Dag 2: de Dag van Wijchen (47,5 kilometer)

Er stond veel voor mij op het spel bij de Nijmeegse Vierdaagse dit jaar. Vorig jaar heb ik hem namelijk niet uitgelopen. Ik heb toen de eerste twee dagen gelopen, maar constateerde op de derde dag dat ik niet in een staat was om het te halen. Hoewel ik dit zelf weet aan weinig training, slechte schoenen en het gebrek aan een wandelmaatje, liet het me het hele jaar niet los.

Er valt niet aan te wennen, deze tijd om op te staan. Het is nog pikdonker buiten en eigenlijk te koud om in korte broek rond te lopen. Toch voorspelt het weerbericht voor vandaag mooi weer en ik wil vooral niet te warm gekleed zijn. Ik kan me helaas van vorig jaar nog herinneren dat dag 2 niet bepaald de mooiste dag is, maar ik loop samen met mijn broer en nog 45.000 anderen dus ik zal me vast niet vervelen.

Grauwe buitenwijken

De route loopt een aanzienlijk eind door de buitenwijken van Nijmegen. In tegenstelling tot de eerste dag, waarop we met een half uur buiten de stad waren, lopen we meer dan een kwart van de route vandaag in Nijmegen. Niet het meest spannende stuk ook, want de asgrauwe ochtendlucht en even grauwe buitenwijken zijn weinig motiverend.

Rust

We steken de A73 over en terwijl we op de viaduct lopen, toetert vrijwel elke passerende auto en vrachtwagen naar ons. Iedereen vindt het geweldig, die stroom mensen. De viaduct betekent gelukkig het einde van de buitenwijken voor ons, want direct na het oversteken komen we aan in een bosrijke omgeving. Hier is zowel een militaire als een civiele rustplaats, dus we besluiten even te pauzeren met een hapje en een drankje. Bij het lopen van grote afstanden is het van belang dat je eten in je maag blijft hebben, om de hongerklop te voorkomen, dus we proppen onszelf tegen heug en meug vol.

Mooi weer

Na het bos komen we aan in Alverna en Wijchen. Ik kan me herinneren dat het vanaf hier niet bijzonder ver is naar de lange dijk, waar deze route bekend om is. Ik hoor onderweg een wandelaar nog zeggen: “het regent altijd op die dijk, werkelijk waar, elke keer dat ik hem loop”. Inderdaad, ook tijdens de vorige keren dat ik hem liep, regende het tijdens die etappe. Maar het weer lijkt ons te sparen en er steekt zelfs een zonnetje op.

De dijk

De route voert de 50-km wandelaars zo’n 6 kilometer over de Maasbanddijk, die de gemeente Wijchen beschermt tegen de grillen van de Maas. Het weer is ons zoals gezegd genadig tijdens deze etappe, maar het nadeel van dit stuk is dat er vrijwel geen kansen zijn om het waterflesje bij te vullen, of om op toiletbezoek te gaan. Afijn, onze voeten dragen ons nog en we zijn relatief vrolijk. Bovendien zijn we op de helft, nog maar 25 kilometer te gaan.

Wijchen

Vandaag is de Dag van Wijchen, omdat de route vandaag door deze plaats heen voert. Net zoals gisteren in Elst het geval was, komen de inwoners van Wijchen in grote getale opdraven om de wandelaars een warm hart toe te dragen. Hun steun en muziek is van onschatbare waarde, maar de grote opkomst brengt ook narigheid met zich mee. Wanneer er zoveel toeschouwers zijn en de wandelaars zich door een kleine ‘flessenhals’ moeten bewegen dan vertraagt het tempo sterk. Dit wordt versterkt door de wandelaars van de 40 kilometer en de 30 kilometer, die zich in Wijchen bij de colonne voegen. Er zit niets anders op dan met een laag tempo te genieten van het feestgedruis onderweg.

Beuningen en Weurt

In de plaatsjes Beuningen en Weurt begint het gevoel alweer een beetje te komen: we zijn er bijna. Maar daar kun je jezelf toch lelijk in vergissen. Bij het wandelen van een grote afstand ben je geneigd om die afstand weg te relativeren. In je hoofd knip je de route in stukken: “we zijn nu al zover, dus we hoeven nog maar zover”. Bij een afstand als 50 kilometer heeft dat echter weinig zin, omdat je hoe dan ook een aanzienlijke afstand moet lopen. Nu we in Beuningen zijn voelt het alsof we het alweer gehaald hebben, maar we moeten nog 10 kilometer afleggen.

Betere binnenkomst

Ik kan me nog goed herinneren waar het vorig jaar fout ging. Ik was op de tweede dag te ijverig en vergooide mijn energie toen ik in de buurt van Beuningen liep. Daarmee waren mijn reserves op voordat ik in Nijmegen kwam en tijdens de laatste etappe door de stad was ik helemaal op. Daardoor kon ik de volgende dag niet meer starten. Hoewel ik op dit moment wel moe ben, voel ik me lang niet zo uitgeput als vorig jaar. Dit is dus een geweldig moment voor mij: ik heb de Vierdaagse-ik van vorig jaar al voorbij gestreefd.

Als we eindelijk op bed gaan liggen voel ik me dan ook voldaan, maar niet volkomen kapot. Een hele geruststelling, want morgen wordt naar alle waarschijnlijkheid de zwaarste dag: de beruchte Zevenheuvelenloop. En de weersvoorspellingen zijn weinig opbeurend. Het zal vrijwel de hele dag regenachtig zijn. Ik heb mijn poncho in ieder geval ingepakt deze keer, dus kom maar op!