De Rode Loper in Naarden

Vroeg opstaan voor de Rode Loper

Afgelopen zaterdag ging om halfacht de wekker. Normaliter zet ik op zaterdagen geen wekker, maar vandaag lopen we de Rode Loper. Na de koffie en het bij elkaar zoeken van de spullen rijden we naar Naarden. Het is de eerste keer dat ik meedoe aan een georganiseerde wandeling. Wandelen is niet nieuw voor me, het was van kleins af aan een vaste gewoonte op zondagen. Mijn ouders gingen op huwelijksreis bergklimmen. Ieder jaar gingen we met ons gezin op vakantie naar Grächen in Zwitserland. Toen ik zestien was ging ik met mijn broer hiken in Schotland. Het trekken met een rugzak was fantastisch. We raakten weleens de weg kwijt, maar dat maakte niet uit. We genoten met volle teugen van de ruige natuur. In Schotland liep ik later onder meer de West Highland Way en de Great Glenn Way. Andere vakanties bracht ik wandelend met een rugzak door in IJsland, Noorwegen, Frankrijk en veel andere landen in Europa. De mooiste trekking was in Nepal waar ik een maand met mijn ouders, broer en ongeveer twintig dragers, koks en gidsen wandelde. En nu ga ik mijn eerste georganiseerde wandeling in Naarden lopen. Over veelal verharde en gemarkeerde paden, met andere deelnemers. Ik ben benieuwd. De vestingstad heb ik eerder bezocht tijdens motortochten. Mijn vriendin, Vanesa, is er nog niet geweest, en Naarden is echt wat voor haar. Ze is gek op kleine steden en natuur dus dit past in haar straatje. Bovendien slaapt mijn zoon van zes weken, Xander, als een roos tijdens wandelingen (als hij geen honger heeft) in de draagzak. Toen me werd gevraagd of ik aan de Rode Loper mee wilde doen hoefde ik er dus niet lang over na te denken. Genieten van een wandeling in een prachtige omgeving en tegelijkertijd de Nierstichting helpen.

 Een warm welkom in de Grote Kerk

We rijden vlot naar Naarden. Op zaterdagochtend is het lekker rustig op weg. Bij Naarden aangekomen rijden we door naar de parkeerplaats op de vesting. Verkeersregelaars in reflecterende gele pakken loodsen ons naar de eerste beschikbare plek. Dat is goed aankomen! De Grote Kerk is te zien in de stad, we hoeven niet ver te lopen. Vanaf de parkeerplaats kijken we uit over de vestingmuren en het water ervoor. Als we vanaf de parkeerplaats naar de stad lopen worden we hartelijk begroet door mensen van de Nierstichting in rode jassen. Ze bieden ons aan een foto te maken, waar we dankbaar gebruik van maken, en wijzen ons de weg naar de Grote Kerk. Het dorp is de rust zelve op zaterdagochtend. Aan niets is te merken dat er een wandeling is georganiseerd, tot rechts van ons de Kerk in beeld komt. De uitgelegde loper en de plaatselijke muziekkapel laat er geen twijfel over bestaan dat we op de goede plek zijn.Via de rode loper lopen we de kerk in en naar de inschrijving verwezen. Na het in ontvangst nemen van de stempelboekjes en rode veters kunnen we genieten van een thee of koffie voor vertrek. Ik vraag heet water om melk voor Xander op te warmen. Als hij zijn flesje drinkt zal hij de gedurende de wandeling een gevulde maag hebben en slapen. Ik haal ook meteen ons ontbijt, een croissant en een krentenbol, plus twee repen voor onderweg. De warming up begint, de kerk verandert een disco. De meeste deelnemers hebben gehoor gegeven aan de rode dresscode, en springen rond in het rood. Na de Top veertig-toppers met sportinstructies volgt een peptalk. Even later start de loop met een knal, glitters tegelijk met de knal de kerk in geschoten en zorgen voor een feestelijk begin.

