Onze redacteur Thomas heeft zijn wandelschoenen opnieuw gestrikt voor een ongekend avontuur: hij is begonnen aan de volledige Pacific Crest Trail, een ruim 4300 kilometer lange tocht dwars door de Verenigde Staten. Wandelaars die deze tocht in een keer van begin tot eind afleggen, zogenaamde thru-hikers, trekken door de diverse en ongerepte natuur van de staten Californië, Oregon en Washington. Deze week komt hij veel bekende gezichten tegen.
Abel haalde me om 06:15 op bij het motel en zette me af bij het viaduct over Highway 58. Hier begon ik aan de geleidelijke maar lange klim uit Tehachapi Pass en bereikte ik het zuidelijkste deel van de Sierra Nevada. De trail zou dit gebergte voor meer dan 500 mijl volgen. Steil was het niet, maar er stond een keiharde wind die de klim bemoeilijkte. Uit het westen van de pas kwamen nagenoeg constant windstoten aanzetten die me met een hoop geweld om de oren sloegen. Hierdoor werd ik na de ene bocht omhoog geblazen en na de andere kwam ik maar langzaam vooruit. Wanneer ik af en toe op een windstille plek stond, was het fijn om de rust om me heen in me op te nemen. Het waaide namelijk zo frustrerend hard dat ik er haast gek van kon worden.
Toen ik de pas eindelijk achter me had gelaten kwam de wind wat tot bedaren. Hierdoor kon ik de groene hellingen waarop ik me bevond een stuk beter waarderen. Ik was blij dat er weer meer bomen in het landschap stonden. Behalve de bossen aan windmolens was ik de afgelopen dagen weinig bomen tegengekomen. Ook kwam ik hier Myles tegen, wat een leuke verassing was. Ik had hem sinds Big Bear Lake namelijk niet meer gezien. Hij had twee rustdagen genomen in Tehachapi, waardoor ik hem had ingehaald. We spraken af om verderop te lunchen onder een grote spar, zodat we wat trailervaringen van de afgelopen dagen konden delen. Na de lunch ging Myles de PCT weer op en ik besloot een dutje te doen. Ik werd wakker toen ik iemand hoorde zeggen: "Wait...History?" Het was Biped, die ik ook al een tijd niet meer had gezien. Het ene moment denk je vrienden nooit meer tegen te komen op de trail en het andere moment kom je ze allemaal tegelijk tegen.
De rest van de middag bestond uit geleidelijk stijgen en dalen door bossen van lage naaldbomen, eiken en natuurlijk de chaperralstruiken die Zuid-Californië rijk is. In de verte had ik uitzicht op kurkdroge valleien en grillige bergen. Aan het eind van de middag kwam ik aan bij de Golden Oaks Spring, waar ik niet de enige hiker was die zijn watervoorraad kwam aanvullen. Hier kwam ik behalve Biped ook Ed tegen. Het water stroomde langzaam uit de leiding die naar de bron liep, dus we hadden genoeg tijd om wat te praten. Biped en Ed wilden nog een paar mijl verder lopen, maar ik vond het wel mooi geweest voor vandaag. Welke hikers er allemaal kampeerden in de buurt van de bron zou ik niet kunnen zeggen, maar mijn buren waren in ieder geval Yuki uit Italië, Storm (die ik sinds Big Bear Lake niet meer had gezien) en Jaimie. Op de hellingen boven onze tentplaatsen ging de wind behoorlijk tekeer, maar onze tenten bleven grotendeels gespaard. Hopelijk bleef dat vanacht zo.
