Pelgrimeren: ontvankelijk leven, waar je ook bent
Het leuke van wandelen is dat je het overal kan doen, waar je ook bent en zonder al te veel gedoe. Zo liep ik laatst naar de camping waar we met onze kerk een weekend met elkaar stonden, en in mijn vorige blog kon je lezen dat ik een Klompenpad combineerde met een bezoek aan mijn schoonouders. Deze keer was ik voor een stilte retraite afgereisd naar Klooster Nieuw Sion, vlakbij Deventer, waar mijn oog viel op een routebeschrijving van een Pelgrimswandeling. Pelgrims zijn we in wezen allemaal. Want of we nu naar Santiago de Compostella gaan of op de fiets naar een volgende afspraak, steeds kunnen we ons afvragen welk (heilig) vuur ons drijft en naar welke plek ons verlangen uitgaat. Tenminste, dat stond zo in de beschrijving. Omdat ik toch wel benieuwd was of dit klopte, besloot ik het pad niet één, maar twee keer te gaan lopen.
Pelgrimeren wat is het?
Kern van pelgrimeren is dat we openstaan voor het onverwachte, buiten onszelf en ook in onszelf. Dat kan natuurlijk overal en elke dag. Deze wandeling was een korte pelgrimage van zo’n vier kilometer. De route is voor iedereen hetzelfde, maar de weg zal voor iedere wandelaar elke keer anders zijn. In deze retraite had je als deelnemer veel eigen tijd en dus voldoende ruimte om meerdere wandelingen zoals deze te doen.
In het boekje van de route stonden wat vragen die je op weg konden helpen en die je ook bij toekomstige wandelingen kunnen helpen om van elke wandeltocht weer iets te ontvangen. Zo was er in het begin een laan met beuken met daar de vraag: ‘De beukenlaan biedt ruimte. Hoe ervaar jij deze ruimte?’ Kort erna kreeg je bij het oversteken van een kruispunt een zelfde soort vraag. Deze keer luidde hij: ‘Voordat je oversteekt: voor welke keus sta jij nu in je leven?’ Ook kreeg je onderweg verschillende tips mee. Voorbeelden hiervan waren: Luister naar buiten en naar binnen, varieer in tempo, neem de tijd, ervaar de stilte, heb vrede met hoe het loopt en maak aantekeningen als je wilt.
Van alles een beetje
De route heb ik deze dagen twee keer gelopen. De eerste keer is alles nieuw en de tweede keer is de route bekend en ging het tempo iets sneller omdat ik niet meer hoefde zoeken, maar toch zie je ook dan weer andere dingen. De tweede keer zag ik plots een reetje met haar reekalfje. Toen ik op zo’n vier meter afstand was, hupten ze snel het bos in.
Hierna ging de route verder langs stukken met nieuwe aanplant en paadjes met vele wortels, waarna je ineens uitkwam bij een stroompje met vrij uitzicht over een veld met allerlei wilde bloemen. Langs het stroompje stond een bankje, waar ik even ging zitten om te schrijven voor ik het weer vergeten zou. Zoals de beuk en de eik die naast elkaar stonden, maar door de vele takken van de beuk merkte je de eik bijna niet op. Net zoals mensen zijn sommige bomen dominanter dan de andere, maar toen ik omhoogkeek, zag ik beide bomen even hoog naar de hemel rijken. Zo groeien ook verschillende mensen op verschillende manieren en wat je ziet is niet wat het lijkt.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Vervolgens liep ik weer het bos in en kwam ik wederom uit bij een stroompje. De kikkers kwaakten enorm en toen ik door het hoge gras liep en dichterbij de sloot met helder water kwam, hoorde ik het plonsen van de kikkers die voor mij wegschoten. Ik keek uit over het veld en ervoer de ruimte zowel buiten als binnenin mij. Wat een vrijheid en wat een afwisselende route! Het heeft echt van alles een beetje, wat ik ook altijd zeg als ze me vragen wat ik in mijn koffie heb en een beetje mij typeert. Ik houd van de afwisseling en het opsnuiven van verschillende landschappen, landen, culturen of wandelingen.
Wandel je wijzer
Het klooster grenst aan het landgoed de Kranenkamp. Een natuurgebied in combinatie met een landgoedtuin, wat het geheel erg afwisselend maakt. Dit laaggelegen gebied is erg nat en na de regen van afgelopen dagen was dat goed te zien. Ik moest geregeld om de modderplassen heen balanceren. Het gebied heeft een rijke geschiedenis, net als het klooster. Zie voor meer info over het klooster www.nieuwsion.nl.
Nadat ik het pelgrimspad voor de tweede keer gelopen had, liep ik later na het eten weer een deel van deze route, maar dan verder om het klooster heen. Ik dacht rond te kunnen, maar helaas lukte dat niet. Uiteindelijke belande ik op een dichtbegroeid pad met brandnetels, waar ik eigenlijk niet in mocht, en werd voor straf flink geprikt. Even later verder op zag ik het klooster maar kon geen pad ernaartoe vinden en moest ik dezelfde route weer terug. Ook dat is pelgrimeren, wegen bewandelen die toch niet de juiste waren en terug moeten voor een nieuw pad. Je pijn doen omdat je ergens gaat waar je niet moest zijn. En soms moet je net als in het echte leven om de moederpoel heen of er dwars door heen om juist wel op het juiste pad te blijven. Het is vallen en weer opstaan, open staan voor wat je tegen komt en wijzer worden. Wandelen is toch het mooiste wat er is? Ik wens jullie een buen Camino!
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Na drie jaar training, liep ze in 2023 de Elfstedenwandeltocht. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.