Door de duinen en langs de zee

Op 25 maart mocht ik de 18 kilometer van de Le Champion 30 van Zandvoort lopen. Een georganiseerde wandeltocht door de prachtige natuur van Zandvoort en Bloemendaal. Strand, duinen, zon,  zee en vergezeld door iets meer dan 3000 andere wandelaars, was het een heerlijke dag.
Om eerlijk te zijn, ben ik niet van nature een wandelaar. Ik heb geturnd, paardgereden, gezwommen, gedoken en hardgelopen, maar nooit echt voor mijn plezier gewandeld. Totdat ik een blessure kreeg waardoor hardlopen nooit meer een pretje was. Én ik ging vorig jaar aan het werk voor Wandelmagazine, waar ik elke dag zoveel wandelinspiratie voor mijn neus heb, dat het bijna onmogelijk is om het geen kans te geven. Nu wandel ik bijna wekelijks wel een prachtige route in Nederland, samen met mijn vriend, en staan de wandel- en kampeervakanties voor dit jaar al in de planning. Natuurlijk ging ik op een mooie lente- of zomerdag wel eens een ommetje maken in mijn oude woonplaats Amersfoort, langs de stadsring en door de binnenstad. Maar dat is toch even wat anders dan 18 kilometer over het strand en door de duinen. Wát een prachtige tocht.

Als er ergens níet over te klagen viel die dag, was het natuurlijk wel het prachtige weer. Het zonnetje in de vroege ochtend beloofde veel goeds en de weerberichten beloofden hetzelfde. Minimaal 14 graden, zonder bewolking. Nou wil het aan de kust, vooral in het voorjaar, nog wel eens wat frisser zijn dan in het midden van Nederland, dus het donzen jasje en de regenjas (die ook prima dienst doet als winddicht jack) gingen voor de zekerheid mee in de rugtas. Kruidkoeken, een energiereep, twee bammetjes kaas en een grote fles water gingen ook mee in de rugtas. Wat er helaas niet meeging, waar ik later veel spijt van zou krijgen, was de Wandelwol.

Om iets voor half negen stapten we in de auto, op weg naar Zandvoort. Heel netjes op tijd kwamen we iets voor half tien aan bij de drukke rotonde bij het Circuit van Zandvoort, so far so good. Omdat niet álles op zo’n prachtige dag goed kon gaan, mistten we de afslag naar onze parkeetplaats en reden we in volle vaart over de boulevard naar Bloemendaal aan Zee en stonden we op de terugweg naar Zandvoort, zo’n 40 minuten in de file. De klok tikte, want we moesten vóór half 11 starten! Bijna aangekomen bij de nog steeds onmogelijk drukke rotonde, werd ons verteld dat onze parking vol was en wij op de boulevard moesten parkeren. Binnen no time stroomden de tot dus ver lege parkeerplekken aan de boulevard vol met auto’s van medewandelaars en begon onze warming up, de wandeling van de boulevard naar de startplek, het Circuit van Zandvoort.

Om tien voor half elf (na een zeer nodige toiletstop) startten we dan eindelijk onze wandeltocht van 18 kilometer. Waar we de eerste paar honderd meter nog een jas aanhadden, werden die al snel in de tassen gestopt en kon het grote genieten beginnen. We kozen de route over de boulevard (omdat we toch al aan de late kant waren en niet te laat bij de stempelposten wilden zijn) en kwamen al snel bij de eerste stempelpost. Daar werden we verrast met een energiereep, die weliswaar niet zo heel erg lekker was, maar toch zeer welkom na al dat gestress en gehaast.

De tweede stempelpost volgde na lekker uitwaaien op het strand ook snel, na 5 kilometer op de route, bij Parnassia aan Zee. Vorig jaar zaten we hier nog na een heerlijke wandeling door de duinen in alle rust een bitterballetje en een glas wijn te nuttigen, voor we weer terug gingen naar de camping. Nu liep het over van de vrolijke wandelaars, en was er geen tijd om te rusten, want ondanks dat we weer redelijk om schema liepen hadden we nog niet voldoende tijd ingehaald om een echte pauze te kunnen inlassen. Bij de stempelpost kregen we een heerlijk koel flesje water en onze tweede stempel, en konden de volgende 5 kilometer beginnen.

