Zoals een kuiken spontaan uit een ei kan breken, zo spontaan ging ik op Tweede Paasdag naar mijn ouders in Heerenveen. De spontaanste bezoekjes zijn meestal de leukste vind ik zelf. Je kunt er van tevoren niet over nadenken en daardoor is het altijd onverwacht en leuk. Toen ik in de ochtend een berichtje stuurde en vroeg of het schikte dat ik kwam, wist ik niet dat zij daarop hadden bedacht om een wandeling te maken langs het Tjeukemeer, in het geboortegebied van mijn vader. Voor ons beiden dus een leuke verassing zo op de vroege morgen.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Enigszins voorbereid
Rond het middaguur arriveerde ik bij mijn ouders en kon zo aan tafel schuiven voor het eten. Ik hield het bij een boterham, maar zij aten volgens vaste gewoonte warm tussen de middag. Gelukkig mocht ik wel een lekkere gehaktbal op brood doen. Op zo’n bodem kun je een aardig eindje lopen. Mijn ouders vertelden dat ze een klein rondje wilden wandelen tussen Echtenerbrug en Oosterzee. Op mijn telefoon zag ik dat hun rondwandeling ongeveer 10 kilometer was, wat mij ook goed zou uitkomen. Zo stapten we na het eten in de auto richting Echtenerbrug en parkeerden tien minuten later bij de kerk aldaar.
Melancholie
We gingen lopen langs het Tjeukemeer, waar ook mijn vader is opgegroeid. Het is een schitterend gebied tussen Lemmer en Heerenveen. Hoewel het maar een korte wandeling is, waan je je hier toch even helemaal in een andere wereld.
Vanuit Echtenerbrug loopt er een mooi fietspad langs het water richting het voormalige gemaal van Echten. Dit gemaal is ooit opgericht door de Veenpolder van Echten en voor dit waterschap heeft mijn vader vroeger nog een tijd gewerkt. Langs het fietspad kijk je mooi uit over het Tjeukemeer. Tegenwoordig is het uitzicht echter minder mooi dan in de tijd van mijn vader, toen de A6 het water nog niet kruiste en er geen kleine ‘aanleg eilandjes’ waren. Als mijn vader dat vertelt, neurie ik in gedachten het lied ‘het dorp’ van Wim Sonneveld: ‘thuis heb ik nog een ansichtkaart’, oftewel tijden veranderen, maar de melancholie hoorde ik wel terug in de stem van mijn vader.
Jeugdherinneringen
Vanuit Echten kun je het fietspad vervolgen langs het water naar Oosterzee, het dorp waar mijn vader geboren is. Voordat je het dorp binnenloopt, passeer je een mooie kleine camping aan het water met een haventje. Zelfs mijn ouders hebben hier weleens gestaan met de camper. Vanaf de camping heb je een geweldig mooi uitzicht over het water. Wij lieten hier het meer achter ons en gingen via het Sluispad naar de drukke Herenweg. Uit mijn tienertijd heb ik herinneringen aan dit gebied, want de ouders van mijn vader woonden aan deze weg. Bovendien werkte mijn vader destijds als melkrijder. In Oosterzee was de melkfabriek waar de melk heen moest en ik ging geregeld mee, in de melkwagen en naar mijn ‘pake en beppe’. Van de fabriek rest nu alleen nog de toren.
Andere tijden
We staken de drukke weg over richting de Gietersevaart. Dat is een vaart met een fietspad ernaast en allemaal kleine huisjes. Ergens halverwege staat het geboortehuis van mijn vader. Het is een prachtig gezicht al die huisjes langs de vaart, de knotwilgen en de bloeiende bomen. In mijn vaders jeugd was er veel armoede en het huisje verkeert momenteel ook in armoedige staat, dus dat gaf een goed beeld. Mijn vader vertelde me waar hij vroeger sliep in de bedstee en hoe koud het kon zijn. En over de melkboten die door de vaart voeren. Ik probeer in mijn hoofd een beeld te vormen van zijn verhaal, waardoor ik in gedachten even terug in de tijd ga.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Na ongeveer een kilometer sloegen we links af naar de Landmansweg. Vroeger was hier een bruggetje vertelde mijn vader, want ander andere de melkboten moesten hierlangs. Langs deze Landmansweg passeerden we het huis waar het gezin van mijn vader een paar jaar later ging wonen en waar hij verkering kreeg met mijn moeder. Ook hier loopt alleen maar een fietspad en zijn er geen mogelijkheid om er met de auto te komen. Iets verderop stond het huis van de grootouders van mijn vader, waarvan de grootmoeder geregeld kwam logeren om haar gezin te helpen met de kinderen.
Dankbaar
Vervolgens steken we een verharde weg over naar een schelpenpad. Nu zag ik kruiwagens staan langs de verharde weg en mijn ouders vertelden mij dat de bewoners die gebruiken om spullen te verslepen naar hun woning aan het pad. Je moet er wat voor over hebben om op zo’n mooi plekje te wonen. Vroeger was het armoede en nu is het rijkdom.
Via dit mooie paadje komen we weer bij de drukke doorgaande weg uit tussen Echten en Oosterzee. We bezoeken vlak voor het eind van de wandeling nog de begraafplaats van de Sint-Laurentiuskerk waar mijn ‘pake en beppe’ zijn begraven en nog vele andere familie. Ten slotte komen we weer bij de auto aan. In mijn hoofd zit ik nog bij alle familieverhalen en de mooie paadjes, huisjes en het water. Wat een zegen om met dit heerlijke weer op Tweede Paasdag zo’n mooie reis te maken in het familieverleden, samen met mijn lieve ouders. Ik ga weer dankbaar naar huis.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.