De eerste zaterdag van 2023 was er een tocht van 35 km in het Drentse Roden: de Kampeerhal Wandeltocht. Deze wilde ik graag meelopen zodat ik wat meer kilometers kon maken. Bovendien ligt Roden op de route naar mijn ouders, zodat ik hen nog fysiek de beste wensen kon overbrengen. De wandeltocht startte bij kampeerhal Roden en werd georganiseerd door de FLAL, een wandelvereniging die vele lange afstandswandelingen organiseert, vooral in het noorden van ons land. Het weer was nog wat onvoorspelbaar, maar ik gokte erop dat het droog zou blijven, en dat klopte gelukkig ook!
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Voorbereiding geeft rust
Ik besloot de avond ervoor al naar mijn ouders te gaan, zodat ik hen nog kon spreken. In verband met visite moest ik na de wandeling namelijk gelijk weer naar huis. Met mijn moeder vertrok ik die ochtend naar Roden, waar zij de 25 km zou gaan lopen. Mijn vader, herstellende van een schouderoperatie, deed 20 km bij een andere tocht, samen met mijn zus en schoonzus. De hele familie was dus aan de wandel deze dag. Bij de start dronken we een kopje koffie. Mijn moeder mocht pas negen uur starten, terwijl ik al om half negen mocht gaan. Gelukkig kent ze inmiddels veel mensen bij de FLAL, dus ze vond het niet erg om even te wachten.
Provinciegrenzen
Met de routebeschrijving in de hand ging ik op pad. Aangezien de route goed was aangegeven had ik de beschrijving niet echt nodig, maar je weet nooit. Na 9 km zou de eerste pauze zijn, zo las ik. Ik probeerde rustig te starten, maar het weer was mooi en ik had er zin in, dus de rust kwam er niet echt van Het duurde even voor we de bebouwde kom uit waren, waarna we tussen de weilanden en houtwallen terechtkwamen. Langs kleine paadjes kwamen we aan in Leek. Zo waren we zomaar ongemerkt de grens van Drenthe naar Groningen overgestoken.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
In Leek staken we het Leeksterhoofddiep over naar de Tolbertervaart en over het naastgelegen pad liepen we alsmaar rechtuit naar de andere kant van Leek, waar het dorp over gaat in Tolbert. Bekende dorpjes voor mij, want ik heb hier vroeger nog stag gelopen als activiteitenbegeleidster op een houtafdeling. Ik keek nog of ik iets bekends zag, maar intussen was het hier dusdanig veranderd dat ik geen gevoel van herkenning kreeg. Intussen zat de eerste anderhalf uur erop en was het tijd voor rust bij Plaza Posta (de Postwagen). Een mooie sfeervolle locatie met manege, overnachten etc. waar ik lekker mijn tweede kopje koffie nam en de benen kon strekken. Nog snel een appeltje en weer op pad.
Lange paden, houtwallen en kanalen
Vanuit Tolbert was het nog maar liefst 15 km tot aan het volgende rustpunt. Dat was best een heel eind. Gelukkig was het zonnetje intussen doorgebroken en ging alles nog goed. We liepen een heel eind over een smal fietspad, wat ook ’t Pad heette, dwars door de landerijen achter Niebert en Nuis. Een mooie route langs bomen en boerderijen, bruggetjes en mooie doorkijkjes. Tussendoor zagen we het mooi gelegen Landbouw- en streekmuseum ’t Rieuw. Gezien de tijd ben ik het voorbij gelopen maar nog wel een foto geschoten van het mooie gebouw.
Het leek of er geen eind aan dit pad kwam, maar aan alles komt een eind, ook aan ’t Pad. Via de kleine dorpjes Willemstad en Jonkersvaart ging de route verder naar het wat grotere Zevenhuizen. Met inmiddels 25 km in de benen, hadden we hier de tweede rust. Het einde was in zicht en dat vond mijn lijf wel fijn want ik begon mijn knieën dit keer wat te voelen. Dat was nieuw voor me, maar er was maar één optie en dat was gewoon doorlopen.
Landgoed Mensinge
Na deze laatste rustpauze liepen we Groningen weer uit richting Nieuw Roden, dat onder Drenthe valt. Dit stukje deed echter wel heel Gronings aan. Echt een vlak stuk land met een enorm uitzicht en ik moest gelijk aan het liedje van de Groningse zanger Ede Staal denken; ‘t Hoogelaand. Het was een mooi lijnenspel, de strakblauwe lucht, grasland in strakke lijnen en zelfs de wolken deden mee in dit strakke spel. Ondanks al die lijnen voelde deze uitgestrektheid toch heel vrij en open.
Eenmaal in Nieuw Roden was er wel meer bos. Ik was blij verrast dat er toch nog wat bos op de route zat. Er kwam nog een heel mooi stukje langs ‘De Loop’, een mooi watertje met wat bruggetjes, wat gelijk weer een mooi aanzicht gat. Via een begraafplaats en het Mensingebos, kwamen we uit bij het mooie landhuis en tevens museum Havezate Mensinge, wat eigenlijk al midden in Roden ligt. Van daaruit was het nog een kilometer naar de finish bij de Kampeerhal. Mijn moeder zat rustig te wachten met een kopje koffie en zo gingen we samen weer naar huis waar we onze wandelervaringen konden delen. Het was weer een goed georganiseerde tocht in ons mooie Nederland.