Het roer omgooien: pelgrimstocht naar Santiago
“Ze kunnen allemaal het dak op! Ik ben er helemaal klaar mee! Weet je wat wij gaan doen? We doen alles weg, en we gaan naar Santiago de Compostella!” Met deze profetische woorden gaf mijn vrouw Jacqueline het startschot voor een wonderlijke reis die nu al meer dan een jaar duurt. In een paar zinnen gooide ze ons roer om, nam ze een hele wijze beslissing en wakkerde ze het wandelvirus in ons aan. En daar zijn we nog steeds blij om! Want als onze pelgrimstocht naar Santiago ons één ding heeft geleerd, is het dat wandelen inderdaad alle wonden heelt.
Tekst & beeld: Jordi Ramon | www.sabbaticouple.com
Zoals je misschien al kunt raden gingen er voor onze tocht een aantal zaken niet helemaal goed. We hadden drie horecazaken in Amsterdam. Begin 2020 raakten we verwikkeld in een strijd met de verhuurders van ons onroerend goed. Toen even later de lockdown een feit was, verhevigde die strijd. De “onroerend goed-jongens” dachten dat we dat niet zouden overleven, en probeerden ons uit te roken. Dat lukte, ware het niet dat we wel de rechtszaak wonnen die uiteindelijk volgde. Maar de huurcontracten waren opgezegd, en onze zaken waar we zolang aan hadden gewerkt waren in één klap verleden tijd. Gelukkig hadden we onze B&B in aanbouw nog in Zuid-Limburg. Tenminste, dat dachten we.
Het roer moest om
Midden in de lockdown (op 21 mei vorig jaar) werd ons uit het niets meegedeeld dat de andere partij waarmee we dit project waren gestart na 2 jaar verbouwen had besloten zonder ons verder te gaan. Contractueel waren we pootje gelicht, en dus verdween ook die optie als sneeuw voor de zon. Toen wij na dit gesprek thuiskwamen en het bericht ontvingen dat onze schoonzus net een hersenbloeding had gehad en in coma in het ziekenhuis lag, was dat dus de spreekwoordelijke druppel. Er moest van richting worden veranderd!
Voor veel lezers is het natuurlijk allang duidelijk; wandelen werkt. Maar voor ons, horecaondernemers op topsnelheid, moest dit nog even inzinken. En dat deed het. Heel snel! We besloten, zoals eerder gezegd, te stoppen met de restaurants, die puur waren gericht op de zakelijke markt. Die markt lag helemaal op zijn gat, en gelukkig schatten we toen goed in dat dat niet binnen afzienbare tijd zou veranderen.
Alles weg
We zetten de hele operatie in werking en we prikten een datum om richting zuiden af te reizen: 1 maart 2021. Op deze manier hadden we de tijd om alle zaken af te handelen (ons huis, diep onderwater, was al verkocht), en konden we bij een vriend in de pizzafabriek gaan werken om wat te verdienen. Immers, in de beginfase van de lockdown was er nauwelijks compensatie voor de ondernemers. Maar goed, dat was allemaal even schakelen. Zaken dicht, huis weg, B&B weg, baantje aan de lopende band en ook nog boven op het dak van de desbetreffende pizzafabriek onze intrek genomen. We moesten immers ergens wonen. Ons oorspronkelijke idee was om in de B&B te gaan wonen, maar die optie was ook vakkundig door onze neus geboord. Wel lekker weinig woon-werk verkeer op die manier!
Een nieuwe start: pelgrimstocht naar Santiago
Nu wij opeens van zeer drukke ondernemers waren geswitcht naar productiemedewerkers in een pizzafabriek, hadden we tijd om ons op ons avontuur te richten; de wandeltocht, nee sorry, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Een pelgrimstocht zou het worden. We hadden namelijk een paar puntjes op de i te zetten. Wij (beiden halverwege de vijftig, berooid en beroofd van ons levenswerk) moesten immers weer helemaal opnieuw beginnen. Dat doe je niet zomaar. Daarvoor moesten er heel wat noten gekraakt worden, en heel wat zaken worden losgelaten. We besloten dat al lopende te doen. Weg en vrij van dagelijkse beslommeringen zouden we gaan proberen om los te komen van het oude. Met recht kunnen we zeggen dat we onszelf zouden laten loslopen!
