Lessen voor Wandelaars: Loop rustig
Hoe langer ik onderweg ben, hoe rustiger ik ga lopen. Op de eerste dag wandelen moet ik meestal eerst even wennen en onthaasten. De tweede dag gaat het tempo er al uit en op de derde dag zit ik compleet in mijn wandel-bubbel. Alles is dan op zijn plaats gevallen en ik geef me helemaal over aan mijn nieuwe ritme. Ik word dus elke dag een stukje trager en loop steeds meer in het hier en nu. Zo haal ik ook de haast uit mijn hoofd, waardoor ik mijzelf helemaal kan ontspannen. Vandaar les 1 van Pieter Kikkert: loop rustig.
Tekst: Simone Venderbosch
Foto: Marieke Suter-Ros
Door langzaam te lopen, haal je ook de haast uit je hoofd. Zo ook op deze wandeldag, beschreven in mijn wandelblog. Het is de derde dag van mijn wandelweek. Vandaag til ik mijn traagheid naar een hoger niveau. Tijdens het wandelen doe ik namelijk zo rustig en ontspannen, dat ik na 4 uur nog maar een paar kilometer opgeschoten ben. De rust bracht mij echter zoveel, dat ik het niet anders had willen doen.
Bezinnen op de nieuwe dag
Ik zit in een bezinningshuis aan een bureautje ontbijtgranen met oplosmelk te ontbijten en bezin me op een nieuwe dag. Ik heb besloten om een stuk met het openbaar vervoer te gaan, om zo de kilometers wat te beperken. Het voelt als een goed plan. Voor mijn gevoel ben ik al een uur aan het ontbijten. De warme melk maken kostte wat tijd en daarbij knoeide ik bovendien op mijn boekje, waardoor ik de nat geworden blaadjes van de route van vandaag nu moet laten opdrogen in het raam.
Emotioneel moment
Na het ontbijt en de plichtmatigheden vertrek ik uitgerust en met goed gemoed op weg naar een kerk en een stempel. Hoe het komt weet ik niet, maar zodra ik 1 voet over de drempel van de kerk zet, word ik overweldigd door emoties en biggelen er dikke tranen over m’n wangen. Ik vind het prachtig hier. Het hangt hier vol met versieringen, kitsch misschien, maar de atmosfeer is zó fijn.
Tegelijk met mij komt een groep zigeunervrouwen de kerk binnen. Baby, moeder, oma schuifelen hardop kletsend door de kerk. Door MIJN moment heen! Eén van de vrouwen gaat trouwen in deze kerk en ze twijfelt tussen strikken en ballonnen aan de banken. Ik probeer boos te kijken (omdat ze mij afleiden) maar daarvoor ben ik te druk met mezelf en het zoeken naar zakdoekjes.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Als ze weg zijn, is er rust. Ik sla een arm om mijn rugzak en staar voor me uit. Er vallen druppels op het leer van het knielbankje, waardoor er donkere kringen ontstaan. Ik schrik op van de kerkvrijwilliger die geruisloos probeert door de kerk te lopen. Ik vraag haar gelijk naar een stempel voor in m’n pelgrimspas. Ze neemt mij mee naar de sacristie en doet erg haar best om een mooie stempel voor me te zetten. Terug in de kerk wil ik graag een kaarsje aansteken. Er zijn wel zes plekken waar je dat kan doen. Ik zie heilige zus en zo, maar dan valt mijn oog op een offerplek zonder beeld. Er staat een mooi verhaal bij over Maria die over je zal waken als je wegloopt van hier. Ik steek twee kaarsen aan, lekker allebei (heel egoïstisch) voor mijzelf.
Behulpzame buschauffeur
Op de markt koop ik fruit en een belegd broodje voor onderweg. Mijn dure broodje wordt verpakt in een onmogelijk grote doos. Ik ben echter nog zo versuft van het moment in de kerk, dat ik niet eens vraag of ze de doos eraf willen halen. Super onhandig dit! Maar ik moet snel door naar de bus. Ik moet voor het eerst een mondkapje op (de maatregel is kort daarvoor ingevoerd) en dat voelt ongemakkelijk.
De buschauffeur is heel behulpzaam, want ik heb geen ov-chipkaart bij me en mag naar voren komen om een kaartje te kopen. Als ik zit, kletst hij mij de oren van het hoofd af. En dat doet hij vrij hard, omdat ik een eind van hem af moet zitten. De hele bus weet nu waar ik naartoe ga, waar ik vandaan kom en welk pad ik loop. Hij zegt dat ik ook wel in deze bus kan blijven zitten om in Oost-Geleen te komen. Als we heel even moeten stoppen, komt hij uit z’n stoel en geeft een uitgebreide routebeschrijving naar de plek waar ik mijn route weer oppak. “Hoi hè,” zegt ie nog een keer als ik uitstap. Wat een vriendelijke man zeg! Al twee lieve mensen tegengekomen vanmorgen.
Bijzondere ontmoeting met een wildvreemde
Onhandig loop ik met papieren zakken van de markt en mijn broodje in de hand over straat. Ik probeer de route weer op te pakken en loop door een tunneltje dat onder water staat. Daar loop ik maar gewoon dwars doorheen en neem voor lief dat ik natte schoenen en sokken krijg. Aan het eind van een tunneltje ga ik op een stoeprand zitten. Om me heen kijkend, oriënteer ik mij even op waar ik nu ben en waar ik naartoe moet. Dan zie ik ineens een prullenbak. Misschien toch handig om nu al het broodje op te eten bedenk ik me, dan kan ik het doosje hier meteen weggooien.