De tien kilometer wandeling van de Rode Loper

We vertrekken als een van de laatsten. Vanuit de kerk gaan we richting de vesting. De mascottes Niertje en Noortje zwaaien ons, met vele anderen uit. Op de vestingmuur gaan we een onverhard pad op. De sliert mensen staat stil en Xander begint te protesten. Bij beweging slaapt Xander, bij stilstaan wordt hij wakker. Om hem in slaap te krijgen en gehoorschade bij de andere deelnemers te voorkomen passeer ik de slier mensen. De stilstand komt door de ouders met kinderwagens die voorzichtig afdalen over het zandpad. Het uitzicht vanuit de wal is mooi. Links van ons water en natuur, rechts de vestingstad. We lopen de langs de binnenzijde van de muren en gaan via een van de mooiste poorten van Naarden (de Utrechtse Poort) via een brug de stad uit. Nu zijn er meer vergezichten en even later komt de eerste stempelpost in zicht. We krijgen appels en water en lopen van de stad af. We passeren mooie huizen met verzorgde tuinen en maar liefst drie tuincentra op dezelfde weg.

We lopen langs natuurpark ’t Gooi, Onderweg genieten we van de heidegebied waarin grillig gevormde bomen staan. We slaan af en volgen een schelpenpad in het natuurgebied. Dit is weer heel anders lopen. Een paar honderd meter in het natuurpark is een pitstop. Een stempelpost en een pauze onderweg. Een als jager verklede man begroet ons, hij vertelt  dat we een kop soep kunnen nemen. Overal zitten overwegend rood geklede deelnemers in de zon soep te eten en te kletsen. De organisatie van het natuurpark heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om folders uit te delen.

We vervolgen de weg en gaan helaas weer snel uit het natuurpark. Weer zijn er prachtige huizen met dito tuinen te bewonderen onderweg. We zitten duidelijk in ’t Gooi! De parkachtige omgeving, met kastelen van woningen in verzorgde tuinen, maken de overgang tussen het natuurgebied en de bebouwde kom minder merkbaar. Een kronkelende weg biedt telkens nieuwe uitzichten. We komen op een pad met links huizen en aan onze rechterhand een weiland waarin mooie paarden met een glanzende vacht staan. Aan het eind van het weiland wacht ons weer een verrassing, we worden getrakteerd op ijs! We kiezen beiden voor een hoorntje met aardbei-smaak. Het begint wat te spetteren dus we houden de pas er flink in. Xander moet geen kou vatten. Na een stuk door een pad dat door bomen is beschut komen we op een dijkje. Hier waait het stevig. Ik daal af naar een klein pad links van de dijk om Xander uit de wind te houden. We marsen door tot een tunnel die ons bescherming biedt tegen de elementen. In de tunnel zijn stobben geplaatst die kleine dieren een veilig gevoel geven met oversteken.

Na de tunnel volgt een laatste dijk, waarna we langs de vestingwal met water ervoor lopen. Nu lopen we gelukkig beschut. We merken hoe lang de muren zijn. De symmetrische muren geven het gevoel dat we telkens hetzelfde zien, zoals een hamster in zijn renmolen. De kerk komt in zicht en dan weten we dat het niet ver meer kan zijn tot de eindbestemming. Een verkeersregelaar helpt ons veilig naar de overkant van de straat die ons het centrum invoert. De organisatie is prima, overal op gevaarlijke punten staan vrijwilligers. Op de plekken waar wandelingen splitsen staan vrijwilligers met borden om er zeker van te zijn dat niemand verkeerd loopt. Het laatste stuk naar de kerk gaat makkelijk, door de beschutting van de huizen is het aangenaam. In de Kerk aangekomen horen we applaus, bij de ingang krijgen we een bloem. Verder op doen mensen van de organisatie ons een medaille om en bedanken ons. De laatste stempel komt in ons stempelboek en we vragen warm water voor een flesje.

De afloop van de Rode Loper

Nadat Vanesa Xander weer wat te drinken heeft gegeven komen we helemaal tot rust en lopen een rondje in de kerk. Het ingezamelde bedrag wordt bekend gemaakt: 63.500 euro. Idols-zangeres Do begint met zingen. Rechts in de kerk staan stoelen om uit te rusten, hier kunnen kinderen kleuren. Kapsters van Cosmo stylen een kwartier dames voor tien euro, de opbrengst is uiteraard voor de Nierstichting. Vrijwilligers verkopen allerlei zelfgebreide dingen. We kopen gebreide bruin/oranje schoentjes. Aan de linker kant staan foto’s van Bart de Graaff. Aan het eind branden kaarsen, aangestoken door deelnemers voor hun dierbaren. Van de achthonderd deelnemers heeft bijna iedereen wel iemand die een kunstnier kon of kan gebruiken. We worden er stil van, even verdwijnen de andere activiteiten in de kerk op de achtergrond. Ik ben blij dat mijn gezin gezond is, en ik hoop dat de kunstnier er snel komt.