De volgende ochtend werden geleidelijk klimmen en dalen met elkaar afgewisseld en liep ik over warme onbeschutte hellingen of door koele bossen. Aan het eind van de ochtend, die nu behoorlijk warm was geworden, kwam ik aan bij een kruising met een onverharde weg naar een lagergelegen waterbron. Hier trof ik Ed, Biped en andere hikers aan die in de schaduw van wat grote bomen zaten. Samen met Coach uit Oklahoma besloot ik water te halen bij de bron. De weg naar het leidingwater ging 1,5 kilometer steil naar beneden – en daarna net zo steil weer terug naarboven, dus ik besloot bij de kruising onder de bomen te lunchen.
Hier kwam ik Possum en zijn dochter Gummy Bear uit Arkansas tegen. Gummy Bear was net klaar met de basisschool en voordat ze in september over zou gaan naar de middelbare school, liep ze samen met haar vader over de PCT. Dit vond ik niet alleen ontzettend stoer en knap van haar, maar ook leerzaam. Voor mij waren de eerste duizend mijl op de PCT in 2022 levensveranderend, dus ik kon me voorstellen dat deze reis een grote impact op Gummy Bear zou hebben.
Het was maar goed ook dat ik op tijd was gaan pauzeren, ik had de energie voor de paar steile stukken die voor me lagen hard nodig. Gelukkig liep ik nu voornamelijk door weelderig groene bossen. Toen ik aan het eind van de middag bijna bij de zeshonderste mijlpaal was aangekomen, moest ik eerst nog over een hele hoop dode bomen klauteren. Na een zweterige laatste klim over een onverharde weg die niet voor wandelaars leek te zijn bedoeld, kwam ik uitgeput maar voldaan aan bij Robin Bird Spring. Hier zette ik mijn tent op tussen Dragonsky en Fire. In de loop van de avond kwam er een handjevol hikers bij, maar er was meer dan genoeg ruimte. Ik was in tijden niet zo blij om mijn slaapzak te zien.
In de vroege ochtend was het heerlijk fris, waardoor de laatste klim over de steile onverharde weg zo achter de rug was. De PCT leidde me vervolgens door dalen van stille sparrenbossen. Gedurende de ochtend kwam ik maar twee mensen tegen, waardoor het leek alsof ik de natuur voor mezelf had. Toen ik aan het eind van de ochtend uit de bossen omhoog klom door een onbeschut gebied was het al behoorlijk warm. De rotsformaties en kleurrijke bloemen maakten het gezweet meer dan waard. Toen de trail afdaalde in een volgend dal en me via een een bocht over een berghelling leidde, stond ik plotseling in de woestijn. Ik keek uit over een uitgestrekt en ruig dal dat recht uit een western leek te komen.
Aan het begin van de middag kwam ik aan bij een watercache langs een onverharde weg, waar ik samen met Storm, Yuki, Allie, Freako, Possum en Gummybear de ergste hitte van de dag uitzat. Freako en ik hadden wat extra schaduw gecreëerd door onze grondzeilen over een Joshua tree te gooien. Later sloten ook Forklift, Party City en hun kinderen Little Flyer en Secret zich bij ons aan. Little Flyer, die nog niet kon lopen, zat in een buikdrager om het middel van haar vader, en de zevenjarige Secret kwam later met zijn moeder aanlopen. Met zijn vieren liepen ze per dag maximaal 16 kilometer, omdat het voor de kinderen anders een wel erg lange dag zou worden.
Net na 16:00 uur ging ik weer op weg. De sluierwolken hielpen een hoop met de warmte tijdens de soms erg steile klim. Ik zat er gelukkig goed in en de prachtige weidse uitzichten over het woestijnlandschap maakten ook een hoop goed. De zon kwam lager en lager te staan en zette het geheel in een prachtig strijklicht. Rond 19:30 moest ik nog een klein stukje klimmen door mul zand om bij mijn kampplaats voor vanavond te komen. Hier kwam ik een kwartier voor zonsondergang aankwam. Ik deelde de kampplaats met Hank, Wayne, Whitney, Saltlick en Pinball. Na snel maar gezellig te hebben gegeten maakte ik mijn cowboycamp klaar om te slapen onder de sterren.
