Terug naar Devon en het Southwest Coast Path

Wat is er mooier dan in het vroege voorjaar twee dagen rondzwerven langs de kust van het Engelse Graafschap Devon over het Southwest coast path? In 2006 zwierven we hier rond voor wat toen onze tweede wandelgids zou worden. Twee wandelingen uit die gids maken gebruik van het meer dan 1.000 km lange pad dat de kustlijn van Somerset, Devon, Cornwall, opnieuw Devon en dan Dorset volgt. En nu krijgen we de kans om een ander stuk ‘uit te proberen’. We kiezen voor twee etappes bij Clovelly, het schilderachtige kustplaatsje in Noord-Devon. ‘On we go!’

Tekst en foto’s: Paul van Bodengraven, One Day Walks

Clovelly

Het historische dorpje Clovelly – niet veel meer dan een lange straat die langs de kliffen afdaalt naar de zee – is niet geschikt voor mensen die opzien tegen een flinke klim. De met keien geplaveide hoofdstraat daalt steil af naar het pittoreske haventje. En als je daar eenmaal bent zit er weinig anders op dan dezelfde weg omhoog te volgen. Een kuitenbijtertje! Clovelly telt nu zo’n 450 inwoners, maar dat aantal verveelvoudigt in de zomer als de vele toeristen de charme van het dorp met eigen ogen komen bekijken. Het enorme bezoekerscentrum en de grote parkeerplaats staan dan ook in schril contrast met de kleine straatje en huisjes. Gelukkig is het nog heel erg stil in Colevelly in maart!

Parklandschap

We wandelen het fraaie dorp uit en al snel lopen we in een park- en bosachtig gebied. Dat hoort  allemaal bij Clovelly court, het landgoed waar de rijke eigenaren van Clovelly woonden. Want het dorp is – nog steeds – in zijn geheel bezit van één familie. Sinds de 13de eeuw is het drie keer van eigenaar verwisseld, maar nog altijd is het dorp in handen van oude adel. Die vragen dan ook 7,5 pond als je je auto wilt parkeren, maar dat geld komt dan ten goede aan het onderhoud van het dorp. Wandelaars mogen er gelukkig gratis in (en uit). We stappen lekker door en krijgen wat verderop weer zicht op de kliffen. Aan het einde van het bos wacht ons de eerste uitdaging: een afdaling van circa 140 meter hoog naar zeeniveau. Dat dalen gaat vrij soepel, maar de weg omhoog naar de top van de volgende klif is toch wel een ‘uitdaging’. En daar gaan we er vandaag nog wel meer van tegen komen.

Vandaag is geel

Het is nog maar maart en de meeste struiken en bomen zijn kaal. De knoppen zwellen en een enkele dappere struik vouwt al voorzichtig wat blaadjes uit, maar voor het lentegevoel moeten we het toch vooral hebben van de bloeiers. Het landschap is hier bezaaid met sleutelbloemen, de ene pol nog groter en frisser dan de ander. We zien de eerste knoppen van de blue bells tevoorschijn komen, maar het zijn toch vooral de soms wel twee meter hoge gaspeldoorn-struiken die het landschap geel kleuren. Waar je ook kijkt zie je groepen van deze verder zo saaie struik die nu het aanzien van Devon bepaalt. En niet alleen met de ogen kun je ze waar nemen; de hele wandeling worden we vergezeld door een geur die vaag aan kokos doet denken. Het is in ieder geval een prachtig gezicht, zeker nu de gele bloemen zo scherp afsteken tegen de blauwe lucht.

Steeds weer op en neer

We dalen heel wat af en stijgen meestal ook net zoveel of meer meters om weer op de volgende klif te komen. Dat haalt het gemiddelde tempo aanzienlijk naar beneden. Maar dat maakt ons niet uit, we hebben de hele dag om deze tocht van ruim 16 km te voltooien. Bovendien weten we dat op het eind een hotel met pub op ons staat te wachten, onder aan de hellingen, direct aan zee. En als het helder blijft, kunnen we precies vanaf de pub de zon in de Atlantische oceaan zien ondergaan. We vergapen ons aan de ruige hellingen die soms loodrecht afdalen in zee en kijken naar de kiezelstranden die onderaan de hellingen liggen. De meeste zijn niet te voet bereikbaar. Een enkele keer zien we een beekje dat zich vanaf de kliffen als een heuse waterval een weg naar beneden zoekt. En ondanks dat de vermoeidheid begint toe te slaan, voel ik na iedere heuvel weer die zelfde verbazing over wat er achter ligt: wat is het hier mooi!!

Een hotel/pub met zeezicht

Zo’n 6,5 uur nadat we vanochtend begonnen zijn bereiken we het eindpunt voor vandaag. Hartland Quay was ooit het haventje voor het wat verder landinwaarts gelegen Hartland. Hier werden voornamelijk goederen aan land gebracht, zoals kalk, ijzer en kolen. Al in de 19de eeuw werden de gebouwen op de kade omgetoverd in een hotel annex restaurant en pub. Met een gedroomde ligging aan de voet van de kliffen en uitzicht op de oceaan, is het niet moeilijk te begrijpen dat dit een plek is die in trek is. Niet in de laatste plaats bij wandelaars van het Southwest Coast Path, want dit is zo ongeveer de enige logische slaapplaats als je die dag vanuit Clovelly bent vertrokken. Veel verder lopen zit er niet in en om Hartland zelf te bereiken zul je toch echt een taxi moeten bellen. Maar ook loko’s weten het restaurant te vinden, zeker op deze zaterdagavond. We voegen ons in de gezellige drukte van de pub, drinken een pint en eten een Beef and Ale pie. Want naast het wandelen door dit fantastische landschap, heeft ook het Britse pub-food onze interesse. Gevuld en tevreden zien we de zon rond 19:00 (lokale tijd) aan de horizon verdwijnen. Onze B&B-gastheer komt ons zo halen, ons wandelavontuur van  twee dagen zit er weer op. Stiekum maken we alweer plannen om terug te komen, Brexit of niet. We love Devon!

Praktisch

Deze wandeling is een etappe van het Southwest Coast Path in Zuidwest Engeland. Dat is met meer dan 1.000 km het langste pad in Groot-Brittannië. Het pad is opgesplitst in 48 etappes, die variëren in lengte van circa 10 tot ruim 25 km. Dit stuk loopt langs de noordkust van Devon. Voor meer informatie over het pad kijk je op www.southwestcoastpath.org.uk/nl. In onze gids Wandelen in Devon staan twee wandelingen die gebruik maken van delen van het pad. Een lange wandeling van ruim 20 km langs de kust in Exmoor (noord-Devon)  en eentje aan de zuidkust bij Sidmouth. Over die laatste tocht schreven we al eerder een blog.