Het is herfst, de bladeren vallen van de bomen en het bos laat zijn mooiste kleuren zien alvorens het zich overgeeft aan de winter. De herfst is samen met de lente, mijn favoriete jaargetijde. Voor mij zijn deze twee namelijk de meest hoopgevende jaargetijden. Ik houd van de warme kleuren en het geluid van het banjeren door de bladeren. De mooie paddenstoelen die in allerlei soorten en maten tevoorschijn komen. Als het zonnetje dan ook nog eens door de bomen schijnt en mijn gezicht verwarmt, is het heerlijk om een lange boswandeling te maken. Lopen met de vereniging is voorlopig niet meer toegestaan, dus maakte ik afgelopen weekend een wandeling in mijn eentje. Ik besloot een tocht te maken in de omgeving van Harderwijk, rondom de Leuvenumse Weg.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
De zintuigen aan
Vanuit huis liep ik richting het bos. Ik had globaal een route in mijn hoofd en wilde zo’n 2,5 uur lopen. Hiervoor had ik een nieuwe app ontdekt, die ik wel eens wilde uitproberen. Daarom nam ik de route hiermee op. Ik vertrok iets voor lunchtijd en nam mijn boterhammen en wat water mee. Na een half uur was ik in het bos en begon ik al trek te krijgen. Toen zag ik gelukkig een stapel boomstammen, waar ik lekker op ging zitten met mijn gezicht in de zon. Wat een heerlijk weer en wat een genot dat ik dit kon doen. Ik rekte gelijk mijn spieren even en vervolgde mijn route.
Op het bospad hoorde ik de vogels ritselen tussen de bladeren, druk in de weer met het zoeken naar de laatste zaden. De paddenstoelen waren al iets minder mooi dan een paar weken terug, maar toch stonden ze er nog. Ik ademde de heerlijke boslucht in en concentreerde me op mijn ademhaling. Dat helpt me niet alleen om een lekker wandelritme te houden, maar zorgt er ook voor dat ik de wandeling beter kan volhouden. Wandelen vertraagt en door een goede bewuste ademhaling merk ik dat ik me nog bewuster ben van alles om me heen, omdat ik dan van mijn hoofd naar mijn lijf moet. Van denken naar voelen dus. Op deze manier gaan de zintuigen pas echt aan. Zintuigen als werktuig voor zingeving, zoals ze volgens mij bedoeld zijn.
Begraafplaats Sonnevanck
Ik merk dat als ik mij tijdens het wandelen op mijn ademhaling focus, ik hierdoor meer in de rust kom en vanzelf naar de zintuigelijke waarneming ga. Ik neem dan alles om me heen in mij op. Mijn stressvolle gedachtes vervliegen en mijn hoofd raakt even helemaal leeg. Zo creëert wandelen bij mij ruimte voor nieuwe ideeën. Het is net als met bomen, die in de herfst hun bladeren laten vallen om meer energie over te houden voor de naderende winter.
Al wandelend sta ik ineens bij begraafplaats Sonnevanck. Een oude begraafplaats verscholen in het bos, achter wat vroeger Sanatorium Sonnevanck was. Er liggen veel mensen die overleden zijn aan tuberculose, gezien hier begin twintigste eeuw nog geen medicijn voor was. Elke periode kent zo zijn eigen stormen en bij ons is dit nu het coronavirus. Ik opende het hek van de begraafplaats en liep een stukje van het historische wandelpad wat hier langs gaat.
Lessen van het seizoen
Na dit omweggetje moest ik zo langzamerhand weer aan mijn terugreis beginnen. Daarom boog ik af om de Leuvenumseweg over te steken. Het zonnetje scheen door de bomen en maakte de mooie herfstkleuren nog intenser. Ik dacht nog even terug aan de begraafplaats en de seizoenen die zowel letterlijk als figuurlijk horen bij ons leven. Alle seizoenen zijn nodig om het vol te houden, om ons weer ergens op voor te bereiden. Ze vormen ons en leren ons lessen, doordat we gedwongen worden ermee om te gaan. Ik kan me blijven afvragen waarom het koud wordt en waarom elders nog de zon schijnt, maar al dat gepieker brengt me geen meter verder. Pas later ontdek je dat een periode je niet alleen veel heeft gekost, maar ook iets heeft gebracht. Het is soms zoeken naar een speld in een hooiberg, maar toch is het voor mij een zoeken naar een zonnestraal die ik nodig heb om door te kunnen gaan. Het is een vlammetje in mij, een waakvlammetje en ik wil ervoor zorgen dat die nooit uit gaat. Want doordat het donker wordt, weten we wat licht is en doordat er herfst en winter is, weten we ook wat lente en zomer zijn. De natuur en mijn wandelingen geven mij zo waardevolle lessen.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
De regenboog
Dankbaar loop ik verder. Tijdens het lopen besef ik opeens dat niet iedereen alle seizoenen meemaakt. Misschien hebben sommigen wel nooit de herfst van hun leven meegemaakt; een tijd waarin je voorbereid wordt op de storm. Daarnaast geeft dit seizoen je echter ook veiligheid, doordat je de hoop krijgt dat de zon ooit weer gaat schijnen.
Of het gebeurt, dat weet je nog niet, maar de hoop alleen al geeft je enorm veel kracht. Als je namelijk de herfst ‘overslaat’ en ineens direct vanuit de zomer met de blote voeten in de sneeuw staat, dan krijg je geloof ik de schrik van je leven. Dan schiet je gelijk in de oer-reacties van bevriezen, vechten of vluchten. Een abrupte overgang in het leven is voor veel mensen dan ook een enorme schok. Om dan weer het vertrouwen van de hoop te vinden, dat kan wel jaren kosten. Dan zijn er verhalen nodig van mensen die erover vertellen, die de hoop weer gevonden hebben. Ze kunnen de zon zijn in de storm en in die zin de regenboog boven iemands leven.
Bewaak je waakvlam
Bijna thuis, loop ik de laatste kilometers weer door de bewoonde wereld. Alle gedachtes laat ik nog eens bezinken in mijn binnenste, wat mij een rustig en vredig gevoel geeft. Ik zie de eendjes en de meerkoeten in het water en geniet van hun gekwetter. De weerspiegeling van de bomen in het water, de rijen geknotte wilgen langs het fietspad en de bladeren op de stoep; allemaal tekenen van de herfst. En ik geniet. Ondanks dat de storm van het coronavirus nu over ons heen trekt en de wereld steeds meer lijkt te polariseren. Dit soort berichten boezemen mij soms best angst in. Toch wil ik blijven hopen, hopen dat het ooit weer zomer wordt.
Hoe donker het soms ook is want een klein vlammetje kan een hele ruimte verlichten. Daarom blijf ik wandelen in de natuur en waak zo over mijn waakvlam, en wellicht ook die van anderen.
Over de auteur
Jeltsje de Vries (45) wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfsteden wandeltocht, die helaas dit jaar niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
