We blijven deze zondagmiddag dicht bij huis. Het Wekeromse Zand ligt hemelsbreed nog geen tien kilometer van ons huis en is een van de prachtigste stukken natuur in Nederland. Met ruim 110 hectare aan actief stuivend zand, hebben we over een gebrek aan natuur niet te klagen.
Tekst & beeld: Marijke Steenbergen | www.mareistverder.com
IJzertijdboerderij
We parkeren de auto op de Vijfsprongweg in Wekerom. Vanaf de parkeerplaats lopen we recht af op de IJzertijdboerderij; een kleine boerderij uit de IJzertijd die stichting het Geldersch Landschap heeft nagebouwd. Dit bouwwerk is eigenlijk meer een rietgedekte schuur, maar het geeft een indruk van hoe de behuizing er hier vroeger moet hebben uitgezien. Er staat ook een picknicktafel en een uitzichtplatform, maar die slaan we over; we beginnen immers net.
Wildobservatiepost
Vanaf de boerderij lopen we het bos in. Het Wekeromse Zand kent een tweetal uitgezette wandelingen; een van 2,5 km en een van 7,5 km. We lopen de 7,5 km, gemarkeerd door de rode bordjes. Het slingerende pad volgend, nemen we een korte afslag naar de wildobservatiepost. We naderen de houten barak in de hoop moeflons, reeën of ander wild te kunnen spotten. Eenmaal onder het houten afdak, treffen we slechts een verliefd stelletje pubers aan dat zich onzichtbaar waant. Ietwat gegeneerd kijken we door de gaten in het houten afdak, speurend naar het wild dat hopelijk buiten loopt. Helaas. Geen wilde taferelen voor ons. Dus verlaten we de observatiepost en wandelen verder.
Stuifzandgebied
Het bos is mooi – met zijn dennen- en loofbomen door elkaar – en de zon piekt erdoorheen. Niet veel later naderen we de uitgestrekte vlakte van het stuifzandgebied. Zover het oog reikt, zien we bijna alleen maar zand. De witte vlakte wordt afgewisseld met mossen en gras. Als we niet beter zouden weten, dan wanen we ons op een woeste steppe of een Afrikaanse woestijn! De eindeloze zandvlakte, de kale bomen en wuivende grassen geven ons een on-Nederlands gevoel.
Heidekoeien
Het zijn de heidekoeien die ons losrukken uit de droom. Op het pad, in het veld en tussen de bomen. Ze staan er hun voedsel te herkauwen. We lopen met een wijde boog langs deze grote grazers; we willen ze immers niet verstoren.
De rode paaltjes van het pad zijn we al even kwijt. Dat geeft niet, over het mos en dwars door het stuifzand vinden we onze weg. Omdat we hier al vaker geweest zijn, kennen we het gebied en zijn we dan ook niet bang om te verdwalen.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op
