Streek-GR Heuvelland etappe 1: Kemmel-Mesen
Streek-GR of Streekpaden laten je een bepaalde Belgische regio verkennen langs de mooiste en meest verkeersluwe paden en wegen. Streek-GR Heuvelland situeert zich in het zuiden van West-Vlaanderen, België, en het Noorden van Frans-Vlaanderen. Wie aan West-Vlaanderen denkt, denkt voornamelijk aan vlak land en aan de Belgische kust. Maar West-Vlaanderen heeft ook haar ‘bergen’, die je op de Streek-GR Heuvelland uitgebreid verkent. De route is 131 kilometer lang en wordt in twee landen bewandeld. Het Streekpad rijgt het ene na het andere panoramische vergezicht aan elkaar, waarbij je ook kennismaakt met oorlogsgeschiedenis uit de Eerste Wereldoorlog. Via mijn verslagen langs de route wil ik de lezer inspireren en laten meegenieten van deze wonderlijke route. Veel leesplezier!
Tekst & beeld: Jelle Dermont | Wandel Mee Met Mij
Op een mooie dag in maart wandel ik eerste etappe van deze Streek-GR. Gisteren heeft het flink gestormd, maar gelukkig voorspelt men voor vandaag gunstig wandelweer. Ik trommel enkele wandelmaatjes (Fabian en Katrien) op om aan een nieuw avontuur te beginnen. Officieel start Streek-GR Heuvelland in Kemmel, bekend om de Kemmelberg, maar het leuke aan een Streek-GR is dat je hem overal langs de route kan starten.
We spreken af rond half 9 ‘s ochtends op de markt van Mesen. Ik krijg tijdens mijn vroege ontbijt bericht van Fabian, die me vraagt of we niet kunnen carpoolen. Een beetje aan de late kant denk ik dan, maar Fabian komt wel altijd met uitstekende ideeën (‘grinnik’). Ondertussen krijg ik bericht van Katrien dat ze een tiental minuten later zal arriveren door file. Katrien komt van Antwerpen, dus file is al snel een vaak voorkomend probleem.
Goed opletten
Tegen 9 uur zitten we samen in de wagen richting Kemmel waar we vlot kunnen parkeren. We zetten de eerste stappen richting de wandelboom waar onze Streek-GR op staat te pronken. Doordat we zo lekker aan het keuvelen zijn, stappen we al na vijfhonderd meter al grandioos verkeerd en keren we onze kar richting het juiste traject. We wandelen verder langs de Sint-Laurentiuskerk en via de trappen komen we uit op de Reningelststraat. Voor de tweede keer beseffen we (deze keer wel op tijd) dat we weer verkeerd lopen en keren we op onze stappen terug. We spreken daarom af dat we beter moeten opletten, ook tijdens onze leutige gesprekken en we lopen verder door de Heuvellandse velden in de omgeving van de Willebeek.
Na 3,5 kilometer asfalt vreten, afgewisseld door mooie verzichten, komen we in de buurt van Dikkebus. Vervolgens slaan we linksaf op een fietspad dat ons naar de Dikkebusvijver leidt. Op dit fietspad komen we de eerste stormschade tegen, een enorme Canadese populier heeft het begeven en ligt dwars over het fietspad. We besluiten om de boom als zitbank te gebruiken en nuttigen onze koffie of chocolademelk. Even later komt er een dartel veulen aangelopen dat bij wijze van spreken over de stam springt om daarna verder te lopen. Fabian kan zijn ogen niet van haar achterwerk houden en wordt hier dan ook op gewezen (‘grinnik’).
Kasteel Elzenwalle
Hierna stappen we verder richting de vijver waar ons nog een kanjer van een Canadese populier de weg verspert. Deze boom is zelfs nog dikker waarop we besluiten om ons via de kruin een weg te banen, dit lukt ons bij wonder goed. Langs de vijver wacht ons een idyllisch beeld, waardoor we toch even het vakantiegevoel krijgen. We wandelen verder via een onverhard wegeltje te midden van twee akkers richting Kasteel Elzenwalle. Door de kale bomen kan je het goed zien liggen maar het is te ver weg om details te spotten.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Het Elzenwalle kasteel heeft zijn naam te danken aan het gebied waar het staat, met de typische inheemse Elzen. Het achttiende-eeuwse kasteel is tijdens de Eerste Wereldoorlog totaal van de kaart geveegd. Het was één van de vier kastelen die zich op het grondgebied Voormezele bevonden. Van deze vier werd alleen het Elzenwalle kasteel na de oorlog heropgebouwd, naar het ontwerp van architect-aannemer E. Blerot (die door zijn huwelijk tevens eigenaar van het kasteel was).
