Onze redacteur Thomas heeft zijn wandelschoenen opnieuw gestrikt voor een ongekend avontuur: hij is begonnen aan de volledige Pacific Crest Trail, een ruim 4300 kilometer lange tocht dwars door de Verenigde Staten. Wandelaars die deze tocht in een keer van begin tot eind afleggen, zogenaamde thru-hikers, trekken door de diverse en ongerepte natuur van de staten Californië, Oregon en Washington.
Toen Nitzy Ed en mij weer naar de trail bracht, was het hard aan het miezeren. Het had bijna de hele nacht geregend, dus ik was blij dat ik onder een dak kon slapen. We vroegen aan Nitzy of ze ons niet bij de Interstate 10 af wilde zetten, maar bij een Wildlands Conservancy Center dat op nog geen kilometer van de trail lag. Zo konden we het minder interessante stuk vanaf de snelweg naar de wildernis van zo'n 9 mijl overslaan. Ed was net als ik ook geen purist als het om exacte trailmijlen ging. Een paar mijlen meer of minder doet namelijk niet af aan de ervaring die de PCT hikers biedt. Daarnaast betekende het dat ik vandaag in totaal zo'n 8 mijl hoefde af te leggen naar mijn geplande kampplaats langs Mission Creek. Aangezien ik mijn eerste zero day (een dag zonder mijlen te lopen op de trail) in de plaats Big Bear Lake wil inzetten, is het wel zo prettig om vandaag rustig aan te doen met een nearo day.
Onderweg naar de trail zagen we de wolken en regensluiers plaatsmaken voor blauwe lucht. Het slechte weer bleef hangen in het smalste deel van de vallei bij Banning en was nergens te bekennen in het oosten, waar de vallei overging in een nagenoeg vlakke woestijn. We bogen af naar het noorden en volgden de brede rivierbedding van de Whitewater River. In 2023 heeft orkaan Hillary hier flink huisgehouden en was een deel van de weg waarover we reden compleet weggevaagd door de overstroomde rivier.
Aangekomen bij het Conservancy Center bedankten we Nitzy hartelijk voor haar gastvrijheid en vervolgden onze weg op de trail. Voor ons zagen we donkere wolken en een aantal bergtoppen zat verstopt achter een gordijn van regen. Beneden langs de rivier was het droog en scheen er zelfs een waterig zonnetje. Toen we de rivier net hadden overgestoken wilde ik mijn watervoorraad aanvullen. Ed liep alvast door en zou ik later op de dag weer passeren.
Vandaag bestond uit twee steile klimmen en verder uit glooiende heuvels gevuld met bloeiende woestijnplanten en bloemen. Hier had de regen van de afgelopen dagen vast mee te maken. Gedurende mijn korte tocht merkte ik behalve een paar spetters vandaag weinig van de regen. Het leek elke keer alsof ik precies tussen de buien door liep of net een rij heuvels over was die de regenwolken tegenhield. Tussen de regensluiers door lagen de pieken van San Jacinto Mountain en San Gorgonio Mountain er indrukwekkend bij. Toen ik hier drie jaar geleden liep, was de mooie omgeving me weinig opgevallen. De wind stond toen ze belachelijk hard, dat ik zo snel mogelijk van al die glooiende heuvels af wilde dalen naar de tentplaatsen langs Mission Creek.
Toen ik het dal van Mission Creek in liep begon het zachtjes maar gestaag te miezeren. Bij de tentplaatsen aan de andere kant van de rivier ging ik onder een lage boom zitten om de regenbui uit te zitten en at mijn lunch. Ed kwam aanlopen en ging ook onder de boom zitten. Toen de regenbui na ongeveer een halfuur over was zetten we onze tenten op en praatten over het landschap van vandaag en het geluk dat we hadden met het weer. Na verloop van tijd kwam Biped aanlopen, die zijn tent hier ook wilde opzetten. Hij was vandaag wel bij de snelweg begonnen en had op het eerste deel van zijn wandeling een hoop last gehad van de wind. We vroegen ons af of Myles nog zou komen opdagen. Hij had laten weten dat hij wat later op de trail zou staan, dus hij wist niet of hij onze kampplaats op tijd zou redden.
