Pelgrimeren/wandelen heeft voor mij ook te maken met je veilig en vrij voelen. Dat veilige en vrije gevoel lijkt voor mij vanzelfsprekend, maar dat is het helaas niet voor iedereen.
Tekst & beeld: Irene Kapinga | www.opstapmetirene.nl
Ik ben net terug van een wandeling als ik een telefoontje krijg dat ik nooit meer zal vergeten. Via de digitale lijn ben ik verbonden met een bevriende wandelaarster, die af en toe met mij meeloopt. In horten en stoten vertelt zij mij dat zij zich wil afmelden voor een komend wandelweekend. Ze kan het niet opbrengen, ook al wandelt ze zo graag.
Niet begrijpend en verrast vraag ik door.
Dagelijkse opmerkingen onderweg
Josephine (niet haar echte naam) is in Nederland geboren en getogen. Ze woont al haar hele leven, ruim 40 jaar, in Amsterdam.
Vanwege haar Aziatische uiterlijk, ervaart ze al sinds haar jeugd discriminatie. Dit is in de loop der jaren onderdeel van haar leven geworden. De dagelijkse opmerkingen op straat, de oneerbare voorstellen in het OV, de structurele onderschatting van haar kunnen, ze heeft zich eraan gewend. Inmiddels kan ze wel tegen een stootje…
In de afgelopen maanden is dat veranderd, zo vertelt Josephine mij schoorvoetend. Op straat, tijdens wandelingen en in winkels heeft ze zeer veel beledigende opmerkingen, bedreigingen en afhoudende reacties ervaren. Veel meer en heftiger dan voorheen. Ze wordt in extreme mate gemeden en verstoten in haar eigen ‘ruimdenkende stad’ Amsterdam en in haar eigen Nederland. Alsof zij persoonlijk verantwoordelijk is voor de coronacrisis.
Door dit alles durft Josephine op dit moment nauwelijks meer naar buiten. Voorlopig gaat zij dan ook niet wandelen, bang als ze is voor kleine en grote reacties van haar onbekenden. Ze meldt zich in tranen af voor het wandelweekend, haar wandelschoenen blijven voorlopig ongebruikt.
Wat rest is stilte?
Na haar verhaal ben ik stil. Ik weet werkelijk niet wat ik moet zeggen. Ik ben diep geraakt door haar verhaal.
Maar vooral ben ik boos.
Boos omdat Josephine zich door ernstige discriminatie onvrij en onveilig voelt in haar eigen straat, stad en land. Gefrustreerd omdat ik haar tijdens het weekend (buiten de wandelgroep) niet kan beschermen tegen deze (voor mij) ongeziene ‘gebruiken’.
Het enige wat ik nu kan doen is mijn stem verheffen. Het enige wat ik kan doen is van mij laten horen. Het enige wat ik kan doen is aan het denken zetten, het onzichtbare zichtbaar maken, omwille van de (wandel)vrijheid van Josephine en van al die anderen…
Bij deze!
Over de auteur
Irene Kapinga is wandelaar, pelgrim, gids, coach en reisleider. In 2000 liep zij voor het eerst naar Santiago de Compostela. Vele pelgrinsroutes heeft ze daarna zelf gelopen. Vanaf april 2018 begeleidt (en organiseert) Irene wandelingen over Nederlandse, Belgische, Engelse, Spaanse en Portugese pelgrimspaden. Regelmatig schrijft ze over haar ervaringen op nabije en verre pelgrimswegen. Meer over Irene en over pelgrims-wandelingen lees je op www.opstapmetirene.nl
