de stad en het Park Friesegracht en zo kwamen we weer aan bij sportpark De Sypel waar we ons konden afmelden. Mijn groepje ging nog even koffiedrinken, maar ik besloot naar huis te lopen, zodat ik niet te veel zou afkoelen. Het laatste half uurtje naar huis nog even alles van de tocht laten passeren en ik keek terug op een gezellige en mooi georganiseerde wandeltocht. En ondanks de kou was 26 km toch weer een mooie afstand. Wel had ik de kou onderschat vandaag. Een goede les voor de volgende keer. Snel naar de warme kachel en me opmaken voor de tochten van 30 km en meer.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.