Lessen voor wandelaars: stel je open voor de natuur
Dat wandelen heilzaam voor je is, is al door menigeen onderzocht en omschreven. Wat ik echter niet zo vaak voorbij zie komen, is de aanwezigheid van de gulden snede in de natuur. De gulden snede is een perfecte (wiskundige) verhouding die bijna overal terug te vinden is. Ook de natuur zit er vol van. Naast het feit dat mensen symmetrie simpelweg mooi vinden, heb ik ook ooit ergens gelezen dat deze symmetrie zorgt voor harmonie en evenwicht. Daarom heeft het een rustgevende werking op je. Naast de frisse lucht en de beweging, zorgen de stilte en de gulden snede voor ontspanning tijdens het wandelen. Je moet hierbij wel de tijd nemen om dit tot je laten door doordringen. Daarom wil ik je deze keer les 5 van Pieter Kikkert (1775-1855) meegeven: Stel je open voor de natuur.
Tekst: Simone Venderbosch
Foto: Marieke Suter-Ros
Ik wandel zelf graag in de bossen. Ik houd van de beslotenheid van een bos, van het geritsel van de bladeren, het zachte pad onder je voeten, de lichtinval, de kleuren en de geur. Hierbij is een lang recht pad voor mij de ultieme ontspanning. Alle afleiding valt dan weg. Ik hoef niet alert te zijn op de route en kan me dus volledig onderdompelen in het moment. Het zijn dan ook de momenten waarin ik mezelf het meeste kan openstellen, mezelf het meest tegenkom en dus het meest geraakt wordt. Het liefst kom ik dan niemand tegen, zodat ik mijn therapeutische wandelsessie goed kan benutten. Op andere momenten ervaar ik het bos als troost, als een vriend die een symbolische groene arm om me heen slaat.
Het bos als steun en toeverlaat
Zo was het bos mijn steun en toeverlaat op één van mijn warme wandeldagen. Het was de negende dag van de Walk of Wisdom. De vermoeidheid van alle indrukken en de verzengende hitte sloeg toe. Een fragment uit mijn wandelbog van die dag:
Vanmorgen op de camping lekker uitgeslapen tot 8 uur. In de zon breek ik mijn tent af en plof daarna dankbaar op het zitje van de eigenaresse neer. Ze biedt me koffie aan, die echt heerlijk is. Er volgt een mooi gesprek. Ik zit zo fijn en we kletsen zo gezellig dat ik bijna vergeet dat ik nog ga wandelen vandaag. Als ik vertrek, schud ik iedereen op het veldje nog even de hand (dit was nog in het pré-coronatijdperk) en begin ik met wandelen.
Eenzaamheid onderweg
Al die fijne mensen om mij heen versterken gek genoeg mijn eenzame gevoel. Al snel ga ik een moeilijk stuk tegemoet. Ik stop vaak om mezelf weer bij elkaar te rapen. Tijdens deze pauzes probeer kracht uit mijn omgeving te halen en in het hier en nu te blijven. Ik kom langs een omdenk-bankje en(met) zie een schaduw in de vorm van een hartje op mijn pad. Onderwijl wuift het riet naar mij en aaien de bladeren troostend op mijn armen.
Het mag niet baten en ik vecht tegen mijn innerlijke demonen. Zittend op een omgevallen boom in het bos, ben ik mijn emoties niet meer de baas. Te moe om mijn rugzak af te doen, ga ik met mijn rugzak nog om wijdbeens en verslagen op een omgevallen boom zitten. Ik steun mijn ellebogen op mijn benen, laat mijn hoofd in mijn handen zakken en huil ongeremd. Warme tranen druppen op de grond, de steekvliegen prikken mij en er valt een eikel op m’n hoofd, maar het kan mij niks schelen. Het liefst wil ik nu oplossen in het niets. Ik wil niet verder en niet terug.
Ik probeer te glimlachen als er voorbijgangers bezorgd mijn kant op kijken. Het is goed mensen, laat mij maar even. De enige die nu bij mij is, ben ik zelf. Ik ben zowel mijn eigen demon als mijn eigen troost. De enige die mij hier nu uit kan halen, ben ik. En dat is ook precies wat er gebeurt. Na een tijdje gaat de storm vanzelf liggen, til ik mijn hoofd op en ben ik weer in het hier en nu. Ik snuit mijn neus en kijk naar mijn stille getuigen: de bomen, de bladeren en de boomstam. Hun aanwezigheid sterkt mij.
Dankbaar voor het bos
Ineens zie ik de zon weer door de bladeren schijnen, hoor ik de bladeren liefelijk ritselen en voel ik me niet meer zo alleen. Ik aai even over de boomstam en glimlach dankbaar naar het bos. Moe, maar opgelucht sta ik weer langzaam op, schik mijn rugzak en ga ik verlicht weer op pad.
Bij de plaatselijke forellenvijver lik in mijn wonden. Ik neem een pijnstiller tegen de pijnlijke spier in mijn schouder en stop een pluk wol in mijn sok tegen de blaren. Tijdens het eten van een heerlijke verse forel, zie ik de wolken voorbijgaan. Er trekt een donkere wolk over. Ik glimlach om de symboliek. Maar daar achter de wolk is het blauw. Zie je, het gaat wel voorbij. Een keer…
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Helende natuur
Die groene arm van de natuur ervaar ik vaker tijdens mijn wandeltochten. De natuur werkt wat dat betreft helend voor mij. Daarbovenop geniet ik gewoon heel erg van het buiten zijn. En elk jaargetijde heeft zo zijn charmes. Het voorjaar met zijn ontluikende groen, de zomer met alle uitbundigheid, de herfst met zijn mooie kleuren, en de verstilling en ingetogenheid van de winter. Zo maakte ik vorige week een wandeling door de sneeuw. De zon scheen zo mooi over het witte landschap. De sneeuw glinsterde door het zonlicht, ik zag de sporen van de konijnen kriskras door het veld en bij de beek vloog een roodborstje een hele tijd met mij mee. En verder was er niets. Ik hoorde alleen het kraken van de sneeuw onder mijn voeten en het gedempte geluid van de natuur. Een witte omhelzing aan de start van de dag.
Les 5 van Pieter Kikkert: Stel je open voor de natuur.
‘Je hoeft geen kenner van de natuur te wezen. Als je je maar openstelt voor de overweldigende pracht en kracht ervan. Zulke ervaringen zijn voor altoos diep in mijn gevoel geprent,’ schreef Pieter. En gelijk heeft hij! Je kunt toch ook van The Beatles genieten zonder dat je verstand hebt van driekwartsmaten?
Over de auteur
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
Over de fotograaf
Ik ben Marieke en ik woon sinds juli 2017 in Zwitserland. Ik hield altijd al erg van wandelen en die liefde is hier in de bergen alleen nog maar groter geworden. Wandelen in de bergen is voor mij ‘erholsam’: het sterkt mijn lichaam en geest. Ik hoop dat de pracht én de kracht van de natuur en de bergen via mijn foto’s ook de lezers mogen bereiken. Al is het maar een sprankje.