Duitsland

“Don’t mention the war”, bezweert Basil Fawlty in het onvergetelijke Fawlty Towers. Ik volg hem daarin. Maar laten we wel wezen: Duitsland is van ver gekomen. Eindelijk – en ditmaal nolens volens – de leidende natie in Europa, waar de Fransen achterblijven en de Engelsen zich zelfs met het casinokapitalisme van The City nauwelijks staande weten te houden.

Over de moeizame relatie met Frankrijk en Engeland schreef de Engelse uitgever Simon Winter Germania, travelogue en historisch verhaal ineen. Germania is niet het laatste boek over de gecompliceerde Duitse geschiedenis, maar opent zeker ogen. Waar heeft het Rijndal al die romantische ruïnes aan te danken? Aan de tand des tijds misschien? Nee, aan Lodewijk ‘L’état, c’est moi’ XIV, die coûte que coûte zijn achtertuin wilde uitbreiden en op zijn vele plundertochten in de Pfalz elke burcht verwoestte.

WijnWandelaarster Jeanet Bruining schetst vanuit eigen ervaring de verandering in het denken over Duitsland. In het begin van haar reisorganisatie was Duitsland ‘not done’. “Mensen gingen altijd al naar Duitsland op vakantie, maar de een wilde het niet weten voor de ander”. Een interview is te lezen in Op lemen voeten nr 3.

Duitsland is een ontdekkingstocht meer dan waard. Duitsland is hét wandelland bij uitstek. Een dikke eeuw geleden ontstonden wandelclubs als de Odenwaldclub (en de Club Vosgien). Sindsdien hebben zij talloze wandelpaden uitgezet. Voor buitenlandse wandelaars betekende het aan elkaar breien van al die plusjes, minnetjes, rondjes en kruisjes een hele klus. Maar sinds de jaren negentig zijn de Steige (de Duitse GR’s) sterk opgekomen.

Waar de Franse paden met noest vrijwilligerswerk aaneen gebreid werden, pakten de Duitsers het traditiegetrouw grondig aan. Kwaliteitswandelpaden “mit Prädikat” moeten aan veel eisen voldoen. Soms denk je dat het een onsje minder zou mogen. Waar de Franse paden elk kapelletje, hoe afgelegen ook, aan hun snoer willen rijgen, richten de Steige hun vizier op elke top. Ein bißchen mehr Wellness, bitte! Meer dan een kanttekening is dat niet.

Tekst en foto’s Jan Erik Burger & William Mackay*

Deze column is eerder verschenen in Op lemen voeten nr 3 2012