Onze redacteur Thomas heeft zijn wandelschoenen opnieuw gestrikt voor een ongekend avontuur: hij is begonnen aan de volledige Pacific Crest Trail, een ruim 4300 kilometer lange tocht dwars door de Verenigde Staten. Wandelaars die deze tocht in een keer van begin tot eind afleggen, zogenaamde thru-hikers, trekken door de diverse en ongerepte natuur van de staten Californië, Oregon en Washington.
Terwijl het in Borrego Springs 22 graden was, was het 9 graden toen Stephanie me bij de trail afzette. Net als gisteren was het overwegend bewolkt, maar de zon liet zich vaker zien. Vandaag voerde de PCT me opnieuw door een totaal ander landschap. De trail meanderde door glooiende groene velden waarin het gras ruisde en deinde in de wind. Na zo'n anderhalf uur kwam ik langs de toepasselijk genaamde Eagle Rock: een natuurlijk gevormde rotsformatie die sprekend op een adelaar lijkt. Patriotische Amerikanen zullen hun hart hier vast harder voelen kloppen.
Nadat de trail me langs een beek en door een vredig windstil bos had geleid, kwam ik aan bij het gehucht Warner Springs. In het buurtcentrum hadden ze voor het PCT-seizoen het een en ander voor hikers geregeld: een winkeltje voor bevoorrading, koffie en thee en een oplaadpunt voor je telefoon. Allemaal eenvoudige dingen, maar je kan er PCT'ers ontzettend gelukkig mee maken. Afgelopen nacht was het ijskoud geweest, dus het was een komen en gaan van dankbare hikers die even bij wilden komen op de pleisterplaats. Na er te hebben geluncht vond ik het wel erg druk worden, en besloot naar mijn geplande kampplaats te lopen.
Op een gemoedelijke tocht door velden, bossen en langs beken kwam ik Jonathan uit Engeland tegen. Samen liepen we door en praatten over onze ervaringen op de trail. We konden ons als Brit en Nederlander prima vinden in het wisselvallige weer van de afgelopen dagen. Bij tentplaatsen langs de Agua Caliente Creek zetten we ons kamp op en spraken kort met PCT'er Ed, die er ook was neergestreken. Flipper had zijn tent verderop langs de beek gezet.
Het was heerlijk rustig en windstil bij de beek, en tijdens het eten waren het stromende water en de kwetterende vogels de enige geluiden die ik hoorde. Het zijn dit soort momenten van totale kalmte die wildkamperen zo'n bijzondere ervaring maken. Moe en voldaan kroop ik mijn slaapzak in. Het was weer een prachtige dag om op pad te zijn.
Toen ik de volgende ochtend uit mijn tent kwam was het bewolkt. En maar goed ook: er stond een geleidelijke maar lange klim van 700 meter door onbeschut terrein voor de boeg. Na de verkoelende beek stroomopwaarts te hebben gevolgd, trok ik de heuvels in en vervolgde mijn weg tussen rotsen en lage struiken. Er was steeds meer blauwe lucht te zien en de zon kwam weer tevoorschijn, maar door de afgelopen koude dagen leek de temperatuur nog aan de lage kant. De mijlen gingen er dan ook goed doorheen en na water te hebben gehaald bij een bron, besloot ik mijn middagpauze uit te stellen.
Na 's ochtends en in de vroege middag 21 kilometer te hebben gelopen, ging ik pauzeren bij Mike's Place. Het vreemde en eigenzinnige terrein van trailangel Mike, is een plek waar hikers kunnen uitrusten, water kunnen halen en met wat geluk ook kunnen genieten van snacks en drinken. Het is nog maar de vraag hoe lang dat zo blijft. Kwaadwillenden uit de buurt kwamen erachter dat Mike spullen voor hikers achterliet en dat er een donatiepot was, en hebben het terrein meermaals beroofd als Mike niet in de buurt was.
Fruitloops uit Noord-Californië en ik kwamen tegelijkertijd aan bij Mike's Place, waar we werden verwelkomt door een vrijwilliger die het terrein onderhield (zijn naam ben ik helaas vergeten). Later kwamen ook Flipper, Ed en Jonathan aan, en genoten we van vers gegrilde hotdogs en frisdrank. We zaten wat te geinen en het was erg gezellig, maar ik wilde de rest van de klim van vandaag achter de rug hebben. Behalve Jonathan bleef de rest bij Mike's Place kamperen en om avond te eten met pizza uit de houtoven. Authentiekere pizza zou ik langs de gehele trail nauwelijks kunnen vinden, dus het was erg verleidelijk om te blijven hangen.
Na water te hebben getapt bij een van de grote watertanks, moest ik nog zo'n 180 meter stijgen voor het klimmen erop zat voor vandaag. Er waren genoeg wolken en de late namidagzon verdween zo nu en dan achter de hoge heuvels. Als ik deze klim de volgende ochtend had moeten doen, was er weinig beschutting geweest tegen de opkomende zon in het oosten. Toen de klim achter de rug was voelde dit als een kleine overwinning. Nu hoefde ik alleen nog een kort maar redelijk steil stuk afdalen met een prachtig uitzicht aan de horizon. In de verte waren de toppen van de San Jacinto Mountains in wolken gehuld. Daar zal ik over een paar dagen doorheen trekken.