Aan het eind van de middag kwamen de lichte miezerbuien af en aan, waardoor ik onder de beschutting van de boom bleef zitten. Toen ik mijn avondeten at, was het harder gaan regenen en waren Ed en Biped al naar hun tenten verdwenen. Gauw poetste ik mijn tanden en ging mijn tent in voor het nog harder zou regenen. Toen het rond 19:00 uur gestaag was gaan regenen, hoorden we de stem van Myles. Hij had het helaas slecht getroffen met het weer.
Morgen zou het volgens de voorspellingen goed weer zijn, dus kunnen we onze tenten hopelijk wat laten drogen. Terwijl de regen gemoedelijk op mijn tent neerdruppelde, ging ik slapen met het gekabbel van Mission Creek, het gekwaak van kikkers en het gezang van een krekel die duidelijk niet van suiker was gemaakt.
Die nacht regende het tot in de vroege uurtjes, maar afgezien van wat condensatie heeft mijn tent het droog gehouden. Althans, de binnenkant dan. De buitenkant was doorweekt en zou tijdens de lunch maar moeten opdrogen. Vandaag stond er een klim van 1500 meter voor de boeg, die ons in 22 kilometer boven de 2400 meter zou brengen. De PCT volgde hier Mission Creek stroomopwaarts. Orkaan Hillary heeft ook deze rivier laten overstromen, wat duidelijk was terug te zien op deze etappe. Omgevallen bomen, weggevaagde stukken oever en rotsblokken ter grootte van auto's waren alomtegenwoordig op onze route van vandaag. Ook de trail zelf was grotendeels verwoest, waardoor we vandaag vooral door de droge delen van de rivierbedding liepen en Mission Creek meermaals overstaken. Opgestapelde stenen en takken die rechtop in de grond waren gezet wezen hier de weg, al moesten we vaak genoeg onze eigen weg vinden.
Het grillige weer leek verdwenen en we braken ons kamp op in een waterig zonnetje en een benauwde temperatuur. Toen we op weg gingen liep Myles voorop en nam Biped, mij en Ed op sleeptouw. Later voegde Rookie, die zijn tent aan de andere kant van de rivier had opgezet, zich tussen Biped en mij in. Rookie's startdatum op de PCT was 14 maart, maar vanwege een geblesseerde knie moest hij van de trail af. Tijdens zijn herstelperiode blesseerde hij ook zijn andere knie, waardoor hij nog langer van de baan was. Vandaag was zijn tweede dag terug op de PCT, en het was geen gemakkelijke etappe. Het was soms bijna niet te merken, maar we stegen constant en geleidelijk. Zonder dat ik het doorhad was ik vaak plotseling buiten adem, wat met het broeierige weer ook tot een hoop gezweet leidde. Door het veranderlijke terrein van de rivierbedding en het constante gespeur naar de route, lag het looptempo laag.
Na verloop van tijd waren Myles en Biped een behoorlijk stuk vooruit, en bleven Ed, Rookie en ik bij elkaar lopen. Hoe hoger we kwamen, des te meer wolkenvelden er over trokken. Dit resulteerde in korte buien, die de hitte uit de lucht haalden en voor wat verfrissing zorgden. In de verte zagen we bergtoppen met verse sneeuw van het noodweer van gisteren. Vlak onder die bergtoppen lag ons geplande kamp. De doorgang van de rivier tussen de twee bergwanden werd smaller en smaller, tot we dicht tegen de oever aan liepen. Door aardverschuivingen waren de oude oevers weggevaagd, en moesten we steil omhoog klimmen om de nieuwe oevers te bereiken.
