Wandelen in Friesland is altijd mooi, maar Gaasterland is toch wel het mooiste gebied van de provincie. Het heeft, zoals mijn goede vriend Chris ook zei, alle landschapselementen in zich. Er is bos, er is water, er zijn glooiende weilanden, er is het klif en de kleine oude dorpjes. Dus toen Chris mij eind maart vroeg of we samen de Gaasterlandse Heuvelen Wandeltocht zouden lopen, hoefde ik daar niet lang over na te denken. De tocht was pas eind juni dus ik had nog 3 maanden om weer wat kilometers te maken, zodat de tocht van 25km redelijk soepel zou verlopen.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Ochtendstress en zonnestralen
Van tevoren was het nog een beetje spannend of het droog zou blijven, dus ik ging in lange broek en nam mijn jasje mee. We spraken om 9 uur af in Bakhuizen, waar de wandeltocht zou starten. De ochtenden zijn echter nooit mijn sterkste punt en ik moest me haasten, waardoor mijn dag niet zo rustig begon. Chris zat rustig te wachten op een bankje bij de ingang van de sporthal en had voor mij al een startbewijs gekocht, dat ik gelijk vereffende. Zo konden we toch nog iets voor half tien vertrekken. De zon scheen, er was een lekker zwoel windje en we zagen overal blije mensen. Dat alles maakte dat ik ondanks de haastige ochtend toch rustig en tevreden kon starten.
Bezienswaardigheden
We liepen Bakhuizen uit richting het water, wandelden door Mirns en kwamen langs een in het oog springende klokkenstoel met begraafplaats. In het stempelboekje dat we meekregen stond dat deze in 1943 door een neerstortende bommenwerper is verwoest en dat ze het in 1953 weer hebben herbouwd. Leuke wetenswaardigheden, die je al wandelend kan lezen. Vanuit hier liepen we op de weg langs het Mirnser Klif. Het water zag je liggen en het weidse en vrije gevoel beviel me. Mijn broer surfte hier vroeger al en ook nu is dit gebied nog steeds een geliefde bestemming voor surfers.
Verrast door de enorme variëteit
Even later lieten we het weidse achter ons en wandelden we richting het Rijsterbos. Een bos dat al in de 17e eeuw is aangelegd voor hakhout, zo las ik in het boekje. Daar is intussen niet veel meer van te zien. Met mijn moeder liep ik hier wel eens en ik vond het altijd een heel oud en authentiek bos. Nu weet ik dus waarom; het is al honderden jaren oud. Al slingerend doorkruisten we het bos langs paadjes omgeven door varens en mooie grote oude bomen.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Zo ineens waren we ook weer uit het bos, waarna bomen en open vlaktes elkaar afwisselden. Via een bruggetje over een klein watertje verstopt tussen de bomen kwamen we in Oudemirdum aan, bij het dorpshuis. Hier ploften we even neer op het terras om te lunchen en na te genieten van al het moois wat we tot nu toe gezien hadden. Chris was op alles voorbereid en haalde lachend een bakje met droge worst tevoorschijn. ‘Goed voor het zout’, zei hij. Ik liet het me goed smaken. We evalueerden kort de eerste helft en waren onder de indruk van het gevarieerde landschap. Bovendien voelden onze benen nog verrassend goed.
De laatste kilometers naar de medaille
Vanuit Oudemirdum liepen we weer vol goede moed verder. We wandelden weer een stukje langs de rand van het bos, waar we aan de andere kant de golfkarretjes zagen gaan. Het golfveld lieten we echter al snel achter ons en we wandelden richting natuurgebied ‘De Wyldemerk’. Hier liepen we kort langs het gelijknamige meertje, waar het druk was met recreanten. De route ging niet door het gehele gebied, dus dat is nog eens iets voor een andere keer.
Vanuit dit mooie natuurgebied liepen we via een iets saaiere weg terug richting het Rijsterbos. We trokken nu om het bos heen, maar deden in Rijs nog wel Hotel Jans aan voor een laatste stempel. We maakten meteen van de gelegenheid gebruik om een kopje lekkere thee te drinken, want we hadden behoorlijk dorst gekregen van het warme weer. Met een lekker Frysk dumke bij de thee konden we daarna de laatste vijf kilometer door redelijk open gebied wel volbrengen. Het leek even wat te gaan regenen, maar het bleef bij een paar spetters.
Verrassing
Vlak voor het eind kwamen we mijn ouders nog tegen. Zij hadden deze wandeltocht ook gelopen, maar waren alweer klaar en bezig met terugfietsten naar hun camper die een paar kilometer verderop stond. Leuk om hen nog even te zien. Zij voelden zich net als wij nog prima en hadden genoten van de tocht. Ook waren ze blij dat ze de 25km nog zonder moeite konden volbrengen. We namen afscheid en we liepen richting de finish.
Onderweg had ik van de vrouw van Chris begrepen dat zij ons stiekem wilde opwachten op het eind. We waren echter wat sneller dan ik had gedacht, dus ik moest na de finish even wat tijd rekken en stelde voor om nog wat te drinken nadat we onze grote medaille in ontvangst hadden genomen. Een paar minuten later kwam zijn vrouw eraan om ons allebei te verrassen met een heel mooi boeketje bloemen. We waren de enigen die dit kregen en iedereen keek met blije en verraste ogen naar dit mooie bosje. Een passend einde van deze dag, want zo’n verassing op het eind past helemaal bij deze tocht door dit geweldig mooi en verassend stukje Friesland. Ik raad het iedereen aan hier eens een mooie wandeling te maken.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