De duinen van Bloemendaal aan Zee zijn mij niet onbekend, net als de derde stempelpost van die dag, Camping de Lakens. Ik heb daar volgens mij wel 6 keer gekampeerd, zowel als klein kind en als puber en natuurlijk vorig jaar, tijdens mijn eerste vakantie met mijn vriend. De duinen van Bloemendaal en Zandvoort zijn in één woord prachtig. Het glooiende landschap, het duingras dat meewaait met de zeewind, de runderen en het prachtige Egelmeer. Ik kan er elke dag zijn en er niet op uitgekeken raken. Het was dan ook geen straf om hier weer te lopen, ondanks dat het met honderden andere wandelaars was. Het had eigenlijk iets heel rustgevends, met zijn allen gezellig babbelend over de duinen, kleine klimmetjes, trappetjes en genietend van het uitzicht, inmiddels allemaal een beetje verhit door de zon.

Veel te snel, voor mijn gevoel dan, kwamen we alweer aan bij de derde stempelpost, Camping de Lakens. Waar het in de zomer vol staat met caravans en tenten, waren de ruime campingplaatsen met picknicktafel nu leeg. Of naja, leeg… Het was nog even zoeken om een lege picknicktafel te vinden. Na tien kilometer hadden we genoeg tijd ingelopen om van een welverdiende pauze te genieten en een nieuw laagje zonnebrand aan te brengen. Na wat eten, drinken en rekken en strekken, kregen we bij de stempelpost nog een heerlijk mandarijntje en begonnen we aan onze laatste 8 kilometer.
Helaas voor mijn voeten, die inmiddels al wat aan het branden waren, waren de laatste kilometers over een verhard wandelpad. Ik kan dan ook wel zeggen, dat de laatste kilometers me zwaar vielen. Maar waar ik me eerder soms een beetje had geërgerd aan hutje-mutje op elkaar lopen en het ongewild meeluisteren met de perikelen van het dagelijks leven van mijn medewandelaars, was het nu heel fijn om me mee te laten voeren met het tempo van de groep. De soms komische gesprekken van wandelaars om mij heen en natuurlijk onze eigen gesprekken, zorgden ervoor dat ik niet constant hoefde te denken aan de ontwikkelende blaren onder mijn voeten (oh, was ik maar niet de Wandelwol vergeten!).

Met nog 1 kilometer te gaan, kwamen we langs een verrassingswandelpost, waar vrijwilligers ons aanmoedigden en snoep werd uitgedeeld. De laatste kilometer, wat lekker! We kwamen weer in de bewoonde wereld en liepen door straatjes in Zandvoort, op weg naar de finish. Een bandje en luide muziek moedigden ons de laatste meters aan en moe, maar voldane wandelaars waren al aan het genieten op terrasjes om ons heen. Een brede glimlach kroop over mijn gezicht; wat heerlijk dit!
Mijn blaren hadden inmiddels een ander plan. Zo’n honderd meter voor de finish voelde het ineens alsof er een grote steen in mijn sok was gekropen en moest ik strompelend verder, tot groot vermaak van mijn vriend (dankje, schat). Meer waggelend (ik) dan wandelend eindigden we om 14:30 onze wandeltocht en mochten we onze welverdiende medaille in ontvangst nemen. De zon, de band op het podium, de vrolijke mensen, er was zoveel om van te genieten! Maar toch eerst even langs de EHBO, want de auto stond 1,5 kilometer verderop en ik kon zo echt niet verder. De dames van het Rode Kruis hebben mij ontzettend goed en heel vriendelijk geholpen en een half uur later kon ik met ingetapete voeten en schone sokken de terugtocht naar de auto beginnen. Mét natuurlijk een prachtige medaille om mijn nek en herinneringen aan een prachtige dag.

Le Champion heeft echt een prachtige wandeltocht georganiseerd en er is geen kwaad woord te zeggen over de verzorgingsposten en alle vrijwilligers die mee hebben gewerkt om dit mogelijk te maken. Het was mijn eerste georganiseerde wandeltocht en ik kijk er naar uit om volgend jaar de 30 kilometer te wandelen, het liefst dan wel zónder blaren.