La Jolla Valley: Sound of Music in de Santa Monica mountains, Californië USA

In maart spuiten de veldbloemen zo’n beetje de grond uit in de Santa Monica mountains, het gebergte aan de oostkant van Los Angeles, Californië. Het milde klimaat en de vrijwel permanente aanwezigheid van vochtige lucht die over de Stille Oceaan aan komt drijven, maken dat de natuur hier in het vroege voorjaar op zijn kleurrijkst is. De glooiende hellingen en valleien dragen in grote mate bij aan het ‘Sound of Music-gevoel’, zo staat in de wandelgids waarmee we op pad gaan vandaag. Of je nu van de film houdt of niet, het belooft een prachtige wandeling te worden vandaag. Op pad in de bergen die grenzen aan the Great Pacific!

Tekst en foto’s Paul van Bodengraven

The hills are alive

Het zijn niet de Von Trapp-jes die we tegenkomen als we onze wandeling beginnen, maar wel een heleboel andere mensen die zich aan de beklimming wagen die direct vanaf de parkeerplaats begint. ‘Hellish’, zo staat de aanloop naar de hogere vallei omschreven in de gids en het valt inderdaad niet mee om de weg de eerste paar honderd meter omhoog af te leggen zonder regelmatig te pauzeren. Met een stijgingspercentage dat de hartslag al snel omhoog stuwt, stijg je zo’n 300 hoogtemeters voordat je aan de echte wandeling kunt beginnen. Heel wat mensen maken deze klim bij wijze van workout, sommigen zelfs ‘rennend’. Wij kiezen ervoor om ‘m in ons eigen trage tempo te doen en dat lukt ook. Na ruim een half uur klimmen zijn we buiten adem en op de gewenste hoogte.

La Jolla Valley

Vanaf de voet van de laatste klim naar Mugu Peak, waar bovenop de Amerikaanse vlag ons tegemoet wappert, lopen we een groene uitgestrekte vallei in, die als een kom tussen de omliggende bergen ligt. Bij de grote branden die afgelopen zomer in de Santa Monica Mountains hebben gewoed, is dit stuk gelukkig gespaard gebleven. Wel zie je her en der nog sporen van eerdere branden, maar de overwegende kleur is hier groen. En waar de klim naar de top van de Mugu bevolkt is met mensen die op de foto willen met de wapperende vlag, is het hier uitgestorven stil. Genieten dus, van de vergezichten en de hellingen die gekleurd worden door de meest uiteenlopende bloemen.

Paars!

In het veld zelf zien we de verdroogde resten van het opgeschoten groen van vorig jaar, dat nu bijna wordt overwoekerd door het verse opschietende groen. De velden zelf zijn bezaaid met paarse lupines. De bloemtoortsen zijn wat kleiner dan bij ons in Nederland, maar zeer talrijk en kleurrijk. Wonderlijk genoeg wel allemaal in dezelfde blauw-paarse kleur, terwijl wij meer kleurvarianten kennen. Zo heeft elk land of continent toch weer zijn eigen vegetatie.

Wie het weet…

We zien gele, Cosmea-achtige bloemen die als struiken groeien en herkennen verschillende veldbloemen die ook bij ons voorkomen. Maar we zien er net zoveel die we helemaal niet kennen, zoals de felrode toortsen die her en der opduiken en zo een bijzonder accent geven aan het uitgestrekte groen. Geel-oranje slaapmutsjes (Californische ‘poppies’, familie van de klaprozen) groeien in groepen hoger op de helling en ook de bremmen komen in bloei. Aan de rand van de vallei slaan we af op een smal pad dat de rand van een smalle canyon volgt. We banen ons een weg door een zee van kleine, wilde seringen, die bij ons in het tuincentrum worden verkocht als Ceanothus (Amerikaanse sering).

Pauze met uitzicht

Ons pad daalt uiteindelijk af in de canyon waar we een smal stroompje water oversteken. Dan gaat het weer omhoog, opnieuw langs de flanken van Mugu peak, een van de hoogste punten hier. En al is de beklimming vanaf deze kant wat geleidelijker en daardoor minder zwaar, we maken toch dankbaar gebruik van een pauzeplek in de vorm van een paar grote rotsblokken die uitzocht bieden op de kust en de oceaan. Achter ons wappert de vlag dapper door en lijkt ons haast naar boven te lokken. We kunnen de top – met heel wat mensen die we verder niet hebben gezien op onze rondwandeling van ruim 12 km – omzeilen. Maar ja, dan missen we wel dé kans om met de Star–Spangled Banner op de foto te gaan….

Naar de top

We gaan ervoor! En dus maken we de klim naar de top (385 m). Even zwoegen, maar dan heb je ook wat: prachtig uitzicht naar alle kanten, een verkoelend windje en heel wat andere wandelaars. Aan een aardige mevrouw zonder al teveel foto-talent, vragen we om ons gezamenlijk vast te leggen, want een selfie maken met vlag, daar heb je hele lange armen voor nodig. En ja hoor, met onze benen eraf en een zee aan blauwe lucht boven de vlag worden we vereeuwigd, samen met haar dochter op de achtergrond. Die krijgen we er in de nabewerking niet afgesneden, maar soit, het laat zien dat het daarboven best druk is.

Terug naar beneden

Dan wordt het tijd om te beginnen aan de afdaling, terug naar onze auto die staat geparkeerd op kustniveau. Klimmen mag dan pittig zijn, zo’n steile afdaling doet ook een aardige aanslag op je beenspieren. De noodzaak/verleiding om te pauzeren blijft ook op weg naar beneden groot en twee keer lassen we een koekjes met water-pauze in om even bij te komen. Mede daardoor komen we veilig en wel beneden, met krap 13 km op de teller. En met een fantastische, kleurrijke wandeldag achter ons. Even bijkomen, maar dan gaan we zeker nog een keer de Santa Monica Mountains in!

Praktisch

We zijn voor een vakantie van 11 dagen in Los Angeles, Californië, USA. Plan is om een paar wandelingen te maken in de Santa Monica Mountains, een van de nationale parken in de VS. Het bestaat uit verschillende natuurgebieden, van verschillende eigenaren. Samen vormen ze het Nationale Park  Santa Monica Mountains National Recreation Area van ruim 634 km2. Wij zijn op pad met de gids Day Hiking Los Angeles van Casey Schreiner met 124 wandelingen in de omgeving van LA. De beschreven tocht is een combinatie van wandeling 1 en 2.

Deze blog is eerder verschenen op Oppadmet.nl.