De kunst van het omdenken

De kunst van het omdenken
Langs het Nederlands Kustpad, aflevering 6, van De Zilk naar Haarlem
tekst en foto’s: Jos van Venrooij

Het is verleidelijk, op een ochtend als deze, in welgemeend gemopper op de NS te blijven hangen. Aan de andere kant, als je twee keer moet overstappen onderweg, weet je het eigenlijk al: dat gaat natuurlijk op zijn minst één keer fout. Je kunt je daar ook bij neerleggen. In mijn jonge jaren was de grap al dat NS de afkorting was voor Niet Stipt. Mijn jonge jaren, kun je nagaan. En in al die tijd is dat blijkbaar niet veranderd, al is het lachen me soms ook wel een beetje vergaan, inmiddels.
Waar vanochtend de ene trein met vijf minuten vertraging het station binnenloopt, vertrekt de aansluitende sprinter evengoed precies op tijd, waardoor hij dus niet meer aansluit, en ik hem nog juist het perron zie verlaten. De dáár weer op aansluitende bus naar De Zilk kunnen we nu ook wel vergeten, en die rijdt eens in het uur. Gelukkig bedenkt mijn schoonzus, mijn wandelgenoot, die van de andere kant aan komt rijden, in de gauwigheid dat we de etappe ook best andersom kunnen lopen. Van Haarlem naar De Zilk.

En zie: zo keren de zaken zich dan al snel weer ten goede, want nu starten we de dag met een vrolijke cappuccino en onze bol in de zon op een terras aan het Spaarne. Dat was in De Zilk zeer zeker niet gelukt. Bovendien dwalen we nu aan het begin van de dag door het oude centrum van Haarlem, langs vriendelijke hofjes en glopjes en historische grandeur, die we aan het eind van een stevige dagmars en haastend op weg naar de trein vast minder op waarde hadden weten te schatten.
Tevreden over deze wending en ons eigen creatief omdenkend vermogen verspreiden we blijkbaar zoveel vrolijkheid en plezier dat het opvalt: er wordt veel en welwillend gegroet, in Haarlem. Een mevrouw die ons, bekent zij, per ongeluk zo smakelijk hardop hoort genieten, vertrouwt ons toe dat zíj daar nog helemaal niet aan toe was gekomen, aan genieten, de afgelopen dagen, met al dat mooie weer. Omdat ze niks anders deed dan de tuin en de schuur op orde brengen. Even vrezen wij een ellenlange klaagzang, maar ons advies onmiddellijk met een kop koffie in de zon te gaan zitten, neemt zij prompt ter harte, en wij wandelen verder.

Een eindje richting Zandvoort, langs deftige lanen en uitgestrekte landgoederen, stuiten we op Kraantje Lek, niet te verwarren met de halfgelijknamige rapper. Het is een uitspanning waarvan de naam zeer tot onze verbeelding spreekt, ook omdat wij die om één of andere reden al heel lang kennen, zonder er ooit geweest te zijn. Een herberg, volgens het bijbehorend bord, waar in zeer vroeger tijden de vissers uit Zandvoort, met hun zilte koopwaar lopend op weg naar de Haarlemse vismarkt, even neerstreken. Maar die ruige tijd is voorbij. Nu blijkt het een doodgewoon pannenkoekenhuis te zijn, waar groepjes dagjesmensen saai op af sloffen, vanaf de zilvergrijze middenklasser op het parkeerterrein. Zodat wij Kraantje Lek bij nader inzien liever laten voor wat het is.

We beklimmen een rulle zandheuvel, de eerste voorpost van de duinen, en vinden een omgevallen boom om even op te zitten. Tijd voor de traditionele mueslibol met oude kaas. We krijgen al snel luidruchtig gezelschap van twee vermoedelijke bakfietsmoeders. In elk geval gaan ze geheel in die voor hun leeftijd misschien net iets te meisjesachtige stijl gekleed: met kleurige jasjes, genopte rokjes over driekwart leggings, het haar in een schijnbaar achteloze knot, zonnebril niet ter zake doend bovenop het hoofd. Hijgend en puffend bereiken zij onze top.

“Dit is toch niet leuk?”, schalt de eerste die boven is, en kijkt naar ons voor bijval. Wij vinden het geen handige opmerking naar mensen met wandelschoenen, rugzakken en mueslibollen met oude kaas, maar we glimlachen beleefd. Bovendien, kakelen de bakfietsmoeders beteuterd verder, hadden ze eigenlijk verwacht dat ze vanaf deze top een fraai uitzicht over de zee zouden hebben. Maar Haarlem ligt niet aan zee, zo blijkt. Dus hoewel ze allebei een grote, dure camera om de nek hebben hangen, gaan ze zonder een foto te maken al snel weer naar beneden. Drie kwartier naar Zandvoort lopen, dat wordt ze echt te dol. Dat is iets dat je beter te paard kunt doen, besluiten ze eensgezind.

Wij krijgen de zee trouwens ook niet te zien vandaag. Na de Kennemerduinen buigen we ruim voor Zandvoort af, de Amsterdamse Waterleidingduinen in, waar we de rest van de dag zullen lopen. Een uitgestrekt en afwisselend gebied. We lopen over bospaden, onder het fris, ontluikend groen. We zien donker naaldhout, we passeren meertjes en vennen. Komen soms langs weidse zandvlaktes die eerder aan verre savannes of steppen doen denken, met hier en daar een enkele noeste, weerbarstige boom. Op andere plekken geven strakke betonnen beekjes, langs wiskundige bochten meanderend, het landschap eerder een parkachtige aanblik. Hier stroomt het toekomstig drinkwater van de Amsterdammer onder de brug.

Net als bij de vorige etappe struikelen we over de herten. We zien ze na bijna iedere bocht. Ze zien ons ook, maar schuw zijn ze nauwelijks. Het kost zó weinig moeite ze te fotograferen dat we dat op het laatst ook maar achterwege laten. Al blijft het een bijzondere ervaring deze dieren in het wild tegen te komen. Het woord overlast komt niet meteen bij ons op, al staan ze natuurlijk ook niet bij ons in de achtertuin de knoppen van de bomen te vreten.
Eenmaal weer terug in De Zilk, waar we de laatste keer ook al waren geëindigd, is het de bus die ons in de steek laat. In de veertig minuten die we moeten wachten, kunnen we, zo rekenen we snel even uit, net zo goed zelf naar station Hillegom lopen. Waar we dan, als we een beetje dóórlopen én het even mee zit, precies de sprinter terug naar huis kunnen halen.

In de volgende aflevering lopen we van Haarlem naar Santpoort Noord.

Jos van Venrooij is huisvader, schrijver, theatermaker, klusser en wandelaar. Onder meer. En niet per se in die volgorde. Wandelen doet hij in goed gezelschap, of welgemoed alleen, maar altijd met een cameraatje paraat. Zo liep hij langs het Noordhollandpad, het Utrechtpad, het Zuiderzeepad, het Trekvogelpad. Van zijn bescheiden avonturen onderweg doet hij graag en uitgebreid verslag. Zoals hier van de tocht langs het Nederlands Kustpad, die hij maakt met zijn wandelschoonzus. Van Hoek van Holland naar Bad Nieuweschans. Meer van Jos staat te lezen op zijn weblog www.hetbewijs.blogspot.nl