Normaal starten we als wandelgroep onze zaterdagse wandeling vanaf het clubgebouw maar nu, in aanloop naar Bevrijdingsdag, was het anders en begonnen we bij parkeerplek Hierden. Hier starten meerdere routes van Natuurmonumenten, langs de Veluwemeerkust, maar onze trainer had haar eigen route gemaakt. Deze zelfbedachte wandeling liep heel gevarieerd door het bos, over de heide, zandvlakte en langs een oorlogsmonument, zo zouden we snel ontdekken. De zon scheen, de lucht was blauw, een verkoelend windje, kortom: ideaal wandelweer.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Gevoel van vrijheid
We verzamelden ons bij de parkeerplek, die aan de A28 ligt. Ondanks die drukke snelweg, voelt het hier helemaal als ‘bos’. We waren met acht vrouwen en vertrokken richting het Hulshorsterzand. Vanuit het bos loop je zo deze zandvlakte op. Via een trap liepen we richting een mooi uitkijkpunt, waar het aardig waaide, maar gelukkig was er ook wat luwte en zon. Al met al dus een mooie plek voor de warming up.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Toen ik startte had ik het nog een beetje fris, want ik had alleen een T-shirtje aan, maar na de warming-up en de eerste kilometers had ik het warm genoeg en genoot ik van het mooie uitzicht en het witte zand. Het voelt net als de vrijheid die ik bij zee ervaar. Als ik ruimte wil dan ga ik naar de zandvlakte of de zee. Midden in deze weidse landschappen, waar je enorm ver kan kijken, krijg ik zo altijd een gevoel van enorme vrijheid. Ben ik daarentegen op zoek naar geborgenheid dan ga ik naar het bos, waar ik me door de bomen geborgen voel.
Focus op verwondering
Vanuit het uitkijkpunt dalen we weer af en moeten een zwaar stukje over mul zand, maar door alles wat we zien worden we al snel afgeleid van deze inspanning. Er staat een mooi houten beeld van een kever, uitgezaagd of gehakt uit een dode boom. We zien sporen van wild in het zand en we concluderen dat het een hele kudde is geweest. In het mulle zand zie je echter niet goed of het nu zwijnen of herten zijn geweest en de echte dieren zijn helaas uit ons zicht verdwenen. We lopen richting een open stuk met wat bomen, zand en gras en zien aan de verschillende bomen smalle kasten hangen. Dit blijken vleermuiskasten te zijn, waar de dieren vanaf onder in kunnen schuiven. Door alle afleiding onderweg, zijn we het mulle zand alweer uit, bijna zonder dat we erg in hebben.
Tijd voor gedenken
Vanuit het open gebied slaan we een weggetje in en zijn we ineens weer midden in het bos, waar plots het oorlogsmonument van Hulshorst opduikt. Ik had het nog nooit gezien, terwijl ik hier best vaak gelopen heb. Het kruis staat tussen zeven hoge Canadese cipressen, die de omgekomen bemanningsleden van een neergestorte Engelse bommenwerper uit 1943 symboliseren. Op het moment dat wij hier zijn, schijnt precies de zon erdoorheen, wat het geheel een extra mooie beleving geeft. De bomen lijken door het licht extra hoog en zijn net reuzen die beschutting geven aan het fier overeind staande kruis waar het licht op valt. Ik word er even stil van en lees het bijbehorende bord over deze Engelse soldaten die hun leven gaven voor onze vrijheid.
Wandel je vrij
Vanaf dit monument lopen we richting de Hierdense Beek. Dit vind ik altijd een bijzonder mooi gebied om door te wandelen. De beek kronkelt tussen het bos door, waarbij sommige bomen over de beek zijn gevallen of bewust door natuurbeheerders over of in de beek gelegd voor de variatie van flora en fauna. Ik zie nu ook dat de stammen vol zijn gegroeid met allerlei zwammen en mos. Langs de kant staan diverse beuken, die met hun pas gevormde frisgroene bladeren bijna licht geven in het donkere bos.
De vogeltjes hoor je fluiten en ritselen tussen de bladeren. De specht trekt altijd de aandacht met zijn gehak in de boom en dit keer liet hij zich zien en gelukkig konden mijn groepsgenoten hem ook zien. Een plek waar je niet uitgekeken raakt en je verwondert blijft over alles wat je ziet. De tijd vergeet je en de vrijheid voel je.
Dankbaar
De beek was het laatste pareltje voor we de parkeerplek weer naderen. Daar ploffen we in de zon neer op een bankje en genieten we van de meegebrachte koffie, thee, koekjes en chocolade die sommigen hadden meegenomen. Onderwijl genieten we allemaal na van de mooie veelzijdige wandeling die we gemaakt hadden. Zoveel gezien en beleefd in een rondje van 7,4 km. Zo’n wandeling geeft me een gevoel van vrijheid omdat ik in alle rust, zonder besef van tijd, met mooi weer en een leuke groep mensen dit kon doen en zoveel moois heb gezien. Op naar Koningsdag, Dodenherdenking en bovenal dankbaar voor Bevrijdingsdag.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
