Van Vluyn naar Kaldenkirchen, 55 km dichter bij Istanbul

Het is een wonderlijk gezelschap waar we op stuiten aan het einde van de eerste dag van onze tweedaagse naar Kaldenkirchen. Een groep vrolijk kijkende wandelaars, merendeel in outdoor-kleding of korte broek stapt lekker kletsend langs de weg. Op de schouder van de voorman rust een groot houten kruis, compleet met Jezus-beeld. Alsof ze ‘m even zijn gaan ophalen in het bos en nu een rondje met hem maken. Wordt het beeld overgebracht naar een nieuwe plek? Of even opgehaald om geschuurd en gelakt te worden? Het oogt in ieder geval niet als een processie, aangezien een kerkelijk leider ontbreekt, evenals bijpassende rituelen. Ze lachen en zwaaien vriendelijk als ze ons passeren; geïnspireerd op weg richting Grefrath. Laat dat nu ook ons doel voor vandaag zijn. 

Tekst en foto’s Paul van Bodengraven

Missie aanvaard

Dit voorjaar hebben we de eerste stappen gezet in Duitsland op de E8, het Europese langeafstandspad dat Hoek van Holland verbindt met Istanbul. Aanvankelijk begonnen we daar nogal lacherig aan, want het lijkt een onmogelijke opgave om ruim 6.000 km te voet naar Turkije af te leggen. Maar na twee maal twee dagen te hebben gelopen, heeft het E8-virus ons toch een beetje te pakken. En dus maar weer een weekend gepland, want anders kom je niet veel verder. Nog steeds onder het motto “we zien wel hoever we komen” gaan we op pad. De eerste dag wandelen we van Neukirchen-Vluyn naar Grefrath. Dat ligt weliswaar ruim 3 km van de route, maar daar kun je wel slapen.

Oogsttijd

We wandelen de eerste dag afwisselend door bos en agrarisch gebied. Dat de zomer over zijn hoogtepunt heen is, merk je niet alleen aan het weer. Het hooi is op sommige plaatsen al van het land, de mais staat hoog en ook Moeder Natuur laat zich van haar rijpe kant zien; in plaats van bloemen genieten we nu van de kleurige rozenbottels, de bessen van meidoorns, bramen, vlierbessen en andere vruchten waar we naam niet van weten. Een feestmaal straks voor de vogels, nu snoepen wij af en toe een braam naar binnen. Ondanks de droogte van afgelopen weken zijn er gelukkig toch wel sappige exemplaren te vinden. Zo slingeren we door Nordrheinwestfalen in zuidelijke richting. Ver van huis zijn we nog steeds niet, het pad volgt op gepaste afstand min of meer de grens met Nederland in zuidelijke richting. Volg de markering (witte X) en de gedownloade GPS-track, die overigens nogal van elkaar afwijken, en je komt na zo’n 22 km bij de afslag naar Grefrath. Hotelletje geboekt, schnitzel en bier bestellen en uitrusten maar!

Verrassingen

Behalve het gezelschap met het kruisbeeld heeft Grefrath nog meer verrassingen in petto. Uitgerekend dit weekend blijkt er een grootse show van Amerikaanse auto’s en motoren plaats te vinden en dat brengt heel wat volk op de been in wat verder een slaperig stadje lijkt te zijn. We lopen nog eens twee km naar het centrum, kopen onze lunchingrediënten en na zo’n 5 km zijn we weer op de route. Langs landwegen lopen we de bossen in. Vandaag staat er meer natuur op het programma, want de route loopt deels door het Naturpark Maas-Schwalm-Nette-Niers. Dat bestaat uit de genoemde riviertjes en een heel scala aan tussenliggende meren en meertjes. Dat is niet alleen mooi, maar ook wat drukker met dagjesmensen die hier komen genieten van al dat moois. LAW-streekpad 10, het Maas-Niederrheinpad, loopt ook door dit gebied en we horen dan ook heel wat Nederlands onderweg. Niet zo gek, je bent maar zo’n 10 km van de grens af.

Moois en nats

Op een afgezaagde boomstam ontdekken we een grootse zwavelzwam. Dat is een parasitaire paddenstoelensoort die met name eikenbomen “aanvalt”. Hij holt ze min of meer uit en doodt zo uiteindelijk de boom. Deze heeft heel vriendelijk gekozen voor een reeds gekapte eik en staat als een bloem te pronken zo mooi. Dat we door het bos lopen is niet alleen fijn voor de mooie plaatjes, maar blijkt ook uiterst handig als zich de eerste en enige regenbui van deze tweedaagse aandient. een soort mini-wolkbreuk, gepaard met flinke wind. Hét recept om kletsnat te worden, ware het niet dat we in de luwte onder een zeer dicht dak van beukenbladen kunnen schuilen. Het duurt zeker 10 minuten voordat de regen door begint te lekken. De paraplu houdt ons droog en tegen de tijd dat het bos “lek”is, is de echte bui alweer over en lopen we het boerenland weer in. Wat een mazzel!

Eind in zicht en toch verkeerd lopen

De teller op de GPS passeert de 22 km als we in de verte de skyline van Kaldenkirchen zien. Even doorbijten, en dan zijn we er! De zon laat zich nog maar sporadisch zien na de bui, maar de stralende zonnebloemen stemmen vrolijk en opgewekt stappen we door, ons verheugend op een avondmaal en bijpassende consumpties. Enigszins overmoedig verliezen we de markering uit het oog en de GPS-track is op dit stuk al helemaal uit beeld, want die volgt een oud traject. En zo plakken we dan toch ongemerkt nog eens vijf km te veel aan onze wandeling op deze tweede dag. Tegen een stevige wandeling hebben we geen bezwaar, maar alles wat de 25 km overstijgt, valt toch wel in de categorie “iets te veel van het goede”. Na ruim 30 km bereiken we ons einddoel, station Kaldenkirchen. Nu nog even ruim 1,5 uur met trein en bus om via een mega-omweg in Vluyn terug te komen. Een voordeel: je kunt erbij zitten, en dat is best fijn na ruim 55 km in twee dagen!

Praktisch

Na het Grote rivierenpad in Nederland (van Hoek van Holland naar Kleve, 250 km) zijn we begonnen aan het eerste Duitse deel van de E8. Dat beslaat alleen al in Duitsland 1.500 km. De route gaat daarna verder via Oostenrijk, Slowakije en Polen. Er wordt nog gewerkt aan de rest van de route die dan via Oekraïne, Bulgarije en Roemenië naar Turkije  moet doorlopen. Hoe ver we gaan komen, zien we wel. Voorlopig zijn we afhankelijk van weekendjes – en later wellicht weekjes – om verder te wandelen.

Lees hier het verslag van onze vorige twee dagen op de E8:
E8: vanuit Xanten op weg naar Istanbul

Deze blog is eerder verschenen op www.oppadmet.nl.