Dus ik eet in alle rust m’n broodje op, tot ik ineens achter mij hoor: “Gaat het met je?” De aardige bewoonster van het huis achter mij maakte zich een beetje zorgen om mij, omdat ik al zo lang op de stoep zat. Of ik koffie wilde en of ik nog naar het toilet moest. “Geef dat doosje maar hier,” zegt ze. Ik loop met haar mee en word vervolgens overladen met vriendelijkheid. Ze heeft een prachtige tuin, een lieve hond en een zitje in de schaduw. Wat volgt is zó’n mooi gesprek, dat ik er nu nog haast stil van word. Zij herkende iets bij mij en ik iets bij haar. We zitten dan ook heel lang onder de boom te kletsen en koffie te drinken.
Als ik wegga, krijg ik nog heet water voor mijn thermoskan en een flesje drinken. Bij het afscheid bedanken we elkaar voor deze bijzondere ontmoeting en willen we elkaar de hand schudden. Dat mag echter voorlopig nog niet. In plaats daarvan kijken we elkaar een tijdje vriendelijk glimlachend aan en gaan dan weer onze eigen weg. Wauw! Het is 11:45 en hoewel ik nog aan mijn tocht moet beginnen, heb ik nu al zoveel moois op mijn pad gehad.
Het perfecte kiezelsteentje
Al snel volgt mijn lieveling, het bos. In het bos, tussen álle andere kiezeltjes, valt me ineens een mooi eivormig steentje op. Ik pak hem uit het kleverige zand, draai hem rond tussen mijn vingers en rol hem in mijn hand. Hij past perfect. Loom en tevreden loop ik verder, het steentje meditatief ronddraaiend in mijn hand.
Lachen om jezelf
Het is echt een práchtige route vandaag, het landschap is onophoudelijk mooi. Ik merk dat ik emotioneel ben en dat voelt goed. Alles is mooi en ik geniet intens. Ik krijg ook gewoon de slappe lach in mijn eentje. Op een mooi, iets hellend, weggetje, doe ik even mijn schoen uit om een steentje eruit te halen. Ik ga door m’n knieën om mijn veters weer te strikken. Als ik probeer overeind te komen, raak ik uit balans en val ik haast in slow motion achterover. Ik tuimel zo op mijn rugzak, als een schildpad die op zijn rug ligt. Op de grond krijg ik een lachbui en kom daardoor bijna niet meer overeind. Haha, wat een gestuntel!
Ik zit onder de modder en probeer deze weg te vegen met mijn al even vieze handen. Wat een moment! Even later komt een man voorbij die zijn hondje uitlaat en kijkt me aan of ik een of andere rariteit ben. Ik zal er ook verwilderd uit hebben gezien: uitgelopen eyeliner van in de kerk vanmorgen, haar in de war omdat ik een stuk pad had met zeer laaghangende struiken en bramenranken, modder op mijn armen en rood van het lachen. Vooruit, kijk maar even dan!
Verbinding met jezelf: daar gaat het om
Aan het eind van een bos, ontmoet ik twee joviale vrolijke dames. Ze kletsen uitgebreid. Ik luister mee en vertel ook uitgebreid. “Op deze manier kom ik natuurlijk nooit op mijn eindpunt,” denk ik even. “Moet ik niet meer doen, zo lang kletsen.” Ik corrigeer mezelf meteen. “Jawel, ik moet dat juist wél doen.” Daar wil ik geen concessies op doen, deze leuke ontmoetingen maken de dag juist zo leuk. Dit vind ik belangrijk. Verbinding met mijzelf, maar juist ook verbindingen leggen met alles en iedereen om je heen, daar gaat het om.
Vlak daarna raak ik de route kwijt. Althans, ik volgde wel een pelgrimsroute, maar dat was niet de mijne. In kleine letters stond stiekem een andere naam onder de schelp op de bordjes. Ondertussen was ik moe en had ik eigenlijk wel genoeg van deze dag.
Er volgden echter nog wat kilometers, waarbij ik nog een paar keer de route uit het oog verloor. Ik liep langzaam, stopte vaak en lang. En ik gaf me aan mijn traagheid over. Op een gegeven moment aan het eind van de middag nam ik pauze aan de rand van een weiland. Eigenlijk was ik te moe om verder te gaan, maar ik besloot het beste uit het moment te halen. Ik gooide mijn sokken en schoenen uit, maakte koffie en leunde ontspannen op m’n rugzak. Trekkers kwamen langs en plaatselijke bewoners met kind hond of fiets. Ze leken wel een beetje jaloers naar me te kijken… Dat pepte me op. Kijk me dan liggen hier joh. Ik kom er wel vandaag!
Les 1 van Pieter Kikkert: Loop rustig.
‘Een hoofd-vereischte is dat men niet overhaast’. Pieter verafschuwde gejakker en gejaag, en meed dus het snelverkeer. Dat was rond 1800 de diligence, die in zijn beleving akelig hard ging, met een snelheid van wel 15 kilometer per uur. Loop dus rustig.
Over de auteur
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
Over de fotograaf
Ik ben Marieke en ik woon sinds juli 2017 in Zwitserland. Ik hield altijd al erg van wandelen en die liefde is hier in de bergen alleen nog maar groter geworden. Wandelen in de bergen is voor mij ‘erholsam’: het sterkt mijn lichaam en geest. Ik hoop dat de pracht én de kracht van de natuur en de bergen via mijn foto’s ook de lezers mogen bereiken. Al is het maar een sprankje.