We zijn op weg naar de lente en wat ben ik blij om de winter achter mij te laten! De dagen worden langer en in de ochtenden word ik steeds wakker gemaakt door het gefluit van de vogels. Alles ontwaakt weer en ik merk dat ik dat ook voel. Ik word iets onrustiger en ik wil weer van alles gaan ondernemen. In deze tijd van het jaar is het ook vastentijd voor veel mensen. Een tijd van bezinning voordat het Pasen wordt. Dat voelt wat tegenstrijdig met de onrust van het voorjaar, maar ook nu kan het soms nog om het vriespunt zijn. Het is wel goed dus om nog even op de rem te staan. Om even tot bezinning te komen, maakte ik daarom een lange voorjaarswandeling!
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Voorjaarskriebels
Begin maart heb ik mijn eerste langeafstandswandeling van 2021 gewandeld: 40 kilometer in totaal. Gelukkig ging het redelijk goed, ondanks de klachten aan mijn schenen. Dat gaf mij moed voor mijn verdere training.
Het was een mooie route die de heenweg langs het Veluwemeer ging, onze trouwlocatie, tot aan Doornspijk. Vervolgens wandelde ik via het bos en het open veld weer terug naar Harderwijk. Het was leuk om na een half jaar weer even de plek te zien waar we ons bescheiden huwelijksfeestje hadden. Blije herinneringen kwamen boven. We trouwden toen in het najaar en nu is het alweer voorjaar, wat tijdens de wandeling duidelijk te merken was. Wat heb ik veel vogels gezien en beginnende knoppen van bomen! Ook de boeren reden de mest uit over het land, zodat alles straks weer goed kan groeien.
Het was tijdens mijn tocht niet erg zonnig, dus de krokusjes bleven gesloten. Daar stond echter tegenover dat ze hun mooie kleuren wél lieten zien. Het is in deze periode nog volop een gevecht tussen winter en lente, koude en warmte, totdat de zomer doorbreekt. Het is onrustig, het kriebelt, de voorjaarskriebels. Heerlijk dat gevoel!
Verbinding
Vanuit de kerk waar ik heen ga zijn we deze week bezig met de voorbereiding voor de Paasdienst. Al wandelend merkte ik op dat de christelijke feestdagen goed gekozen zijn bij de seizoenen. Met Pasen herdenken we het sterven en opstaan van Jezus. Voor velen een boodschap van hoop, van licht en vrijheid. Daarom past deze boodschap ook goed bij deze tijd van het jaar, waarin de dagen weer lengen en het licht langzaamaan wint van het donker. De bomen krijgen weer knop, de vogels maken hun nest en zorgen weer voor nieuw leven.
Ook zag ik de ‘paasbulten’ alweer verschijnen. Al het snoeiafval wordt op een hoop gegooid en dan met Pasen wordt het aangestoken. Net als veel hedendaagse rituelen is dit ook een pre-christelijk feest wat uiteindelijk een christelijke invulling kreeg, wat aangeeft dat men al eeuwen de komst van het licht viert. Deze traditie is bovendien erg verbindend, want zo’n bult maken en aansteken, dat doe je natuurlijk met de hele buurt. Ik herinner mij nog goed dat we dit vroeger bij onze buurvrouw deden en heb er warme herinneringen aan. De verbinding en gezelligheid van deze tradities blijft goed in het geheugen zitten.
Voorjaarsgeluiden
Toen ik toe was aan een boterham, zag ik een picknicktafel in de verte waar ik lekker kon zitten met uitzicht op het Veluwemeer. De ganzen maakten veel kabaal en achter me was een weiland vol zwanen. Ik genoot van de koffie en mijn boterham, terwijl ik ondertussen alle geluiden in mij opnam. Even de benen rekken en ik ging weer verder. Het was redelijk fris dus ik kon niet te lang blijven zitten. Jammer, want het was een geweldig rustige plek met een heel mooi uitzicht. Verder op de route zag ik een paar hazen achter elkaar aan rennen en ook de ooievaars al op het nest zitten. Een mooi gezicht om het voorjaar zo wandelend mee te maken. Het geeft me rust en hoop.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Snoeien en bloeien
Onderweg zag ik ook veel mensen in de tuin en boeren op het land. Er werd volop gesnoeid, zodat bomen en planten weer beter tot hun recht komen en de energie daar komt waar het nodig is. Al lopend bedacht ik mij dat wij mensen soms ook worden gesnoeid, om zo beter tot ons recht te komen. Omstandigheden of keuzes in ons leven kunnen best pijn doen, maar achteraf voelt dat snoeien toch meestal als iets goeds. Het heeft ook iets gebracht. Zomaar onderweg in de natuur kun je zoveel lessen leren, waar je in het leven weer mee verder kan. Een mooi idee vind ik. Mij geeft het altijd weer een dankbaar en nederig gevoel als ik mij zo onderdeel van de natuur kan voelen. Maar tegelijkertijd voel ik mij dan ook verantwoordelijk voor hoe ik ermee om ga.
De grillen van maart
Op het moment dat ik deze blog schrijf, heb ik net weer een mooie tocht gelopen van 23 kilometer in plaats van de geplande 40 kilometer. Ik hoorde namelijk vanmorgen dat de Elfsteden wandeltocht opnieuw niet doorgaat. Gecombineerd met het weer van vandaag (storm, regen en hagelbuien en af en toe een zonnetje) besloot ik daarom geen 40 kilometer te lopen.
Zoals ik deze blog begon, kan het in het voorjaar ook vriezen en dooien. En daar hoort dit nieuws ook bij. “Maart roert zijn staart” klinkt het spreekwoord heel toepasselijk. Gelukkig komt de zon altijd weer tevoorschijn en dus stop ik natuurlijk n niet met wandelen, maar kies ik gewoon een andere tocht om in de week van de Elfsteden wandeltocht te lopen. Daar ga ik mij de komende dagen op oriënteren en intussen blijf ik wandelen en lekker genieten van de grillen van het voorjaar.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfsteden wandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
