Rondje Randmeren: mijn zelfbedachte langeafstandstocht
Als onderdeel van mijn training voor de Elfstedenwandeltocht, brak februari het moment aan dat ik 40 km moest gaan lopen. Ik had een knooppunten-route uitgezet voor mezelf, waarbij ik een rondje rondom de Randmeren had bedacht: Harderwijk – Strand Nulde – Zeewolde – Harderwijk. Het weer leek goed, maar er was wel kans op regen. Daarom ik nam voor alle zekerheid een regenbroek mee, en koos ik de route zo dat ik het laatste stuk langs het water de wind mee zou hebben. Mijn grote pauze plande ik na ongeveer 25 km. Dan zou ik namelijk in de buurt van vrienden zijn, die in Zeewolde wonen. Daarom berichtte ik hen vooraf dat ik er ‘s middags zou zijn.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Mooi natuurgebied
Ik nam een goed ontbijt van yoghurt met banaan en muesli, thee en koffie. Voor onderweg nam ik een bidon water, drie sneetjes brood en een mueslireep mee. Ik ging dan ook met een volle rugtas op pad. De route liep eigenlijk continu langs het water, wat ik zelf erg mooi vond. Nadeel is hierbij wel dat er dan wat meer wind is, maar dat viel mee die dag. Na ongeveer een uur moest ik naar het toilet en gelukkig zijn die te vinden in de buurt van Strand Horst. Dat was fijn, want met een volle blaas wandel je toch een stuk minder prettig.
Ik vervolgde mijn route richting Nulde en eenmaal daar ging ik over een fietspad langs het Nuldernauw, richting Zeewolde. Al lopende trok de enorme hoeveelheid vogels in de omgeving al snel mijn aandacht. Het was daar echt een drukte van jewelste op het water en de weilanden. Geen wonder dat er zoveel vogelaars hierheen komen om vogels te spotten. Ik kwam met mijn vogelkennis helaas niet verder dan de zwaan, de gans, de meerkoet en de fuut, maar dat er nog veel meer soorten zitten wist ik zeker!
Hoop inpraten
Na ongeveer 2,5 uur lopen, nam ik even pauze en ging ik zitten op een bankje. Hier genoot ik van een broodje, al turend over het water. Na 10 minuten ging ik alweer verder, want ik wilde niet te veel afkoelen. Door de tegenwind was de gevoelstemperatuur namelijk best fris.
Ik wandelde via de Nijkerkersluis naar het Erkemedestrand. Hier liep een fietspad langs het water helemaal naar Zeewolde toe. Dit pad was redelijk beschut en begroeid met bomen en struiken. Het viel me op hoe nat het hier was. Er was hier namelijk veel regen gevallen en door de kleigrond bleef het water hier veel langer staan. De lucht werd donkerder en ik vroeg me af hoe ver ik nog moest. Mijn water was bijna op en ik hoopte het bij mijn vrienden weer te kunnen vullen. Op mijn telefoon maakte ik een inschatting en sprak mezelf zo weer wat hoop in. Hopelijk zou ik Zeewolde halen voordat de regen zou losbarsten.
De verleiding weerstaan
Zo’n 20 minuten na mijn pauze, voelde ik ineens druppels en aan de lucht te zien zouden die niet snel gaan stoppen. Aangezien ik bijna bij mijn vrienden was, besloot ik door te lopen en mijn regenbroek niet aan te doen. Hierdoor kwam ik half verzopen bij hen aan. Zodra ik mijn schoenen en jas had uitgetrokken, heetten ze mij welkom met een lekkere kop koffie. Heerlijk! Wat kun je daar dan van genieten na 4 uur wandelen.
We kletsten even bij, terwijl ik mijn broodje opat en een banaan kreeg. Het weer werd er intussen niet beter op. Mijn vrienden boden al aan om me weg te brengen, maar dat wilde ik natuurlijk niet. Ik was tenslotte voorbereid met mijn regenbroek, waterdichte jas en wandelschoenen. Bovendien kan er tijdens de Elfstedenwandeltocht ook een wolkbreuk losbarsten, waarvoor dit een goede oefening zou zijn. Daarom trok ik mijn regenbroek maar aan en vervolgde mijn weg. Ik was al over de helft en hoefde nog maar zo’n 15 km. “Dat gaat wel lukken,” dacht ik. Ik voelde me nog goed en vertrok vol goede moed de regen in.
Voortgeduwd door wind en adrenaline
Via het centrum van Zeewolde liep ik zo richting de dijk waar het Wolderwijd aan ligt. De regendruppels waren inmiddels hagelstenen geworden, die harder en harder tegen mij aan kletterden. De wind blies zo hard in mijn rug, dat ik soms zelfs even moest rennen. De meerkoeten gingen op en neer over de golven. Het voelde heel avontuurlijk en ik vond het een hele belevenis om hierin te lopen. Bijna een beetje euforisch was ik, wellicht van de adrenaline.
Omdat ik de wind in mijn rug had, durfde ik het wel aan om nog even snel een foto te maken van deze onheilspellende luchten. Helaas kan je hierbij echter nooit exact vastleggen wat je op dat moment ziet en voelt. Ik was wel erg blij dat ik nu geen wind tegen had. Toen ik over het laatste stuk dijk liep, voor Harderwijk, werd het gelukkig weer droog. Hierdoor kon ik ook weer meer om mij heen kijken, bijvoorbeeld naar het geoogste riet dat in bossen gestapeld lag en de zwanen op het meer.
Over je grenzen
De zon scheen intussen weer een beetje en zo liep ik de laatste kilometers naar huis via het Zeepad. Ik genoot van het uitzicht op het Wolderwijd, hoewel ik intussen best stuk zat en mijn best moest doen om de ene voet voor de andere te zetten. Ik voelde mijn spieren, mijn voeten en ook mijn scheenbeen deed pijn (mijn zwakste schakel). Moe maar voldaan kwam ik thuis, waar ik me snel ontdeed van mijn plakkerige regenbroek en in de stoel neerplofte met een glas water. Wat een bijzondere tocht was dit geweest, met zoveel verschillende luchten en weersomstandigheden. Ik keek de foto’s terug en verbaasde me nog steeds dat ik daar net liep. Hier moest ik wel even van bijtanken. Aan mijn spieren merkte ik dat deze wandeling net iets te snel, te ver was. “Nu eerst herstellen en dan volgende week een nieuwe tocht,” dacht ik.
Over de auteur
Jeltsje de Vries (45) wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.