Eilandenkoorts: wandelen op het Schotse Isle of Skye
Een echt eiland is het eigenlijk niet (meer). Het Isle of Skye is namelijk via een brug verbonden met het vasteland van Schotland. Toch zal het je geen moeite kosten om die eilandsfeer op Isle of Skye te proeven. Hoe verder weg van die brug naar het vasteland, hoe ‘eilandser’ Isle of Skye voelt. Wij gingen aan de wandel in het verre noorden en uiterste westen van het eiland.
Tekst: Tineke Zwijgers
Foto’s: Dorien Koppenberg
Even voorstellen
Isle of Skye heeft een oppervlakte van circa 1.700 vierkante kilometer, maar wordt zo diep doorsneden met baaien en lochs dat geen enkele plek op het eiland meer dan 8 km van zee ligt. Skye is een populaire bestemming voor wandelaars en bergbeklimmers, vooral vanwege zijn ongelofelijke variatie aan natuur en ongerepte bergkammen. Je kunt er bijzondere bootexcursies maken, naar zeearenden vanuit hoofdplaats Portree en naar zeehonden vanuit onder meer Dunvegan Castle.
Na u!
Liefhebbers van rust en natuur kunnen hun hart ophalen op het dunbevolkte eiland. Na de plaats Dunvegan eindigen op Skye zelfs de genummerde wegen en rijd je in noordelijke richting verder over een smalle en bochtige single track road. Dat zijn eenbaanswegen met uitwijkplaatsen voor als je tegenliggers ziet aankomen. Dat gebeurt best vaak en verloopt doorgaans uiterst prettig. Zo in de zin van “Na u”. “Nee, na u”. En dat door naar elkaar te lichten met de autolampen.
Sterk verhaal
Wij rijden vanuit Dunvegan naar het noorden om een wandeling te maken op een ‘Coral Beach’. Een koraalstrand op een Schots eiland? Dat lijkt ons sterk en is het ook. De witte stranden langs Loch Dunvegan bestaan namelijk uit fijn zand van verkalkt zeewier en witte schelpen. In combinatie met een azuurblauw gekleurde zee is het effect toch opvallend tropisch. Vlak voor de weg in Claigan eindigt, parkeren we de auto en volgen we de borden richting Coral Beaches. We wandelen over het strand of op het grasland erachter. Het strand wordt naar het noorden toe steeds witter (en het water blauwer). Typisch een plek voor een flinke dosis eilandenkoorts.
Extreme plek
Ook de vuurtoren op Neist Point staat op een extreme plek: de meest westelijke punt van Skye. Vanuit Milovaig rijden we in zuidwestelijke richting naar Glendale en Neist Point. Daar eindigt de weg. De wandelroute naar de vuurtoren is eenvoudig te volgen. Dankzij de reling is het aanvankelijk geen spannend pad en kunnen we genieten van het fantastische uitzicht op de kliffen en de zee. Na de afdaling volgt een vrij vlak verhard pad, dat je op een hoog klif brengt. De klif rijst recht uit zee op en vanaf de rand zien we diep onder ons de woeste golven en scherpe rotsen. Hier geen hek of reling! Op een heldere dag kijk je uit op de eilanden van de Buiten-Hebriden.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Grillig basalt
Als we het wandelpad vervolgen, krijgen we net voor een nieuwe afdaling de vuurtoren in zicht. Die staat op een 60 meter hoge punt en wordt omgeven door grillig gevormde basaltformaties. De witte, met gele randen afgezette toren is, net als veel andere Schotse vuurtorens, een ontwerp van David A. Stevenson, neef van de beroemde schrijver Robert L. Stevenson (Schateiland).
Steenmannetje
De vuurtoren is omgeven door hekken en bordjes ‘Wacht u voor de hond’. Niet zo uitnodigend. Wij wandelen wat rond in de omgeving en speuren naar dolfijnen en zeeleeuwen. Die komen hier veel voor, maar vandaag helaas niet. Daarom leven we ons, net als honderden wandelaars voor ons, uit op het bouwen van een ‘steenmannetje’. Dit internationale herkenningsteken voor wandelaars is een stapel stenen waarmee je een pad of top van een heuvel markeert. Altijd leuk: je sporen achterlaten op zo’n bijzondere plek.
Heb jij ook de eilandenkoorts te pakken gekregen?
Dan wil je het komend nummer van Wandelmagazine beslist niet missen! Ons decembernummer van 2022 staat namelijk helemaal in het teken van eilanden. Uiteraard mogen bekende Europese pareltjes als Bornholm en de Faeröer hierbij niet ontbreken, maar we zoeken het ook verder van huis op. Ook Saba, Sint-Eustatius en Sint-Maarten paseren namelijk de revue. Drie Caribische eilanden, zo dichtbij elkaar en toch zo verschillend. En ook onze eigen Waddeneilanden worden niet overgeslagen. Lees er alles over in het komende nummer van Wandelmagazine!