Hoewel het voorjaar lonkt en we de eerste warme dagen al hebben gehad, kan het in maart (en ook april) nog verrassend koud en guur zijn. Afhankelijk van de windrichting is het de ene dag warm en de andere koud. Afgelopen weekend begon de vrijdag met harde wind, sneeuw en vorst. Ik deed de gordijnen snel dicht toen ik thuiskwam van mijn werk, want ik wilde het niet zien. Voor morgen had ik een wandeling van 30 km gepland en ik was blij met de weersvoorspelling van zon. De voorspelling werd werkelijkheid toen ik zaterdagochtend wakker werd en de zonnestralen al lekker het huis binnen schenen. Laat de tocht maar beginnen!
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
De weg naar huis
Omdat ik zin had in een andere route, had ik mijn vrouw vrijdagavond voorgesteld om naar de Ikea in Amersfoort te gaan. We moesten nog wat spullen retourneren en op die manier kon ik vanuit daar naar huis wandelen. Zo gezegd, zo gedaan. Via mijn Garmin-app had ik een route uitgezet van 30 km en naar mijn smartwatch gestuurd, zodat ik via dit apparaat mijn route kon volgen. Echt ideaal vind ik dat. Je voelt een trilling wanneer je links of rechts moet en ziet de kaart op je scherm. Dat loopt een stuk meer ontspannend dan wanner je steeds op je telefoon moet kijken. Het leuke van deze route was dat ik nu geen rondje maakte, maar in een ‘rechte lijn’ naar huis liep. Gevoelsmatig is dat ook anders. Je weet hoever je nog moet en waar je ongeveer bent, waardoor de tijd toch sneller lijkt te gaan.
Schakelen
Vanuit het drukke Amersfoort liep ik via de in 2001 gebouwde vinex-wijk Vathorst naar Hooglanderveen. Sinds de aanleg van Vathorst is Hooglanderveen ingesloten door Amersfoort, maar het ademde nog wel echt dat dorpse sfeertje uit, wat mij een gemoedelijk en vertrouwd gevoel gaf. Vervolgens liep ik de A28 onderdoor naar Holkerveen en Nijkerkerveen. Het woord ‘veen’ geeft al aan hoe de dorpen ontstaan zijn vroeger. Ik liep door de dorpjes en over landweggetjes met knotwilgen langszij, waar de restanten van de sneeuwbuien van de dagen ervoor nog goed zichtbaar waren.
Op een gegeven moment leidde de route me een paadje in, dat niet (meer) bleek te bestaan. Ik moest door het weiland maar daar was nergens een pad te ontdekken. Daarop besloot ik maar de weg te volgen en via eenomweggetje toch weer op de juiste route te komen. Zoals de natuur moet schakelen tussen sneeuw en zon, zo moet ik dat ook wel eens. De schade viel gelukkig mee, ’slechts’ 2 km extra.
Boerengebied
Na mijn kleine omleiding kwam ik in Driedorp terecht. Een buurtschap in de gemeente Nijkerk. Vroeger liep hier een spoorlijn en volgens het informatiebord dat hier stond, werd deze plaats toen ook wel het kippenlijntje genoemd omdat deze verbinding mensen vervoerde naar de eiermarkt in Barneveld. Ook dit is een veengebied en veel heide is ontgonnen tot landbouwkavels met grote boerenbedrijven.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Een stukje verder liep ik over een onverharde weg en stond er ook weer een informatiebord bij een hoge wal, de Kruishaarse berg. Het leek een combinatie te zijn van opstuivend zand en mensenwerk. Deze wal heeft meerdere functies gehad: ze diende bijvoorbeeld als akker maar ook als bescherming voor het vee. Nu zag ik nog steeds veel boerderijen en ook vee om me heen. Op de meeste weilanden graasden paarden of schapen. Ook zij genoten net als ik zichtbaar van de zon en speelden met elkaar of lagen languit in het gras.
Afwisselend landschap
Het landschap waar ik langs liep bestond overwegend uit weiland met landweggetjes, slootjes en boerderijen, maar af en toe waren er ook nog versnipperde stukken heidevelden zichtbaar. Aan de ene kant van de weg een weiland met schapen en aan de andere kant het heideveld. Ook pakte ik nog wat bos mee in het gebied tussen Nijkerk en Putten. Hier zag je borden met allerlei namen van oude buurtschappen, die inmiddels zijn opgeslokt door een grotere gemeente. Namen die vroeger van betekenis waren, maar nu nog slechts een wit naambord en herinneringen. Ik herkende bepaalde wegen van het Huinerpad, een klompenpad nabij Putten en ik probeerde te bepalen waar ik precies was ter oriëntatie. Vanuit hier liep ik zo weer richting de A28 bij Strand Nulde. Deze afwisselende landschappen en de onwetendheid van waar ik precies was, maakte de wandeling tot een uitdagende tocht en met de zon op mijn gezicht was het helemaal compleet. Ik genoot met volle teugen!
Veluwe aan Zee
De laatste 10 km liep ik helemaal langs het water. Dit stuk is een route waar ik vaak wandelde of fietste, maar nu was ik er een tijdje niet geweest. Ik zag dat het gebied veranderd was en ontdekte dat het strand van Nulde en Horst nu gezamenlijk Veluwe aan Zee heet. Het water is mede de reden geweest waarom wij in Harderwijk zijn komen wonen. Deze plaats heeft niet alleen bos en wild maar ook water met stranden en nu wordt hier ook meer de nadruk op gelegd met de herontwikkeling van dit gebied. Ik liep zelfs een nieuwe vogelkijkhut voorbij die mooi uitkijkt over het Nuldernauw en alle vogels die er vertoeven. Hoewel het een bekende stuk is, keek ik hier nu mijn ogen uit.
Na 32 km was ik weer thuis en keek ik tevreden terug op deze mooie afwisselende route. De staart van maart was mij vandaag goed gezind. Het was fris, er lag nog wat sneeuw, maar het was windstil en de zon scheen dus voor mij een hele aangename training.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.