Langs de rand van het land

“Jullie lopen de verkeerde kant op. ” Een mevrouw met een hondje meldt het ons maar even, van een afstandje. Een tikkeltje ongeduldig oogt ze, omdat haar man een nogal breedsprakig praatje met ons aanknoopt. Over het hoe en waarom van de zandmotor bij Ter Heijde onder meer, waar wij net het bord van staan te lezen. Terwijl de mevrouw met het hondje nu dus gewoon naar huis wil, met dat snertweer.
Jullie lopen de verkeerde kant op.

Langs het Nederlands Kustpad, aflevering 1, Hoek van Holland | door: Jos van Venrooij

We zijn dan al halverwege de dag en staan in het laatste beetje luwte van het duin even snel onze honger weg te eten, vóór we bij ’s Gravenzande het strand weer op gaan, waar we zéker geen beschut plekje meer zullen vinden, laat staan horeca. Maar dat is dan ook precies wat de mevrouw met het hondje blijkt te bedoelen. Dat je met deze wind beter de andere kant op kunt lopen, met de wind mee. Van Den Helder naar Hoek van Holland, in plaats van andersom. En als om haar waarheid te onderstrepen begint het ook weer even te motregenen.

Maar goed, wij waren vanochtend dus wel degelijk in Hoek van Holland aan het Nederlands Kustpad begonnen. Met een kopje koffie. In café Harwich. Een naam die natuurlijk de vraag oproept of er in Harwich ook een zusterpub zal zijn die Hook of Holland heet, maar dat zal wel niet. Harwich lijkt ons erg Hoeks en erg Hollands te zijn in elk geval.  Een café als uit een op nostalgie drijvende Nederlandse televisieserie, met twee enorme en druk gebruikte biljarttafels, een flegmatieke John Leddy achter de bar – messcherpe vouw in de broek – en bijbehorend ruwe bolster blanke pit en hart op de tong publiek aan de andere kant van de toog, waaraan, hoewel de elf nog niet eens in de klok is, al stevig wordt ingenomen. Zodra we binnenstappen valt er een diepe en afwachtende stilte, maar wanneer die geleidelijk optrekt, klinkt er onmiskenbaar Haags door het Rotterdams, of omgekeerd. En als we uiteindelijk de jas aantrekken om onze tocht te aanvaarden, worden we meer dan hartelijk uitgeluid. Alsof we met een half uur stamgasten zijn geworden. De donkere wolken die zich inmiddels boven onze route hebben samengepakt, kunnen ons dan eigenlijk niet meer deren. Al was het maar omdat ze volgens onze nieuwe vrienden, net als alle andere ellende, uit Den Haag zelve komen, onze geliefde thuisstad van weleer. Bovendien is ieder weer wandelweer, beweren wij altijd.

Lopend langs de haven, en de Nieuwe Waterweg, blijken de donkere wolken en zelfs de motregen een uitstekend en sfeerverhogend decor te vormen voor het schonkig oerwoud van kranen en hijsinstallaties aan de overkant van het water. De rokende schoorstenen en de uitgestrekte industrie. Voor de vuurtorens en de enorme schepen die langskomen. De verbeten in regenpak gehesen vissers op de betonnen promenade. Veel Hollandser kun je je de Hoek niet voorstellen. En ook aan het strand, waar alleen verlaten en kale, stalen skeletten nog vagelijk herinneren aan de zomerse strandtent die er ook op heeft gestaan, weet je onmiddellijk waar je bent: Hoek van Holland, de rand van het land.

In aflevering 2 lopen we van Hoek van Holland verder naar Loosduinen.

Jos van Venrooij is huisvader, schrijver, theatermaker, klusser en wandelaar. Onder meer. En niet per se in die volgorde. Wandelen doet hij in goed gezelschap, of welgemoed alleen, maar altijd met een cameraatje paraat. Zo liep hij langs het Noordhollandpad, het Utrechtpad, het Zuiderzeepad, het Trekvogelpad. Van zijn bescheiden avonturen onderweg doet hij graag verslag. Zoals hier van de tocht langs het Nederlands Kustpad. Van Hoek van Holland naar Bad Nieuweschans. Meer van Jos staat te lezen op zijn weblog www.hetbewijs.blogspot.nl

[20151210 Jos van Venrooij | bewerkt voor wandelmagazine.nl]