Wandelen van Bergen op Zoom naar Nice over de GR5 is een droom die al twintig jaar door mijn hoofd spookt.

Tekst & beeld: Cor Claassens

Het is een ambitie die me heeft aangetrokken sinds ik voor het eerst hoorde van deze beroemde langeafstandswandeling.

De GR5, die zich uitstrekt van de Nederlandse grens bij Bergen op Zoom tot aan de Franse Rivièra in Nice, spreekt tot de verbeelding van velen. Voor mij is het meer dan een fysieke uitdaging; het is een symbool van vrijheid, vastberadenheid, en het loslaten van de alledaagse sleur.

Maar nu, met meer dan zeventig levensjaren achter me, lijkt die droom steeds ongrijpbaarder te worden.

Het was nooit de bedoeling om het steeds uit te stellen. Er was altijd wel iets dat mijn plannen in de weg stond: werk, familieverplichtingen, onverwachte gebeurtenissen. En toen was daar de coronapandemie, een periode waarin de wereld even stil stond.

Het was in die tijd dat ik besloot: nu of nooit. Ik pakte mijn rugzak in, gooide mijn tent erbij en begon vol goede moed. Maar wat ik had gehoopt dat een wedergeboorte van mijn wandelambities zou zijn, werd een harde confrontatie met de realiteit.

Mijn lichaam, dat ooit moeiteloos lange afstanden aflegde, weigerde nu om me meer dan twintig kilometer per dag te laten wandelen. De paden waar ik zo naar had verlangd, werden een bron van frustratie.

Elke stap bracht me dichter bij de realisatie dat mijn fysieke grenzen niet meer dezelfde waren als twintig jaar geleden. Het idee van 130 dagen wandelen, zonder rustdagen, begon een ontmoedigend vooruitzicht te worden. Zelfs als ik mezelf de luxe van twee rustdagen per week toestond, zou ik nog steeds 25 weken onderweg zijn. Dat betekent bijna zeven maanden. Zeven maanden waarin ik niet alleen zou vechten tegen de elementen, maar ook tegen mijn eigen lichaam.

Toch bleef de drang om de GR5 te voltooien branden. Het idee kwam toen bij me op.

Misschien hoefde ik de route niet letterlijk te lopen, stap voor stap. Misschien kan ik iets anders mee laten liften met een vreemdeling die bereid is om het steeds een stukje mee te nemen, Zodat ik toch de geest van de GR5 in stand hield. Het zou een compromis zijn, een manier om mijn droom levend te houden zonder mezelf te overbelasten. Iets laten meeliften van dorp naar dorp, van stad naar stad, mij via internet op de hoogte houden en de prachtige landschappen laten zien.

Ik heb een houten wandelaar gemaakt, mijn trouwe Compaan. Mijn houten wandelaar heb ik op pad gestuurd, met het doel om de iconische route te overbruggen en uiteindelijk de kust van Nice te bereiken.

Mijn Compaan staat symbool voor mijn verlangen om de GR5 te voltooien, en ik heb hulp nodig om hem daar te krijgen. De houten wandelaar heb ik verpakt met een schrijven erbij. Als iemand toevallig op de GR5 loopt en mijn houten wandelaar tegenkomt, neem die dan mee op jouw reis. Of je nu een paar kilometer verderop gaat of tot aan de volgende stad wandelt, elke stap is een stap dichter bij Nice. Plaats hem vervolgens op een zichtbare plek, langs de GR5 ergens waar een andere wandelaar hem kan oppikken en verder mee kan nemen. Zo wordt de houten wandelaar onderdeel van een collectief avontuur, gedragen door de vele voetstappen van de GR5-lopers.

Wat ik nu van jullie vraag, is om zijn voortgang met mij te delen. Als je hem meeneemt op jouw tocht, maak dan een foto van mijn houten wandelaar en deel deze op Facebook, zodat ik zijn reis kan volgen. Laat me weten waar hij is, en hoe ver hij al gekomen is. Misschien bereik ik Nice dan toch nog – door jullie ogen en via de lift van mijn houten metgezel.

Ik kan me voorstellen dat mijn houten wandelaar over bergen en door valleien trekt, door bossen en langs rivieren. Hij zal de schoonheid van de Ardennen ervaren, de uitgestrekte velden van Frankrijk en uiteindelijk de majestueuze Alpen, met hun steile paden en adembenemende uitzichten. De gedachte dat hij steeds een beetje dichter bij Nice komt, maakt me blij. Het is een manier om mijn langgekoesterde droom, het voltooien van de GR5, toch te laten uitkomen, al is het dan op een andere manier dan ik ooit had verwacht.

Ik weet dat de GR5 een uitdagende route is, en dat het niet altijd gemakkelijk zal zijn om mijn Compaan mee te nemen. Maar dat maakt het avontuur juist zo bijzonder. Samen kunnen we ervoor zorgen dat hij uiteindelijk zijn bestemming bereikt. En hoewel ik er zelf niet fysiek bij kan zijn, voel ik me op deze manier toch verbonden met de route en met iedereen die onderweg is.

Eind september 2023 ontvang ik het eerste bericht over mijn Compaan. Een man uit Delft heeft mijn Compaan gevonden aan een boom in de Vogezen. Dus, iemand moet het tot daar hebben meegenomen. Even later is er een Fransman die een bericht plaats. Die mijn Compaan gevonden zou hebben en meeneemt naar zijn huis om de barre winter in de Vogezen te kunnen overleven. In het voorjaar gaat mijn Compaan weer op stap en komt dan in het gezelschap van een drietal Belgen uit Knokke-Heist die mij vragen of mijn Compaan met hun de hele reis naar Nice mag meeliften.

Ik ben helemaal verwonderd als ik steeds weer een bericht ontvang over de belevingen van mijn Compaan. Ze nemen hem mee over hoge toppen en diepe dalen door weer en wind. Ik geniet bij het zien van de prachtige foto’s die ze mij toesturen. 2024, Mijn Compaan heeft het gehaald en kijkt uit over het water van de Middellandse zee. Mijn Compaan heeft het beleeft en ik heb ervan genoten.

Cor Claassens