Alles wandelend achter je laten: dat zouden meer mensen moeten doen
Wandelen vonden we altijd leuk, maar het werd pas echt een passie onderweg naar Santiago de Compostella. Dat moest wel zo zijn, want de aanleiding om dat te gaan doen was ons tamelijk gepassioneerd ingegeven; we moesten onze horecazaken in Amsterdam sluiten door de coronacrisis. En dat roept emoties op, kan ik je wel vertellen. Zonder enig vooraf opgedane kennis omtrent echte wandeltochten deden we het allerbeste wat we ooit hadden kunnen doen; we besloten alles al wandelend achter ons te laten!
Tekst & beeld: Jordi Ramon | www.sabbaticouple.com
Het kwartje valt
Ik heb er in een eerdere blog al uitgebreid over geschreven, over onze aanleiding om wandelend 1.600 kilometer af te gaan leggen. Wat een ervaring was dat! Maar die ervaring stopte niet op het moment dat we onze rugzak afdeden. De impact van een dergelijke wandeltocht zoemt daarna nog lang door. Wat ons betreft voor altijd! De helende werking van wandelen is voor ons op meerdere vlakken merkbaar. Uiteraard op fysiek gebied. Een dergelijke wandeltocht behoeft een gedegen voorbereiding. In ons geval was dit een training van bijna een jaar. Dat was op zich elf natuurlijk al een cadeautje voor ons lichaam. De tocht zelf vervolgens heeft ons in een bijkans ‘Olympische’ vorm doen laten komen!
Maar ook op mentaal vlak heeft de wandeling ons compleet wakker geschud en heeft het onze wereld eigenlijk volledig -in positieve zin- op zijn kop gezet. Twee en een halve maand samen door de natuur lopen doet iets met je. Je hebt immers alle tijd om na te denken. En zoals gezegd zoemt de impact maar door bij ons. Er ging een kwartje vallen.
Pure vrijheid
Wanneer je na zo’n lange tocht stopt met wandelen, stop je alleen fysiek. Mentaal blijf je maar doorlopen. Wij namen wat rust na aankomst, wat op zich best logisch was. We zijn ook in Spanje blijven hangen, dus we moesten hier ook een beetje onze weg vinden. Maar we hebben ondertussen ook hier de wandelroutes gevonden (die letterlijk voor ons huis langs lopen!) en we hebben onze schoenen weer aangetrokken. De paden riepen ons als het ware.
We wilden het gevoel vast houden dat we onderweg naar Santiago hadden ervaren. Een sensatie van pure vrijheid. Niet alleen omdat je lopend door de Pyreneeën (in het midden van een wereldwijde lockdown) het gevoel hebt alleen op de wereld te zijn, maar ook omdat je hoofd onderweg extra goed werkt. Een gevoel dat velen van jullie ongetwijfeld herkennen. Er broeide iets bij ons, en wandelen bleek de perfecte manier om het uit te laten komen. Alleen in echte vrijheid ontstaan immers de beste ideeën, vinden wij althans. Lopend ervaar je die vrijheid. Maar dat had ook surfend kunnen zijn. Of zeilend. Of zittend op een paard terwijl je over het strand rijdt. Je snapt wel wat ik bedoel.
Creativiteit borrelt
In mijn geval ging mijn creativiteit -weer- borrelen. Na jaren van ondernemen, wat uiteindelijk verzandde in voornamelijk managen van personeel, begon ik al lopend te beseffen dat ik ergens een verkeerde afslag had genomen. Dat overkwam ons immers ook met enige regelmaat onderweg, en daar krijg je op een gegeven moment een zesde zintuig voor. Dat zintuig waarschuwde me ook dat ik onderweg in mijn leven mogelijk ook ergens een pijltje had gemist.
Mijn vrouw Jac wist dat al veel langer, maar wanneer je op volle snelheid in je eigen zaak rondvliegt dan is dat niet altijd meteen heel duidelijk. Of het is wel duidelijk, maar je wilt het niet zien. Een goede wandeling, gewoon van een paar uur, was voor mij elke keer weer voldoende om dat gevoel op te roepen, en gaandeweg wist ik dat ze gelijk had; ik moest terug om het juiste pad weer te vinden. Mijn creativiteit begon weer te borrelen.
Zo gezegd zo gedaan
Al lopende voelden we allebei dat het hectische ondernemersleven niet -meer- was wat we wilden. Dat moest en kon anders. Ondertussen schreven ik al meer dan een jaar een blog over ons wel en wee in aanloop naar onze wandeltocht naar Santiago en over alles wat we meemaakten onderweg. Dat vond ik leuk. Zo leuk dat ik, antwoordend op de vraag van Jac wat ik nou echt zou willen doen, door haar naar het antwoord werd ‘gedwongen’. Zij wist het al. Ik ook, maar ik moest even de switch maken. Schrijven vind ik op dit moment absoluut het leukste wat er is.
