Zwerven rond de Leuvenumse beek
De herfst is in volle gang en ik geniet van de schitterende kleurenpracht van de bomen, zeker als het zonnetje zich een weg weet te vinden door de donkere wolken die over het algemeen overheersen. Maar de winter is ook voelbaar in aantocht en het ijs heeft al op de plassen gestaan en zelfs is het even wit geweest en ook dat is mooi! Ondanks dat het zo mooi is buiten is het soms nog best lastig eruit te gaan en dan helpt het als je lid bent van een wandelvereniging zoals Athlos. Zeker als ze via een poll vragen of je mee gaat zwerven en je mee kunt rijden. Als je dan hebt aangegeven er te zijn, dan kun je er niet meer onderuit. Voor mij een ideaal moment om na een lange tijd weer mee te gaan. Want ik had het duwtje echt even nodig.
De eerste schreden
De weersberichten waren eerst niet zo positief maar in de ochtend leek het droog te blijven dus dat maakte dat ik vol goede moed de wekker had gezet zodat ik op tijd bij de parkeerplaats op de Poolseweg van Leuvenum kon zijn. De afgelopen weken heb ik echt weinig gewandeld dus uiteindelijk blij dat ik mezelf gepusht had. Gelukkig kenden ze me nog en benoemde ik dat ik blij was het steuntje te hebben gehad zodat ik mee kon gaan, want anders had ik me waarschijnlijk nog een keer omgedraaid vanmorgen. We wachten even tot iedereen er was en het was even bibberen want met twee graden was het best koud. Eenmaal compleet, gingen we met een clubje van zo’n tien mensen op pad.
Improviseren
Zwerven betekent meestal dat je loopt zonder een vaste route in je hoofd. De trainer had globaal een route in haar hoofd, maar we waren nog maar vijf minuten weg en toen bleek dat de weg die ze in wilde helemaal onder water stond. Een mooi moment om even de warming up te doen zodat ze kon nadenken over een alternatief. Na wat oefeningen om de spieren warm t maken en te rekken, vervolgden we de route. Het water stond erg hoog, hoger dan verwacht, want vorige week was het hier nog niet zo hoog gaf ze aan. Blijkbaar was de grond verzadigd. Ook is de beek aangepast omdat ze de beek wat meer meanderend hebben gemaakt en minder diep en daardoor loopt het makkelijker over zodat het water niet wordt afgevoerd maar opgevangen en beschikbaar is in droge periodes. Hierdoor staan vele beuken nu met de voeten onder water, wist ze ons te vertellen. Jammer van al die mooie oude beuken die zo hun wortels zien verrotten en plaats moeten maken voor wat anders.
Herinneringen maken en opdoen
Al kletsend over de komende feestdagen, de kou en de mooie spiegelingen van de plassen moesten we bij een pad alweer kris kras door het bos om de plassen te vermijden. Gelukkig houdt iedereen wel van dit soort avontuurtjes, die ook bij de zwerftochten horen. Even verderop kwam iemand met het idee om een mooie groepsfoto te maken spiegelend in de waterplas. Zo gezegd, zo gedaan en in plaats van een pepermuntje hadden we nu een fotomomentje. Na dit memorabele momentje, vervolgden we al slalommend rondom de plassen onze weg en wilde de trainer ons nog even de plek laten zien waar altijd het ijshaar stond. Het was tenslotte het weekend dat we de mensen gedenken die er niet meer zijn, dus dit paste er helemaal bij. Een paar jaar liepen we altijd langs dit plekje en was het echt wel een mooi fenomeen. Met een sprankje hoop dat het ijshaar er misschien nu wel zou zijn, maar helaas restte slechts de plek met de herinnering.
Motiverend
Vanaf de locatie gingen we weer richting de auto’s en de koffie. Rondom zagen we veel water en het water stond echt heel hoog. Het was wel een mooi gezicht om te zien. We kregen nog een optie om een lusje extra te doen, maar we kozen toch voor de koffie zodat iedereen ook weer op tijd thuis kon zijn. Na een kilometer of 7 waren we weer terug bij de auto en werden de thermoskannen heet water voor koffie en thee gepakt met heerlijke pepernoten en speculaas erbij. Op tijd opstaan en meelopen heeft naast een prachtige wandeling en de gezelligheid ook de beloning van al dat lekkers en dat smaakt goed als het zo koud is. Ik ben blij dat ik er weer bij was en moest beloven dat ik weer een blog ging schrijven want ook die hadden ze even moeten missen en ja ook dat motiveert mij weer.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Na drie jaar training, liep ze in 2023 de Elfstedenwandeltocht. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.