Hoe een pelgrim elk seizoen trotseert

Het is 6 november en ik bevind mij op het pelgrimspad van de Camino Frances tussen Astorga en Foncebadón, in het noord-westen van Castilië en León. Het is nog zo’n 4 dagen lopen tot aan Galicië, de regio waar hét eindpunt Santiago de Compostela ligt. Voor een pelgrim ben ik laat begonnen vandaag (om 10 uur). Aangezien het pelgrimsseizoen afgelopen is, heb ik een kilometerslange weg voor mijzelf alleen. Het seizoen had best langer door kunnen gaan, want afgelopen weken is er geen druppel gevallen. Bijzonder voor de tijd van het jaar. Maar vandaag is het de dag van de vier seizoenen.

Tekst en foto’s Laila Ras

  Bergen, dalen en wijngaarden

Ik begin in de zon. Het tempo zit er behoorlijk in. Iets wat mijn knieën me nog altijd niet in dank afnemen. Ik lijk wel haast te hebben, maar ik voel me goed. Op de pelgrimstocht is het een komen en gaan van landschappen. Van bergen, dalen, wijngaarden, bossen tot hoogvlakten. Uren- of zelfs dagenlang loop ik door een en hetzelfde landschap, totdat de weg plots een knik maakt en ik een ander landschap instap. Vandaag zorgen de talloze groene struiken op het droge gele land onder een blauwe hemel wederom voor een mooi kleurenpalet. Het pad verdwijnt als in een schilderij in de horizon.

Donderwolk

Het is elke ochtend de vraag hoe je lichamelijk en geestelijk wakker wordt. In mijn geval positief, maar dit is niet het geval bij een 18-jarig Duits meisje dat al sinds Burgos geen motivatie zegt te hebben. Aangezien ik gisteren al een stortvloed van haar negativiteit over me heen heb gekregen, besluit ik haar in het volgende dorpje achter me te laten. Sorry, dat hoort er helaas ook bij.

Bewondering

Ik bewonder de mensen die ik tegenkom, ieder met z’n eigen verhaal. Het Duitse meisje dat toch door blijft lopen. Een Frans echtpaar dat geen millimeter af wil wijken van de ‘officiële route’, terwijl de alternatieve paadjes zoveel mooier zijn dan het pad dat zo nu en dan parallel aan de autoweg loopt.

Stapje voor stapje

Als het pad meer gaat stijgen, verdwijnt de zon achter een dikke wolk en is het de beurt aan de wind. Ik rits mijn jas wat dichter en passeer een meisje dat werkelijk waar stapje voor stapje zet, zoveel pijn heeft ze. Maar op de vraag of het wel goed gaat, reageert ze heel nuchter dat ze vooruit komt. Het is bewonderenswaardig. Ik vraag me af wanneer en óf ze Santiago haalt.

Regen en zonneschijn

De regen doet mij schuilen in een caféetje in een van de prachtige authentieke stenen dorpjes voor een warme ‘chocolate’. Terwijl de dorpsbewoners aan de bar staan, hebben de pelgrims zich rond de tafeltjes verzameld. Om mij heen hoor ik geklaag over de regen en de kou, maar mij deert het niet. Met meerdere lagen en een regenjack aan merk je er nauwelijks wat van. Tegen temperaturen van 30-40 graden daarentegen kun je weinig doen.

Warm hotel

De laatste kilometers bergopwaarts naar Foncebadón zijn alvast een voorproefje voor de komende bergetappes. En zoals het vaker in de bergen betreft, begint het plots te sneeuwen. Daarom ben ik ook blij dat, terwijl mijn medepelgrims weer een slapeloze nacht in een koude slaapzaal tegemoet gaan, er een warme hotelkamer op mij wacht.
Het reisbureau Spain is More is gespecialiseerd in pelgrimsreizen met overnachtingen in hotels. Op http://www.spainismore.nl/camino-de-santiago-pelgrimstocht kun je de verschillende routes bekijken.