Elk jaar rond Valentijn geeft de natuur ons lieve berichtjes, zo schreef ik vorig jaar. Ook dit jaar is februari een periode waarin ik weer blij word, omdat de eerste tekenen van de lente zich laten zien. De lente, het seizoen van de hoop, van het licht en nieuw leven. Een ideaal moment om een wandeling in de natuur te maken dus! Ik koos er deze keer voor om een wat langere route te lopen, door het Kuinderbos in Flevoland.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Lentekriebels
De knopjes in de struiken en de zon die zich vaker laat zien; ze maken dat ik ook weer meer zin heb om te wandelen. De zogenaamde lentekriebels noem ik dat. En dus maakte ik weer plannen om wat langere afstanden te gaan wandelen. Vorig jaar had goede vriend Chris mij al eens een route in het Kuinderbos laten zien, die hij nog eens wilde lopen. Destijds had ik er niet zoveel mee gedaan, maar nu vond ik het wel een goede tijd om deze tocht te lopen. Ik wilde er dan echter wel een lusje aan vast maken zodat we op zo’n 20 km uitkwamen. Die ochtend had ik nog een werkafspraak in de buurt staan en dus spraken we rond 11 uur af.
Terug in de tijd
Behalve dat de lente zichtbaar was in het Kuinderbos, kwamen er ook allerlei jeugdherinneringen naar boven. Het bos ligt namelijk bij Kuinre, een klein dorpje in Overijssel vlak bij de grens met Friesland en de Noordoostpolder. Wij woonden hier vroeger niet ver vandaan en, zoals veel kinderen, moest ik elke zondag mee wandelen. In de zomer hadden we hier ook schaatstraining, of droogtrainen zoals dat ook wel heet. Ik ging weer even helemaal terug in de tijd, want ik was hier sindsdien niet meer geweest. Toen was het vaak een moeten, maar nu wandel ik geheel vrijwillig. Het moeten heeft blijkbaar toch effect gehad.
Na inspanning… voldoening
Het leuke aan wandelen door bekend gebied, is dat er tijdens het lopen spontaan herinneringen kunnen bovenkomen. Dit overkwam mij dan ook toen we de befaamde hoge bult op liepen. “Hier liggen heel wat traantjes Chris”, zei ik weemoedig. Stel je een groepje meiden voor van een jaar of 13, die al kletsend en lachend aan het hardlopen zijn. Dan voel je in no time een steek in je zij en als je dan opgejaagd wordt door de trainster, dan vallen er soms ongemerkt wel een paar traantjes.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Ook nu viel de bult ons best tegen, want hij was echt heel stijl! Geen wonder dus dat ik hier jaren geleden al zo’n moeite mee had. Gelukkig kwamen we nu zónder tranen boven. Hierdoor konden we, al uitpuffend, optimaal genieten van het mooie uitzicht over het water en het bos. Het viel me op dat er ook een stuk water bij gemaakt is, wat het geheel des te mooier maakte.
De verrassende lente
Onderweg zagen we al de eerste stuifmeelslierten en de eerste knopjes aan de bomen. We liepen langs een kudde wilde paarden en passeerden vervolgens het beroemde kerstbomenbos, waar de kerstboom voor de Tweede Kamer vandaan komt. Ook was er een route van zandsculpturen, waarvan we er een paar konden bewonderen. We kwamen zelfs langs een bord waarop de tekst stond: ’dood doet leven’. Dit is een project waarin Staatsbosbeheer bewust kadavers laat liggen om zo meer aaseters een kans te geven. In dit geval was er weinig meer over van het kadaver. Al verscheidene aaseters hadden zich blijkbaar tegoed gedaan aan dit maaltje, wat ooit een ree was. Kortom, het was een tocht vol verrassingen, sentiment en (nieuw)leven.
Dankbaar voor de lente
We genoten van de verrassende tocht en konden onderweg weer bijkletsen, zodat we van elkaar weer wisten waar we stonden en wat we deden. Toen we het dorpje Kuinre naderden en het haventje zagen, besloten we om ook nog even in Kuinre zelf te kijken. Daar ploften we op een bankje neer, voor de laatste rustpauze. Ten slotte besloten we richting auto te lopen. We vonden het een mooie route, zeker nu je de lente al kon zien. Onbewust leef je ernaartoe en vang je de signalen op, zoals de fluitende vogels, de knopjes en de zon die warmer aanvoelt. Alleen dat al tovert een glimlach op mijn gezicht. We zeiden elkaar weer gedag en reden elk weer naar huis. Onderweg op de A6 zag ik de stralen van de zon waardoor mijn glimlach nog groter werd en ik hoopvol mezelf hoorde zeggen: “Yes, de lente komt!”
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
