De onverkochte weg naar huis

Langs het Nederlands Kustpad, aflevering 2, van Hoek van Holland naar Loosduinen
door: Jos van Venrooij

Hagenezen zijn we, allebei. Zullen we wel altijd blijven ook, trouwens. Maar al wonen we er al jaren niet meer, met dit eerste stuk van het Nederlands Kustpad lopen we tot zeker Noordwijk aan toe op bekend terrein. Vandaag van Hoek van Holland naar Loosduinen. Terug naar Den Haag dus. Back home, om met de Golden Earring te spreken. Ook uit Den Haag. Vroeger wordt een belangrijk gespreksonderwerp vandaag, dat kunnen we op onze vingers natellen.

In café Harwich, in Hoek van Holland, beginnen we meteen al bij de koffie, als we proberen uit te maken of het nou Haags is of Rotterdams dat we horen. Haags vooral, besluiten we en halen herinneringen op aan de middelbare school, waar de leraar economie dat ook al sprak of hij er vandaan kwam en zo het verschil probeerde uit te leggen tussen de verkochte en de onverkochte methode. Wat natuurlijk wel veel lógischer is, als je het over economie hebt.

Tegen de wind in laten we Hoek van Holland en Europoort achter ons en nemen de onverkochte weg naar huis. Achterom kijkend lijkt het nu net of de zeeschepen zich soepel door het opwaaiend zand een weg landinwaarts snijden. Verderop langs het strand herinneren afgetakelde skeletten van strandtenten nog aan de voorbije zomer. De zomers van vroeger ook, toen we dwars door de duinen een halve dag naar Hoek van Holland fietsten – waar het strand vreemd genoeg heel anders leek dan thuis – om naar de boten te kijken, en een patatje te eten.

Op weg naar ’s Gravenzande, het strand achter ons latend, zien we de eerste kassen. De buitenwijken van de Glazen Stad, krijgen we vandaag alleen te zien; het echte werk ligt meer landinwaarts. We proberen te raden wat er verbouwd wordt. We houden het op rucola, maar zijn blijkbaar te stads om het zeker te weten.

Als we niet op het strand of door de duinen lopen, is er maar weinig natuurschoon. We  lopen, zo lijkt het, langs de achterkant van het Westland. Hoekige schuren, sobere huizen, versleten loodsen. Stelconplaten, metershoge roldeuren en containers. Afgeragd en afgeleefd. Alles lijkt ingericht op werk en functionaliteit, voor opsmuk is geen ruimte. Zelfs van de verlaten campings is het maar moeilijk voor te stellen dat het er ooit níet ongezellig en troosteloos is. En toch heeft dit schonkige, wat veronachtzaamde landschap een vreemde, weerbarstige schoonheid. Het is wat het is. Zonder kapsones. Het is mooi van lelijkheid. Wij houden ervan.

Na Ter Heijde, dat als een mistroostige strafkolonie rond zijn kerk tegen de duinen bijeen ligt geveegd, lopen we over de slaperdijk, door het duingebied tussen Monster en Den Haag, richting Madestein. Een in de jaren zeventig aangelegd natuurlijk bedoeld recreatiegebied, dat de vergelijking met echte natuur echter nooit zal kunnen doorstaan.

Nu we er toch zijn, wijken we even van de route af, voor een klein, zelfkwellend ommetje langs Vroondaal, een project van ná onze tijd. Een uit de grond gestampte wijk voor de welgestelde medemens. Waarvoor een flink tuinbouwgebied het hardbewerkte veld heeft moeten ruimen. En voor de toekomstige uitbreiding waarvan één van onze ouderlijke huizen ook maar vast is afgebroken. Als we zien wat er tot nu toe voor terug is gekomen, zouden we ons bijna boos maken over zóveel protserige wansmaak op een kluitje. Dat doen we natuurlijk niet, want we zijn een dagje uit, en wij hoeven er gelukkig niet te wonen.. maar tjongejongejonge.. Den Haag is door de jaren zó veranderd.

In aflevering 3 lopen we van Loosduinen, naar Scheveningen en het centrum van Den Haag.

Jos van Venrooij is huisvader, schrijver, theatermaker, klusser en wandelaar. Onder meer. En niet per se in die volgorde. Wandelen doet hij in goed gezelschap, of welgemoed alleen, maar altijd met een cameraatje paraat. Zo liep hij langs het Noordhollandpad, het Utrechtpad, het Zuiderzeepad, het Trekvogelpad. Van zijn bescheiden avonturen onderweg doet hij graag en uitgebreid verslag. Zoals hier van de tocht langs het Nederlands Kustpad, die hij maakt met zijn wandelschoonzus. Van Hoek van Holland naar Bad Nieuweschans. Meer van Jos staat te lezen op zijn weblog www.hetbewijs.blogspot.nl