Trainen in de Schoorlse Duinen
We woonden op dat moment in Heerhugowaard omdat de pizzafabriek daar nu eenmaal stond. Misschien niet de meest bruisende plek van Nederland, maar het had een enorm voordeel: De Schoorlse Duinen lagen een steenworp verderop. En die plek heeft ons leven een enorme impuls gegeven. Iets wat we altijd verafschuwden bleek een zegen. Elke dag ging om twee uur ’s middags de toeter en waren we vrij. Na vijfentwintig jaar ondernemen een zeer bijzondere ervaring, kunnen we je vertellen. En elke dag om drie uur stonden we aan de voet van de Schoorlse Duinen. We hadden immers een missie, en daarvoor moesten we trainen. Dat kan daar perfect. Wandelroutes genoeg, maar dat weten de meeste gevorderde wandelaars natuurlijk al. Voor ons was het een openbaring. Diverse soorten terrein en wandelroutes te over.
‘Probleemoplossend’ wandelen
Maar er was nog iets. Iets wat we niet meteen onder woorden konden brengen, maar wat gaandeweg steeds duidelijker werd. De combinatie van wandelen en natuur deed iets met ons. Midden in de meest turbulente tijd van ons leven kun je je misschien voorstellen dat ons hoofd wel eens overliep. We hadden immers duizend en één zaken te regelen. Maar op de één of andere manier losten we al lopende issue na issue op. Bijna als vanzelf.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Dat beseften we natuurlijk niet meteen, maar als snel schoven we alle te maken beslissingen door totdat we in Schoorl aan de wandel gingen. En daar, al wandelend, leek niets onoverkomelijk. Sterker, het leek soms alsof daar in de bossen de oplossingen voor het oprapen lagen. Gewoon op het pad. Het enige wat we hoefden te doen was blijven lopen. De Japanners noemen dat “Shinrin-Yoku”, ofwel “Bosbaden”. Daar zijn boeken over volgeschreven, maar één van de voordelen die Japanners hieraan toedichten is dat het wandelen in de natuur het probleemoplossend vermogen bevordert en de concentratie verhoogt. En dat is precies wat ons overkwam.
Alle puzzelstukjes vielen op hun plek
Gaandeweg wandelden en wandelden we maar door, en leken alle puzzelstukjes op hun plek te vallen. Mensen om ons heen verbaasden zich over hoe relaxt én vastbesloten we waren. Iets wat voor velen een mysterie leek. Hoe konden we zo goed in ons vel zitten, nadat er zoveel was gebeurd? Ons antwoord was dan altijd simpel; wandel maar een keertje mee. Sindsdien hebben we honderden kilometers getraind in die bossen. We begonnen zelfs bomen te herkennen!
“Leef, Lach, Loop en Laat Los!”
Het was de perfecte manier om te beginnen met loslaten, en om te trainen voor onze tocht naar Santiago de Compostella die uiteindelijk twee en een halve maand zou duren en ons na 1.600 kilometer op het plein voor de kathedraal deed aankomen. Niet moe en ongehavend. Want wandelen heelt alle wonden. En dat ging in ons geval ook nog gepaard met een karrevracht aan bijzondere gebeurtenissen, ontmoetingen en verhelderende inzichten waarvan de meest in het oog springende les wel is geweest; “Leef, Lach, Loop en Laat Los!”
Over de auteur
Jordi Ramon (1967) is al bijna zijn hele werkzame leven ondernemer. Dat heeft geresulteerd in diverse mooie bedrijven, maar helaas zonder het beoogde resultaat dat nagenoeg elke ondernemer voor ogen heeft, op je vijftigste binnen zijn!
De Covid-situatie heeft hem en zijn vrouw Jacqueline in 2020 beroofd van hun horecabedrijven. Dat deed ze besluiten om alles af te sluiten en los te laten en naar Santiago de Compostella te gaan lopen om rust en vrijheid te vinden en al wandelend nieuwe inzichten te verkrijgen. En dat is ze gelukt! Op 12 juni 2021 kwamen ze na een tocht van twee en een halve maand en 1.600 kilometer aan in Santiago de Compostella. Eén van de dingen die op hun pad kwam was een enorme villa met een groot stuk grond in Cunit, even ten zuiden van Barcelona waar ze nu sinds hun aankomst in Santiago de Compostella wonen als beheerders en zo alle tijd hebben om hun ingeslagen pad verder te bewandelen.
Jordi en Jacqueline houden sinds het begin van alles wat ze het afgelopen jaar is overkomen een blog bij, www.sabbaticouple.com. Daar kun je precies nalezen wat ze allemaal hebben meegemaakt. Momenteel werken ze aan een boek en seminar gaan over flexibel omgaan met gebeurtenissen. Je kunt Jordi bereiken via jordi@ramon.world.