Het saaiste en het mooiste stuk
We komen aan in het Tortelbos, waar het spekglad van de modder is. Ik spot een bunker uit de Eerste Wereldoorlog, vermoedelijk een Duits exemplaar. Maar bij het schrijven van dit verslag en het bekijken van de kaarten ligt de bunker toch in geallieerd gebied. We verlaten het natuurgebied en zien Ieper in de verte al liggen. We keren haar echter onmiddellijk de rug toe voor een tochtje van twee kilometer langs het Kanaal Ieper-Komen. Jawel, het saaiste stuk van deze etappe volgens Fabian en gelijk heeft hij. Het is een fietssnelweg waar je als voetganger niet veel aan hebt en er is bovendien niet veel te zien.
Na kilometers asfalt slenteren en fietsers ontwijken, komen we aan de poort van het mooiste stukje natuur van West-Vlaanderen: het gebied Palingbeek De groene long van het Ieperse en tevens een geschiedkundig pareltje. Ook hier kende de storm geen genade, zo vertelt het landschap ons. Desondanks zetten we onze tocht verder tot aan de bekende brug in de omgeving van Sluis 7bis. Hier houden we halt in een onderkomen om onze middag te nuttigen.
Na het middagmaal volgen we het kanaal tot aan de volgende brug waar we rechts afslaan. Hier komen we uit aan een golfterrein en voormalig kasteeldomein Mahieu. Na een zonnige voormiddag, begint het als we bij de de Huikerbossen zijn echt goed door te regenen en de wind steekt ook een tandje bij. Gelukkig komen we ongedeerd maar kletsnat aan de andere kant van het bos. Na enkele kilometers door de velden, stopt het met regenen en kunnen de wandelbroeken drogen want de wind weet van geen ophouden.
Granaat als souvenir?
Aan virtuele kilometerpaal nummer achttien vind ik een lege granaat, vermoedelijk een 125mm granaat. Ik neem ze even mee want Katrien en Fabian zijn al een eindje verderop. Ze vragen me of ik hem ga meenemen, het is uiteindelijk nog maar vijf kilometer lopen. Dit zie ik echter niet zitten omdat het net iets te veel weegt. Ze kunnen haast niet geloven dat een stuk ‘buis’ zoveel kan wegen. Ik leg de granaat terug in de graskant en we zetten onze tocht verder. Iets verder aan de Wambekestraat zie ik overblijfselen van een Eerste Wereldoorlog-bunker met een gebogen metalen golfplaat.
Via de Klijtputstraat en de Gapaardstraat stappen we Mesen binnen. We stappen langs een oude steenbakkerij en vragen ons meteen af waarom men dit erfgoed zo laat verloederen. We hebben nog één kilometer te gaan en dan komen we aan de wagen van Katrien. Voor we vertrekken richting Kemmel gaan we eerst onze tank vullen met een biertje en een cola.
Over Steenbakkerij Dumoulin
De steen- en buizenfabriek werd in 1920 opgestart door Joseph Dumoulin ten behoeve van de wederopbouw na de Eerste Wereldoorlog. Van het oorspronkelijke bedrijf zijn de ringoven, de gemetste schoorsteen, het voorbewerkingsgebouw met machines en smidse, de gelijkvloerse droogloodsen, de kleiputten en het spoor met kiepwagentjes bewaard gebleven. Deze laatste en ook andere zaken, zijn gerecupereerd uit het achtergelaten frontmateriaal. Sinds 2000 is het gebouw erkend als bouwkundig erfgoed.
Route-informatie
- Lengte: 23,54 km ─ Hoogtemeters: 149 m
- Percentage verhard: 75% verhard
- Startpunt : Marktplein, Mesen (West-Vlaanderen)
- Startplaats: De Dries, Kemmel
- Vervoer: auto
- Hike: Katrien W., Fabian V. en Wandel Mee Met Mij