Nee, ik beweer niks! Ik vind het gewoon leuk. Ondertussen lazen steeds meer mensen onze blog over de wandeltocht, en steeds vaker kregen we de vraag hoe we dat toch voor elkaar kregen, zo’n megatocht lopen net nadat we onze zaken moesten sluiten?! Die vraag wilden we beantwoorden. En ik wilde schrijven. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging een boek schrijven om te zien of we die vraag konden beantwoorden.
De goede kant 0p
Zo snel kunnen dingen gaan wanneer je een stukje gaat wandelen. Ik heb in de afgelopen weken mijn boek geschreven, een uitgever gevonden, een druk- en marketingplan gemaakt en afgelopen vrijdag heb ik opdracht gegeven om de eerste druk te draaien. In oktober heb ik al drie lezingen gepland staan over mijn boek, en mijn vrouw Jac heeft zich opgeworpen als mijn ‘manager’ en boekt lekker door wat betreft lezingen en interviews. Het lijkt er alleszins op dat we al lopend de goede kant op zijn gegaan.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Ik kan me op dit moment geen enkele andere manier bedenken waarop we zo’n rigoureuze wending aan ons leven hadden kunnen geven en die ons en passant ook nog even onze conditie een megaboost heeft gegeven. De laatste vijfentwintig jaar heb ik rennend doorgebracht. Wandelend ben in het afgelopen jaar al lichtjaren verder gekomen!
Nu even niet
Alleen wandel ik nu even een paar weken niet. Het mag geen verrassing zijn dat we na het sluiten van onze zaken er financieel niet echt heel erg veel beter van zijn geworden. Een boek uitgeven is tegenwoordig relatief makkelijk (mits je werk niet op de beruchte slushpile belandt uiteraard), maar vereist wel ook een deel eigen investering. We houden wel van een avontuur, dus we zijn er vol goede moed ingestapt, maar we moeten natuurlijk wel leven. Ik sta daarom op dit moment al drie weken een oude boerderij te renoveren in Zuid-Frankrijk. Dat is naast een welkome bron van inkomsten ook nog eens heel erg leuk.
Maar geloof me: als dag in dag uit aan het klussen bent bij temperaturen richting de veertig graden, dan heb je je ’s avonds even geen zin meer in een wandelingetje! Wat weer niet zo heel erg is. Precies op deze plek hebben Jac en ik de weken voor we begonnen aan onze pelgrimstocht naar Santiago exact hier getraind! Frans Catalonië; een aanrader als je in het najaar nog een mooie plek zoekt voor wat wandelingen langs de kust en door de bergen. En zoek je dan nog ergens een goed restaurant, dan heb ik wel een tip voor je. De eigenaren van het huis dat ik verbouw hebben een restaurant waar ik dagelijks eet. Het leven van een bijbeunende schrijver bevalt me vooralsnog goed!
Over de auteur
Jordi Ramon (1967) is al bijna zijn hele werkzame leven ondernemer. Dat heeft geresulteerd in diverse mooie bedrijven, maar helaas zonder het beoogde resultaat dat nagenoeg elke ondernemer voor ogen heeft, op je vijftigste binnen zijn!
De Covid-situatie heeft hem en zijn vrouw Jacqueline in 2020 beroofd van hun horecabedrijven. Dat deed ze besluiten om alles af te sluiten en los te laten en naar Santiago de Compostella te gaan lopen om rust en vrijheid te vinden en al wandelend nieuwe inzichten te verkrijgen. En dat is ze gelukt! Op 12 juni 2021 kwamen ze na een tocht van twee en een halve maand en 1.600 kilometer aan in Santiago de Compostella. Eén van de dingen die op hun pad kwam was een enorme villa met een groot stuk grond in Cunit, even ten zuiden van Barcelona waar ze nu sinds hun aankomst in Santiago de Compostella wonen als beheerders en zo alle tijd hebben om hun ingeslagen pad verder te bewandelen.
Jordi en Jacqueline houden sinds het begin van alles wat ze het afgelopen jaar is overkomen een blog bij, www.sabbaticouple.com. Daar kun je precies nalezen wat ze allemaal hebben meegemaakt. Momenteel werken ze aan een boek en seminar gaan over flexibel omgaan met gebeurtenissen. Je kunt Jordi bereiken via jordi@ramon.world.