Na de lunch moesten we nog 10 kilometer en 800 hoogtemeters afleggen naar de kampplaats. De geleidelijke klim maakte plaats voor een ongelooflijk steile etappe door een gebied dat volledig was weggevaagd door de orkaan. Daarnaast had een bosbrand ervoor gezorgd dat er nog meer dode bomen op ons pad lagen dan eerder op de dag. De trail moest zich een weg banen langs de weggestroomde stukken grond en al het puin, waardoor we soms recht een helling op werden gestuurd. Ed schoot Rookie en mij plotseling voorbij en bleef zonder te pauzeren doorlopen. Hij wilde dit gedeelte zo snel mogelijk achter zich hebben en we zagen hem een paar hellingen boven ons gestaag doorakkeren. Meer dan twintig jaar dienen in het leger gaat je duidelijk niet in de koude kleren zitten. Ed vertelde me tijdens de lunch dat ze in het leger een variatie hadden op de trailwijsheid van "embrace the suck": "I wish this would suck more".
Rookie vond het fijn om samen verder te lopen, dus we namen regelmatig pauze als we er weer een venijnig stuk klimmen achter de rug hadden. Ik probeerde de sfeer er goed in te houden door te kijken naar de hoogtemeters die we er al op hadden zitten en te grappen over de absurde route die we aflegden. Daarnaast hielden we er geen slecht tempo op na. Ik kwam er vanochtend achter dat er in de zakjes electrolytepoeder die ik in Banning had ingeslagen, 80 milligram cafeïne zat. Voor iemand die geen koffie drinkt, gaf me dat een energiespurt om eng van te worden. Is dit hoe Asterix zich voelt na het drinken van toverdrank? Daarnaast had ik ook een soort runner's high gekregen van alle inspanning. Ik voelde me dus alles behalve slecht.
Elke keer dat we een stap dichterbij waren, lag er weer een boomstronk, rots, modderbende of een stuk weggezakte grond voor onze voeten. De besneeuwde bergtoppen kwamen langzaam maar geleidelijk dichterbij en de levende sparren namen het over van hun dode soortgenoten. Ook de temperatuur was flink gedaald op deze hoogte, wat verfrissend was tijdens deze intense klimpartijen.
Daar was dan eindelijk Mission Camp, we hadden het gehaald (bij Toutatis!). Naast een paar andere hikers waren Myles, Biped en Ed er ook. Er heerste een uitgelaten en melige sfeer. De trail had ons weer eens flink te grazen genomen, maar we hebben ons er gewoon weer doorheen geslagen. Snel zette ik mijn tent op en schoof mijn avondeten naar binnen.
Toen bijna iedereen al in zijn tent lag, kwam Pegleg de kampplaats opgelopen. Ze was vandaag begonnen bij de Interstate 10, waardoor ze bijna 50 kilometer had afgelegd op een dag. Dat er een brute etappe op zat was op geen enkele manier aan haar te zien. Pegleg doet een poging om de drie grootste hikes van de VS binnen een kalenderjaar te lopen: de Pacific Crest Trail, de Continental Divide Trail en de Appalachian Trail. Dit komt neer op een astronomische afstand van 12.647 kilometer. Pegleg had er al een deel van de Appalachian Trail opzitten, maar was vanwege sneeuw in New Hampshire iets meer dan een week geleden op de PCT begonnen. Qua snelheid was ze goed op weg en ze leek het fysiek aan te kunnen, dus het zal me niets verbazen als het haar nog lukt ook. De volgende ochtend was het aangenaam fris en scheen de zon. Pegleg was al om vijf uur op en was al lang en breed vertrokken.
Samen met de rest van de groep van gisteren, wilde ik vandaag zo dicht mogelijk bij Big Bear Lake kamperen. We hadden er allemaal een nearo- of zero day gepland, dus we wilden er op tijd aankomen om onze tijd zo goed mogelijk te benutten. Iedereen vertrok op een ander moment en in zijn eigen tempo richting de geplande kampplaats. Er zat een wereld van verschil tussen vandaag en gisteren. De hoogtemeters waren bijzonder goed te doen en ook de omgeving was anders. De hele dag liep ik door stille bossen van sparren en Californische jeneverbes, met hier en daar een dun pak sneeuw langs de trail. De zon verdween vaak achter de laaghangende wolken, wat het een heerlijke dag maakte om te lopen.