De volgende ochtend had ik weer verse energie, die hard nodig was voor een steile klim door nog muller zand dan gisteren. Er stond gelukkig een briesje en ik had prachtige uitzichten. Het was ongelooflijk hoe ver ik hier kon kijken. Bij een volgende watercache onder wat Joshua trees kwam ik Whitney, Saltlick, Pinball en Storm weer tegen. In de warme late ochtend begon ik aan de lange klim uit Bird Spring Pass. Met af en toe een korte pauze onder wat bomen, die langzaam weer terugkwamen in de omgeving, steeg ik geleidelijk omhoog.
Toen ik de grillige bergrug over was kon ik in de verte de besneeuwde pieken van de High Sierra zien liggen. Nog even en ik zou me in het hoogste deel van de Sierra Nevada bevinden. Dit betekende weer een drastische verandering in het landschap en beloofde koelere dagen en een overvloed aan waterbronnen. Een fijn vooruitzicht. Aan de andere kant van de bergrug liep ik door een glooiend terrein van open dennenbossen. Hier was een hoop schaduw, maar door al het bewegen had ik het erg warm. Ik nam een lange pauze onder een den en at mijn lunch, deed een dutje en las wat.
Rond 16:00 uur ging ik de trail weer op. Het was iets afgekoeld en er stond een verkoelend briesje. De trail voerde me op een gegeven moment over een onbeschutte onverharde weg waar geen einde aan leek te komen. Eindelijk kwam ik aan bij de kampplaats van McIvers Cabin, waar een beekje was om water uit te filteren. De grote kampplaats, waar ik weer ging cowboycampen, deelde ik met een hoop bekenden en wat nieuwe gezichten. Omdat ik me hier bijna op de 2000 meter bevond, was het een frisse nacht. In mijn warme slaapzak had ik gelukkig heerlijk geslapen.
In de ochtend was het al goed warm in de zon. Ik was dan ook blij toen ik het open glooiende terrein weer inwisselde voor een lange afdaling over bosrijke hellingen. Aan het eind van de ochtend verdwenen de bomen weer en was het pas echt warm. Na een paar kilometer kwam ik aan bij Highway 158 die door Walker Pass loopt. Hier wilde ik liften naar Kernville, dat bijna 60 kilometer verderop lag. Eens kijken of de liftgoden me vandaag goedgezind waren. Na tien minuten stopte er een overdekte pick-uptruck met een ouder echtpaar erin. Ze moesten niet naar Kernville, maar wilde me wel afzetten bij de weg die er naartoe leidde. Toen ik bij deze splitsing stond leek er nog minder verkeer te zijn dan in Walker Pass, maar wonder boven wonder stopte de eerste auto die langsreed. Ik stapte bij John en Steve in de pick-uptruck, die op weg waren naar Kernville.
Een uur nadat ik in Walker Pass was aangekomen, werd ik afgezet naast de saloon midden in Kernville. Dit plaatsje langs de grote rivier de Kern heeft een straatbeeld dat stamt uit de tijd van het oude westen. Nadat ik had ingecheckt bij een motel sprong ik onder de douche, ging ik lunchen, draaide ik een was bij de wasserette sloeg ik voorraad in en ging ik naar de kapper. Er ging een flink stuk van mijn baard en ook mijn kapsel werd een stukje korter. Wel zo lekker als je bijna elke dag aan het zweten bent. Na nog een paar taken kwam ik aan het begin van de avond dan echt aan uitrusten toe. Ik nam een duik in het zwembad van het motel en ging eten in de saloon, wat misschien wel de meest Amerikaanse plek is waar ik ooit ben geweest.
De volgende dag bracht ik voornamelijk door langs de koele oevers van de Kern. Later zou ik een lift proberen te regelen naar een kampplaats bij Walker Pass, zodat ik de volgende ochtend vroeg aan de klim uit de pas kon beginnen.