Het Heyrderpad: Klompenpad vanaf Kasteel de Essenburgh
Afgelopen maand was het weer nogal grillig. Het ene moment schitterden buiten de herfstkleuren als het zonnetje op de goudgele bladeren scheen, en soms stortte ineens de regen neer. Luchten waarin donkere wolken, Jacobsladders en regenbogen elkaar afwisselden. En in deze mooie periode heb ik eindelijk weer eens een wandeling gedaan met mijn vrouw. Een redelijk nieuw Klompenpad, het Heyrderpad, dat start bij Kasteel de Essenburgh, dus lekker dichtbij huis.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Betoverende start
Op een zaterdag besloten we nog even samen een wandeling te maken voor dat het weer zou gaan regenen. We reden naar de Essenburgh en hadden onze rugtas volgeladen met brood, thee en fruit. Zodra je de oprijlaan van het kasteel op rijdt, bekruipt je al een soort koninklijk, betoverend gevoel. Zeker als het kasteel aan het eind van de laan opdoemt, omringd door een mooie vijver en bomen. Naast het kasteel ligt het kloostergebouw van de Norbertijnen, die eigenaar zijn van het kasteel en daar is ook de parkeerplaats en de start van het Klompenpad.
Lopen door de geschiedenis
We starten wat later dan gepland, dus we aten gelijk ons broodje al wandelend op en liepen via het bos bij het kasteel richting Hierden. Zoals gebruikelijk bij de Klompenpaden-app, krijg je af en toe een melding over de omgeving. In dit geval bijvoorbeeld over de Lageweg. Dit is een verwijzing naar de grens tussen de hoger gelegen akkergrond en de lager gelegen meengronden, waar vroeger boerderijen lang werden gebouwd. Nu zijn ook de akkers bebouwd met woningen. Bij Wellnessresort de Zwaluwhoeve, staken we de Zuiderzeestraatweg over, een belangrijke verbindingsweg die hier al sinds 1827 ligt. Zo verlieten we Hierden weer, wat vroeger Heyrde heette en al sinds 1331 een dorp is.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Het was een koude wind en we waren blij met de warme thee. Gelukkig liepen we bij het stuk rondom de Molenweg tussen de bomen, die ons wat luwte gaven. Een gebied met verschillende campings en slaapgelegenheden. Ook de Molenweg verwijst weer naar het verleden van het gebied, namelijk de molen die hier vroeger stond van 1913 tot 1950. Tegenwoordig resteert alleen nog maar het stenen onderbouw waarin een atelier gevestigd is. We hadden alweer zo’n zes kilometer gehad en zagen een donkere lucht aankomen. Kort daarna voelden we de eerste spetters en besloten daarom de routeverkorter te gebruiken, waardoor de route acht kilometer lang zou worden in plaats van elf. Aangezien mijn vrouw al lang niet gelopen had, vond ze dit ook wel voldoende.
Wat wil je geven?
Onderweg moest ik denken aan iets wat ik had gelezen in de vooraankondiging van een boek (De kracht van rust) over onder andere de herfst. Bij dit seizoen werd de vraag gesteld: ‘wat wil je geven?’ In de natuur geven de flora en fauna voortdurend aan hun omgeving, ook als ze dat zelf niet doorhebben. De bomen laten in de herfst immers hun vruchten vallen en geven deze aan de aarde voor het nageslacht of ze zijn voor de zwijnen en vogels. Onderweg kwamen we nog talloze tamme kastanjes en beukennootjes tegen. Maar ook mooie paddenstoelen hangend aan een tak van een boom. Dat had ik nog nooit gezien op deze manier. We bewonderden samen dit mooie geschenk. De boom geeft ook aan de paddenstoel en de paddenstoel weer aan mij op dat moment. Geven zet iets in beweging, zo blijkt.
Van geven naar ontvangen
Toen we het laatste stukje langs de Hierdense Beek weer terugliepen door het bos bij de Essenburgh, at ik mijn appeltje en gooide het klokhuis bijna symbolisch in een holletje bij een boomwortel. Ook ik mag mijn vruchten geven aan mijn omgeving. Vaak weet je niet wat er voortkomt uit wat je geeft omdat het bij de ander nog moet rijpen voor het vruchten geeft. Maar ook de aandacht die we geven aan al het moois dat je op je wandeling tegenkomt is een kostbaar geschenk. Dat was een mooi einde van een schitterend Klompenpad. We genoten binnen in het kasteel nog even na met een kopje verse muntthee, terwijl de wolken hun zakken openden om hun water te geven aan de aarde. Op naar de winter waarin we mogen leren ontvangen na het geven.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Na drie jaar training, liep ze in 2023 de Elfstedenwandeltocht. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.