De tentplaatsen waar we hadden afgesproken lagen nog steeds boven de 2.000 meter. Het was hierdoor aan de frisse kant toen ik er iets voor 18:00 uur aankwam en de rest trof. De koude wind nam gelukkig af en het beloofde een rustige nacht te worden. De zon ging onder achter Gold Mountain en zette de lucht in vuur en vlam. Wat een prachtig einde van een net zo prachtige dag.
De volgende ochtend ging ieder in zijn eigen tempo richting Highway 18, om vervolgens een lift richting Big Bear Lake te regelen. Voor ik het wist vlogen er 11 kilometer voorbij en kwam ik de rest rond 09:30 tegen bij de weg. Zelf wilde ik nog zo'n 3 kilometer verder lopen richting een kleinere toegangsweg tot Big Bear Lake, om alvast wat meters te maken voor na mijn rustdag. Deze weg eindigt bij een milieustraat, waar ik 3 jaar eerder vrij makkelijk een lift kon regelen. Er zijn namelijk altijd wel mensen die afval moeten wegbrengen.
Het was een komen en gaan van auto's en binnen 10 minuten stopte er een vuilniswagen voor mijn neus. De chauffeur vertelde me dat hij bang was om zijn baan te verliezen als hij me mee zou nemen. Ik vond het al heel wat dat hij stopte en bedankte hem vriendelijk. Een paar gepasseerde auto's later stapte ik in bij Lance en de 6 maanden oude puppy Kirby (waar ik helaas geen foto van heb genomen). Lance kwam niet langs het hostel waar ik moest zijn, maar wilde me wel bij een bushalte afzetten. Een kleine 10 minuten later kwam de bus aanrijden die me gratis afzette in de buurt van het hostel. Het openbaar vervoer kost hier niks, waardoor ik me de komende dagen makkelijk kon verplaatsen door Big Bear Lake.
Omdat ik rond 12 uur 's middags al bij het hostel was, kon ik vandaag alvast wat dingen regelen voor de komende dagen. Een zero day op de PCT bestaat namelijk niet alleen uit uitrusten. Behalve voorraad inslaan moest ik een nodige was draaien, voorraad vooruit sturen via de post en kapotte uitrusting vervangen of repareren. Nadat ik een pizza had verorbert ter grootte van een wieldop, sloeg ik voorraad in voor de komende dagen om dat alvast van mijn lijst af te strepen. Terug in het hostel douchte ik me en draaide en droogde een was. Hierna kon ik meteen door naar een Mexicaans restaurant, waar ik met Miles, Biped, Rookie en Ed had afgesproken. We hadden allemaal een ander plan voor de komende dagen, dus het was gezellig om nog even wat met elkaar te eten. De kans is gelukkig groot dat je elkaar later weer tegenkomt op de PCT. De vraag is alleen wanneer.
Op de terugweg naar het hostel liep ik door donkere verlaten straten. Big Bear Lake is een skidorp en zomerse trekpleister, dus op een doordeweekse dag in het laagseizoen is het hier erg rustig. Ik was niet de enige die verdwaald langs Big Bear Boulevard liep. Plotseling zag ik een coyote schichtig de weg oversteken richting het meer.Terug in het hostel bleken Backtrack en Storm gebruik te maken van de jacuzzi die in de tuin stond. Een duik in het warme water zagen mijn benen en ik wel zitten, dus ik kwam er ook bij zitten. We wisselden trailervaringen uit en deelden een joint. Rond 22:30 ging ik naar bed, waar ik de volgende ochtend om 09:30 weer uit kwam.
Tussen mijn boodschappen en klusjes door had ik vandaag gelukkig ook nog wat vrije tijd. Die gebruikte ik om naar de film Sinners te gaan in de bioscoop. Nadat ik had avond gegeten in een Nepalees restaurant, bleek er in het hostel een open podium te zijn voor mensen uit de omgeving. Ik kon naar een paar mooie oude rockcovers luisteren, maar daarna moest ik toch echt naar bed. Morgen word ik om 07:00 uur opgehaald door iemand uit de buurt die ritten aanbiedt richting de trail.
