‘Een open houding, het lef om tot last te durven zijn en de helende kracht van de natuur zijn ingrediënten die samen en alleen leven in verbinding brengen.’ Deze woorden sprak presentator Leo Fijen tijdens een recente pelgrimsreis. Ik draag de woorden bij mij. Tijdens mijn wandelreizen herken ik ze in toenemende mate. Sommige deelnemers aan groepswandelingen geven aan onzeker te zijn, bang om de groep tot last te zijn. Maar misschien is het juist goed om dit soort angsten uit te spreken, zo heb ik gemerkt.
Tekst & beeld: Irene Kapinga | www.opstapmetirene.nl
In een Brabants dorpscafé
In een Brabants dorpscafé druppelen de deelnemers voor de groepsreis binnen. Ze zijn goed herkenbaar, wandelschoenen, rugzak en een zoekende blik. Ze herkennen elkaar en mij al snel. Als de groep compleet is, neem ik het woord en heet de groep ontspannen welkom. Verwachtingen voor de reis worden uitgesproken, en ook de angsten/twijfels krijgen ruimte.
Onzekerheid neemt toe
Steeds vaker ontvang ik mailtjes en telefoontjes waarin mij onbekende mensen mij laten weten onzeker te zijn. In deze berichten komen verschillende soorten angsten aan bod. Bang zijn om de groep op te houden door een te laag tempo. Niet comfortabel zijn met het delen van sanitair, daarbij anderen in de nacht niet tot last willen zijn. Angst om buiten de groep te vallen, geen aansluiting kunnen vinden. Onzekerheid over de eigen conditie of wandelervaring. Wat nou als het onderweg niet lukt, moeten de anderen dan allemaal wachten?
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Voor elk van deze ‘mededelingen’ neem ik ruim de tijd. Achter elk van deze opmerkingen zit over het algemeen, zo beluister ik tussen de regels, een ook voor mij herkenbaar gevoel van angst. Angst om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van anderen, angst voor afwijzing/teleurstelling, angst om buiten de groep vallen, angst om anderen (eventueel) tot last te zijn.
Terug naar Brabant
In het Brabantse dorpscafé vertelt medewandelaarster Karin dat ze vannacht slecht geslapen heeft. Haar man is vorig jaar overleden, haar wereldje is erg klein geworden. Haar kinderen hebben haar deze reis aangeraden. Ze houdt van wandelen en reizen, en wil graag nieuwe mensen ontmoeten. In deze trip heeft ze zeker zin in, maar de twijfel knaagt toch een beetje. Haar angst zit haar in de weg: ‘Wat nou als ik buiten de groep ga vallen, geen aansluiting vindt? Wat nou als ik het tempo niet mee kan lopen?’
Ik laat een korte stilte vallen en bedank Karin dan voor het uitspreken van haar verwachtingen en haar angst. Door naar de volgende, het kennismakingsrondje is bijna klaar.
Die middag komen meerdere mensen even naast mij lopen. Elk van hen is onder de indruk van de openheid van Karin. Wat een lef, je twijfel en angst uitspreken in een groep mensen die je nog helemaal niet kent. Het lopen gaat deze eerste wandeldag goed, de eerste hindernissen worden met elkaar genomen.
Na het diner kijk ik Karin in haar ogen. Ik zie een open en ontspannen blik. Ze bedankt mij voor de prachtige dag. Nooit eerder sprak ze haar angst uit, zo vertelt ze mij. Ook heeft ze nog nooit zo eenvoudig zulke mooie gesprekken gevoerd. Ze begrijpt niet hoe dat zo snel mogelijk is.
Het lef om (eventueel) tot last te zijn, ik oefen nog…
Het aantal mensen dat mij voorafgaand aan een reis of tijdens een reis laat weten dat ze onzeker zijn, twijfelen of ze wel mee moeten lopen met een meerdaagse wandelreis, neemt steeds verder toe. Ik ben er blij mee. Want juist door de twijfel uit te spreken ontstaat ruimte om ten volle te kunnen kiezen voor een onzekere pelgrimsreis. Juist door de eigen kwetsbaarheid te tonen, het lef om (eventueel) tot last te durven zijn, ontstaat onderweg openheid en ruimte voor verbinding. Ik oefen nog, met Karin en vele anderen als voorbeeld op mijn pelgrimsweg. En hoe zit het met jou?
Over de auteur
Irene Kapinga is wandelaar, pelgrim, gids, coach en reisleider. In 2000 liep zij voor het eerst naar Santiago de Compostela. Vele pelgrimsroutes heeft ze daarna zelf gelopen. Vanaf april 2018 begeleidt (en organiseert) Irene wandelingen over Nederlandse, Belgische, Engelse, Spaanse en Portugese pelgrimspaden. Regelmatig schrijft ze over haar ervaringen op nabije en verre (pelgrims)wegen. Meer over Irene en over pelgrims-wandelingen lees je op www.opstapmetirene.nl