Lessen voor wandelaars: zoeken naar verdieping
Een belangrijk facet van mijn wandeltochten, is het zoeken naar verdieping. Als ik loop, maak ik niet alleen maar stappen met mijn voeten of in mijn hoofd, maar maak ik ook stappen op een ander niveau. Via eenvoudige handelingen zoek ik naar manieren om een moment te bekrachtigen, om indrukken te verwerken of om simpelweg even stil te staan. Noem mij een romanticus, analyticus of dromer, maar wandelen is voor mij onlosmakelijk verbonden met persoonlijke groei en verdieping. Het gaat vanzelf. Het maakt dat elke wandeling mij een les leert en mij verrijkt.
In mijn nieuwe serie ‘Lessen voor wandelaars’ vertel ik over wat ik tijdens het wandelen geleerd heb. Over mezelf, het wandelen en hoe je tijdens het lopen verdieping kan ervaren. Dit doe ik steeds aan de hand van de zes lessen voor Pieterpadwandelaars van Pieter Kikkert (1791). We bijten het spits af met les 6: Wandelen met poëzie. Wat helpt er immers beter bij het zoeken naar verdieping dan een goed gedicht?
Tekst: Simone Venderbosch
Foto: Marieke Suter-Ros
Verdieping vind ik niet alleen in de ervaringen die ik tijdens mijn wandeltochten opdoe en de inzichten die ik daardoor krijg. Bij het verwerken van deze ervaringen zoek ik ondersteuning van rituelen, muziek en schrijven. Dit zijn voor mij 3 vaste onderdelen van mijn wandeltochten. Dit is langzaam gegroeid. Op mijn eerste wandelweekenden was ik zo druk met de logistiek en alle indrukken, dat ik vooral behoefte had om ’s avonds de dag van me af te schrijven. De Walk of Wisdom bood me later onderweg veel kansen om verschillende rituelen te doen. Later zocht ik mijn eigen rituelen om momenten te bekrachtigen.
Synergie
Eén van de mooiste momenten van synergie die ik ervaren heb, was toen ik neerstreek in een kapel halverwege de Walk of Wisdom. Het was de zevende dag van mijn wandeltocht. Ik had in die tijd veel te verwerken en wat dat betreft had ik dan ook al een hele reis achter de rug. Toen ik de kapel bereikte, leverde dit het volgende bijzondere moment op:
Dag 7 van de Walk of Wisdom:
Het is een rustige dag vandaag. De natuur ruist rustig mee op mijn pad en mijn belletje rinkelt lieflijk achter op mijn rugzak. Ik voel me rustig en bedeesd en ik loop in een prettige cadans. In mezelf gekeerd wandel ik de eerste kilometers weg. Na een tijdje kom ik bij een Mariakapelletje. Het is een kleine, maar goed onderhouden veldkapel. Volgens mijn routeboekje ben je op deze plek halverwege de route. Het is stil en er waait een warm, zacht windje de kapel binnen. In stilte steek ik een kaars aan en ik zoek een mooie plek waar ik deze kan neerzetten. Ik staar even in de vlammen en kijk op naar het beeld van Maria. Er komt een kalmte over me heen, die me raakt en een tijdje blijf ik roerloos staan en is er gewoon even helemaal niets. Het lijkt of ik even helemaal alleen op de wereld ben.
Na een tijdje ga ik in de kerkbank zitten, dat met de rugleuning tegen de muur staat. Tegenover me is een glas- in- lood raam, waar het licht doorheen valt. Onder het raam staat een tafeltje, met daarop een logboek voor pelgrims. Met het boek in de hand, ga ik weer zitten en lees in alle rust de verhalen van al diegenen die mij voor zijn gegaan. Wat mooi om de verhalen van anderen te lezen!
Ook een mooi moment voor mij om even stil te staan bij wat de tocht me tot nu toe gebracht heeft en dit onder woorden te brengen in het logboek. Ik zie mijn hand bewegen, terwijl de woorden uit mijn vingers vloeien. Ik kijk nog even naar wat ik geschreven heb en glimlach tevreden. Nu staat het daar, op papier. Het is heel tastbaar. Als ik opkijk en me klaarmaak om weer op te staan, zie ik dat Maria aan mijn voeten lag terwijl ik schreef. Althans, de zonnestralen schenen door het glas-en-lood raam met de beeltenis van Maria, waardoor ze reflecteert op de natuurstenen vloer vlak voor mijn voeten. Ik zie ook dat op het altaartje Maria met haar hand naar mijn kaars wijst. Wauw, wat mooi dit!
Als ik de serene plek verlaat, doe ik dit langzaam en bedachtzaam, dankbaar voor dit mooie moment. Ik glimlach weer als ik me nog een keertje omdraai en een laatste blik werp op mijn brandende kaars. Er rolt een traan over mijn wang als ik langzaam de deurpost loslaat en ik weer op pad ga.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Kracht halen uit muziek
Op andere momenten vind ik kracht in het luisteren naar muziek. Een mooi nummer kan mij door lastige momenten heen helpen. Als je veel alleen bent, mis je soms de troost van die arm om je heen, het samen lachen of gewoon even simpelweg een uitlaatklep. Zo zing ik tijdens mijn wandeltochten soms lekker onder de douche op de camping als ik denk dat ik alleen ben, huppel ik door het veld als ik denk dat niemand mij ziet of laat ik me meevoeren met een liedje en word ik ‘door Verrukking weggesleept’. Het lucht op. En ik weet dat ik niet de enige ben die dit doet.
Laatst liep ik op een pad langs een beek, die parallel aan een zandpad liep. In de verte hoorde ik al vrolijke tonen van iemand die floot, gevolgd door een lage stem die een mooi lied zong. Ik werd er helemaal vrolijk van. Toen het geluid dichterbij kwam, zag ik dat de zanger een oude man op een fiets was. Hij verontschuldigde zich toen hij mij zag. “Nee joh, ga vooral door, klinkt goed!” riep ik de man na terwijl hij doorfietste. Hij maakte mijn dag Ik hoop dan ook dat als iemand mij onverhoopt een keer heeft horen zingen of zien huppelen, dat ik zijn of haar dag ook een stukje leuker gemaakt heb. Dat ik gezorgd heb voor een sprankje synergie.
Les 6 van Pieter Kikkert: Wandelen met poëzie
Kikkert wandelde niet helemaal alleen; hij had zijn favoriete dichtbundel bij zich. Voor de jonge Pieter sprak dat vanzelf: de beste poëzie beleef je het intenst in de mooiste natuur. Vandaar deze les: neem op je wandeling gedichten van je lievelingsdichter mee en lees die met uitzicht op zee, in de duinen of op een weidse kwelder. Pieter Kikkert werd op die manier ‘door Verrukking weggesleept’. Als een echte romanticus schreef hij dat hij met ‘nooitgevoelde geestdrift’ aan het lezen sloeg, midden in de natuur – het leverde hem een ervaring op die hem zijn leven lang is bijgebleven.
Over de auteur
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
Over de fotograaf
Ik ben Marieke en ik woon sinds juli 2017 in Zwitserland. Ik hield altijd al erg van wandelen en die liefde is hier in de bergen alleen nog maar groter geworden. Wandelen in de bergen is voor mij ‘erholsam’: het sterkt mijn lichaam en geest. Ik hoop dat de pracht én de kracht van de natuur en de bergen via mijn foto’s ook de lezers mogen bereiken. Al is het maar een sprankje.