Moet je om te pelgrimeren altijd ver van huis gaan? Kun je ook zonder ver te (kunnen) lopen een pelgrimsweg ervaren? Op Terschelling ontdekte ik dat het ook anders kan. Het lopen van een labyrint, een eeuwenoude weg…
Tekst & beeld: Irene Kapinga | www.opstapmetirene.nl
Een pelgrimstocht is meestal een lange en langzame reis waarbij je, dag na dag, nieuwe uitdagingen tegenkomt. ’s Ochtends niet weet waar je ’s avonds zult slapen. Al lopend krijg je te maken met de regen, zon en wind, met andere pelgrims en met je eigen pijntjes. Kortom: met vreugde en met ongemak.
En na een paar dagen merk je het. Je dagelijkse beslommeringen verdwijnen langzaam naar de achtergrond. Dat loskomen van het dagelijks leven is voor veel pelgrims een belangrijk onderdeel van het hun ervaring. Al lopend laat je los en gaandeweg wordt je leven steeds eenvoudiger. Steeds makkelijker weet je je via de lange wegen over te geven aan de weg. Je reis wordt je doel, en je loopt zo langzaam naar eigen kern.
Labyrint
Maar kan je dat gevoel van loskomen ook ervaren zonder weken achter elkaar te wandelen? Op die vraag krijg ik een nieuw perspectief als ik een paar jaar geleden op het strand van Scheveningen ben. Hier kom ik voor het eerst in aanraking met de spiritualiteit van het labyrint. In het zand is een zevenpadig labyrint getekend. Tijdens de zonsondergang word ik uitgenodigd de zeven paden naar het centrum te lopen.
Het labyrint, zo wordt mij uitgelegd, kan worden gezien als een plaats van oriëntatie. Wie daarin binnengaat, is op weg naar zijn uiteindelijke bestemming: het midden, de kern van zijn wezen. Hij tracht binnen de afgesloten ruimte van het labyrint, dus in zichzelf, de verzoening tussen twee principes te vinden: tussen het kruis van de aardse mens en de cirkel van de eeuwigheid. De weg in het labyrint leidt dus niet direct naar het midden, maar volgt een maximale ‘omweg (bron: pentagram-bookshop)
In de jaren die volgen probeer ik het nog vaker. Ik loop het labyrint op de Waalkade in Nijmegen, in de paleistuin van Den Haag, onder de rook van het klooster in Huissen, in de voortuin van het Slangenburgkerkje in Doetinchem en in een kerk tijdens een Jacobsdag. De zevenvoudige langzame weg van het labyrint blijft mij trekken. Ik snap hoe het werkt, maar ik voel het nog steeds niet. Geef mij maar de spiritualiteit van de lange Camino.
Inspiratie op Terschelling,
Twintig gasten van het inspiratie-festival hebben zich halverwege oktober aangemeld voor een kennismaking met het labyrint. Graag gaan zij op deze middag mee op deze ‘pelgrimsreis’. Vandaag ben ik samen met mede-pelgrim Jaap namens de Wandelmaat reisleider van deze pelgrimsweg.
In de buitenlucht zetten we alles klaar. Het labyrint heeft ruimte nodig. In de tuin van ET10 is die volop aanwezig. Zeer goed heb ik mij voorbereid. Om daarna mijn kennis en verhaal weer los te kunnen laten. Ik beweeg mee met de groep en met wat het moment en het labyrint van mij zal vragen.
Spirituele ervaring
Ik vertel intuïtief over de spiritualiteit van het pelgrimeren en over de drie fasen van het labyrint: loslaten, ontvangen en toelaten, Langzaam loop je blote voeten loop al meanderend naar de kern. Met je voeten maak je contact met de aarde, met je ogen met je mede-pelgrims en met je hoofd ervaar je de lucht en ruimte. Op de terugweg neem je je nieuwe ervaring mee.
Schoorvoetend worden de eerste stappen gezet. Het labyrint-doek geeft warmte, ik voel en zie overgave. Een enorme rust komt over mij.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Voor het eerst ervaar ik in de ogen van de mede-pelgrims en in het vertrouwen van mijn mede-begeleiders ook zelf de magie van deze manier van pelgrimeren. Voor het eerst ervaar ik dat je om te pelgrimeren niet ver (van huis) hoeft te lopen. Rust en vertrouwen komen over mij. In verbinding ontstaat bij mij vertrouwen en openheid. Het lef om mij over te geven, opeens gaat het vanzelf. Gevoed door het labyrint.
Nederland is dicht bezaaid met labyrinten en er komen nog steeds nieuwe bij. Er is er vast wel ergens een bij jou in de buurt. Wil je ook eens een labyrint ervaren? Via deze link lees je waar je deze kunt vinden.
Over de auteur
Irene Kapinga is wandelaar, pelgrim, gids, coach en reisleider. In 2000 liep zij voor het eerst naar Santiago de Compostela. Vele pelgrimsroutes heeft ze daarna zelf gelopen. Vanaf april 2018 begeleidt (en organiseert) Irene wandelingen over Nederlandse, Belgische, Engelse, Spaanse en Portugese pelgrimspaden. Regelmatig schrijft ze over haar ervaringen op nabije en verre (pelgrims)wegen. Meer over Irene en over pelgrims-wandelingen lees je op www.opstapmetirene.nl