Mijn tent zette ik op bij een verlaten kampplaats in een klein dal tussen de heuvels. Jonathan kwam langs op de trail toen ik mijn tent aan het opzetten was. Hij wilde nog een paar mijlen maken om de volgende dag op tijd naar Idyllwild te kunnen liften. Daar had hij namelijk twee overnachtingen geboekt. Terwijl ik mijn noodles en instant aardappelpuree at – en niet aan pizza probeerde te denken – zakte de zon achter de heuvels en zette de tegenover gelegen helling in een gouden gloed. Toen de schemering was gevallen en ik in mijn slaapzak lag, ritste ik nog even de tent open. De hemel was bedekt in een prachtige sterrendeken.
De volgende ochtend was het kraakhelder, wat goed te merken was aan de temperatuur toen ik door de glooiende dorre heuvels liep. De volgende bron was ongeveer een uur verder weg en dat was maar goed ook: mijn water ging er namelijk snel doorheen. De bron, die een paar honderd meter van de trail lag, bestond uit een nauwelijks stromende beek die vol zat met groene algen. Na een paar keer voorzichtig scheppen met mijn waterzak om de meeste viezigheid te vermijden, kon ik twee liter filteren. Het enige wat een waterfilter helaas niet kan wegfilteren is smaak. Gelukkig had ik nog een flesje electrolytesiroop om de zurige smaak van het water te maskeren. In de woestijn kan je niet kieskeurig zijn als het om water gaat.
Op naar het volgende waterpunt. Deze lag op het terrein van (een andere) Mike, die iets meer dan een kilometer van de trail woonde. Onderweg leken de heuvels elkaar sneller op te volgen en steiler te worden. Er waren weliswaar genoeg wolkenvelden in de lucht, maar het was net alsof de zon en de wolken er alles aan deden om elkaar te ontwijken. Een halve kilometer van Mike DeBenedetti's huis verwijdert, dronk ik mijn laatste slokken water op. Dat was hard nodig, want de oneffen onverharde weg naar zijn huis was duidelijk niet voor wandelaars aangelegd.
Ik was niet de enige hiker die van Mike's gastvrijheid gebruik maakte. Onder een provisorische overkapping trof ik Rafiki en wat nieuwe gezichten aan. Mike kwam aanlopen en vroeg of ik een koud blikje frisdrank wilde. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. Dankbaar plofte ik neer in een campingstoel in de schaduw. Het bleek slechts 23 graden te zijn, maar zo voelde het niet toen ik met mijn rugzak op de ene heuvel afdaalde en de andere heuvel beklom.
Terwijl Mike een grill aansleepte om hotdogs te maken, kwamen er meer en meer hikers aan. Onder de overkapping was uiteindelijk elke vierkante meter aan schaduw bezet. Ik vroeg Mike hoelang hij al trailangel was. Blijkbaar was hij dit jaar pas begonnen met het helpen van hikers en was hij van plan zijn hulp uit te breiden. Zo wilde hij douches toevoegen op de hikercamping en overwoog hij ook om wasbeurten voor kleding mogelijk te maken. Dit waren allemaal prachtige initiatieven, dus mijn donatie had Mike dubbel en dwars verdiend.
Hoewel ik nog een eeuwigheid bij Mike had kunnen rondhangen, wilde ik rond 14:00 uur weer vertrekken. Er zat af en toe een wolk voor de zon en er kwam een briesje op. De rest van de dag stond er een lange, hete en steile klim op de planning met een korte tussenstop bij een watercache. De laatste meters van de dag liep ik steeds met korte pauzes als er schaduw of wind was. Het was anders niet te doen in de laagstaande namidagzon. Het allerlaatste stuk klimmen volbracht ik met een plotse energiespurt en voor ik het wist moest ik nog anderhalve mijl afdalen richting mijn geplande tentplaats in een drooggevallen rivierbedding. Moe en voldaan zette ik mijn tent op. Het was een lange maar productieve dag geweest, dus ik zou goed slapen. Zelfs de blaffende en huilende coyotes in de verte zouden mijn nachtrust niet verstoren.
De volgende ochtend klom ik het steile ravijn uit waar mijn tent in stond en ging vol goede moed richting Highway 74. Daar ging ik van de trail af om naar het Paradise Valley Cafe te gaan, om te genieten van een calorierijk ontbijt en een pakje op te halen dat ik er heen had gestuurd. Ik ging aan tafel zitten met Josh en Alex uit Alabama en we bestelden alledrie een gigantische breakfast burrito. Ik bestelde er zelfs eentje voor op de trail. Zo ging ik namelijk de San Jacinto Mountains in, dus ik kon de extra calorieën goed gebruiken.