Postbridge in Dartmoor: Cross the river twice, the old fashioned way

We gaan op pad voor een 15,7 km lange tocht die ons even door het bos voert, maar dan al snel op de ‘moors’ brengt. Die zijn hier bezaaid met ’tors’, geërodeerde rotspunten die boven het landschap uitsteken, in de meest wonderlijke vormen. Bellever Tor oogt als een stapel pannenkoeken, maar dan van keihard graniet. Het levert een wonderlijk, groen en glooiend landschap op, bezaaid met stenen uitstulpingen waar je behalve omheen lopen ook op kan klimmen en klauteren, om je blikveld nog wat te verbreden.

Rondom die Tors groeit en bloeit ook weer van alles, voor zover het niet vertrapt is door klauterende kinderen en hun lichtelijk vermoeid ogende ouders die voor ons net even de Tor hebben ‘gedaan’. De schade valt mee, we zien nog heel wat bloeiers die knap afsteken tegen het grijze graniet, zoals een geel netelachtig plantje. Geen idee want het is, maar het matcht goed met het geel van de bremstruiken die in dit jaargetijde (eind mei) ook hun gele gloed nog hebben.

Wildfotografie (not)

De wild ponies van Dartmoor zijn helemaal niet zo wild als hun benaming wil doen geloven. Ze grazen rustig om de Tors heen en kijken nauwelijks op als er twee lange mannen met rugzakjes stoppen en een fototoestel te voorschijn halen. Ze lijken redelijk gewend aan dit soort aandacht en zelfs de merries met veulens lijken zich weinig van ons aan te trekken. Het kersverse nageslacht van dit voorjaar kunnen we zonder problemen vastleggen.

Dan wordt het hoogtijd voor het serieuze wandelwerk want we hebben nog wel wat kilometers voor de boeg. We slingeren door het open land, waar af en toe nauwelijks een pad zichtbaar is. Het is heerlijk rustig, want we zijn veraf geraakt van de ‘attractie’ clapperbridge en de meeste teenslippertoeristen wagen zich niet zo ver weg van de auto. Dat geluksgevoel duurt wel zo’n 1,5 uur, tot we uitkomen bij een weg, een brug over de rivier Dart en jawel, een restaurant. Het terras lokt, maar de drukte schrikt ons af en we marcheren snel verder. Wij doen wel een pauze op een boomstam!

Via de eerder genoemde brug – een hele gewone –  zijn we aan de overzijde van de rivier Dart gekomen. Die is als naamgever van het nationale park (Dartmoor) verrassend smal. Het kristalheldere water slingert behendig tussen rotsen en stenen door met een flinke vaart. Het lijkt erg aanlokkelijk om de schoenen even uit te doen en de voeten te koelen, maar 1 vinger in het ijskoude water is genoeg om ons onmiddellijk te doen afzien van dat plan. Het voorjaar heeft het winterkoude water nog niet erg opgewarmd. Nog een paar maanden wachten!

We volgen de loop van de smalle rivier geruime tijd, tot zich nog een bijzonder fraaie verrassing aandient. De route blijkt de rivier nogmaals over te steken, maar nu via een serie stapstenen. Die zien er ook niet uit alsof ze gisteren zijn neergelegd, maar zijn kennelijk minder bezienswaardig (’te ver lopen’) voor de meeste toeristen dan de clapperbridge die naast de weg ligt. We stappen van steen naar steen en bereiken met droge voeten de overkant. Het liefst zou ik nog drie keer heen en weer gaan, maar er moet toch nog zo’n 4 km afgelegd worden. Dus voort maar weer!

We wandelen op de rand van bos en moors terug richting Postbridge, met op de achtergrond het zachte ruisen van de rivier, die hier nergens ver weg is. Voldaan en een beetje rozig van het zonnetje komen we terug bij onze auto. De meeste toeristen zijn weg, we hebben de clapperbridge voor ons zelf. Eindelijk het ideale fotomoment!

Praktisch

Dit is wandeling 18 uit de Wandelen in Devon, een gids met 20 rondwandelingen in het graafschap Devon, zuidwest Engeland. Kijk op www.wandelenindevon.nl voor meer informatie. Daar vind je ook de routebeschrijving van een andere tocht uit deze gids. De gids is alleen nog bij de uitgever te bestellen.