Wandelen in de Vogezen: the only way is up (en weer down)!

the only way is up (en weer down)!

Je weet natuurlijk waar je aan begint als je naar de Vogezen in Frankrijk afreist. Dat is wandelen met een aardige aanslag op de kuitspieren. Niks ergs aan, we zijn tenslotte hier gekomen vanwege de bergtoppen. Dit is immers de eerste plek (vanuit Nederland en België gezien) waar je boven de boomgrens komt. We kiezen voor een tocht langs stuwmeertjes en over de open velden bovenop de bergen. Daar boven ontmoeten we nog een paar robuuste viervoeters die totaal niet verlegen blijken. Verslag van een top-tocht!

Tekst en foto’s: Paul van Bodegraven

We zijn niet de enigen die deze zonnige dag hebben uitgezocht voor een mooie tocht langs de hellingen tussen Col de la Schlucht en de Col de Bonhomme. Maar vooralsnog wel de enigen die driftig aantekeningen lopen te maken. We willen tenslotte terug komen met een goede routebeschrijving! Het weerhoudt ons er niet van te genieten van al het moois

dat het gebergte in noordoost Frankrijk ons te bieden heeft.

Stuwmeren

We hebben gekozen voor een wandeling van krap 15 km, die ons langs vier verschillende stuwmeertjes zal voeren. Door de valleien tussen de bergtoppen kronkelen heel wat riviertjes. Een paar daarvan zijn afgedamd om zo stuwmeertjes te vormen. Op die manier wordt stroom gewonnen en ontstaan er sierlijke waterplassen met schilderachtige namen als Lac Vert, Lac Noir, Lac des Truites en Lac Blanc. We zijn benieuwd of we al die kleuren er ook in terug zien. In ieder geval doet het Lac Vert flink zijn naam eer aan door de weerspiegeling van de omliggende bossen.

Voorzieningen genoeg

Een niet onbelangrijke meerwaarde van deze route is dat je op meerdere plaatsen voorzieningen vindt om de inwendige mens te versterken, dan wel even op adem te komen. Zo is er na een klimmetje na het Lac Vert zowel horeca als een mogelijkheid om te overnachten, voor mensen die een meerdaagse trektocht maken. Wij zijn nog fit, schuiven het idee van koffie met bosbessentaart nog even voor ons uit en vervolgen ons pad, aangemoedigd door een houten mannetje met – net als wij – een dagrugzak. Duidelijk ook een One Day Walker!
We slingeren verder door de bossen, op weg naar het volgende meer. We lopen nu nog redelijk vlak, min of meer aan de voet van een steile berghelling waar we straks – psychische voorbereiding! – tegenop moeten om de weidse hoogvlakte boven de 1.000 meter te bereiken. Weidse uitzichten verzekerd vandaag, de lucht is blauw en vooralsnog geen wolkje te bekennen dat onze nazomerpret zou kunnen verstoren.

Hobbit-land

De vallei rond het Lac des Truites (forellen) ligt er vredig bij in het zonnetje. Groene, glooiende grasvelden, in de verte kringelt de rook uit het dak van wat later een café blijkt te zijn. Het heeft wel iets weg van Hobbiton, de filmset van het Hobbitdorp uit de Lord of the Ring-films. Hier lopen alleen geen kleine mannetjes en vrouwtjes rond met grote, blote voeten, maar wandelaars met stevige bergschoenen. Een enkeling heeft een serieuze stok bij zich, waarmee hij straks de helling te lijf gaat. Wij bezorgen ons alvast wat extra energie met eerder genoemde taart en koffie.

Hoogtepunt

Dan begint het betere klimwerk. Via een hekje bereiken we de voet van een pad dat alles bij elkaar een kilometer lang is en steil omhoog gaat. Niet geschikt voor wie last heeft van kortademigheid, het is echt even bikkelen. Licht ontmoedigend ook, als we halverwege voorbij worden gerend door twee kinderen, die schaterend en joelend zich een weg omhoog zoeken. Uiteraard kunnen ze dat omdat ze geen rugzakje omhoog slepen, zoals wij. Of zou het toch zo zijn dat de jaren gaan tellen?
Jaren of niet, op ons eigen tempo halen we dan toch het punt waarop de klim uitkomt bij de hoogvlaktes waarvoor we deze tocht ondernomen hebben. De Gazon de Faite en de Gazon du Faing liggen er zonnig en vredig bij, met inderdaad nauwelijks een boom te bekennen. We worden begroet door een groepje semi-wilde paarden, robuuste grazers die zeer geïnteresseerd zijn in die hijgende tweevoeters die hun domein betreden. Met oprechte belangstelling voor eventuele wortels of appels uit onze rugzak worden we begroet. Helaas voor hen, we travel light. Maar een aai en knuffel wegen niks, die kunnen er altijd wel af!

Nog meer

Na de innige ontmoeting met onze nieuwe paarden-vrienden vervolgen we onze weg, op naar het Lac Noir en lac Blanc. Klein minpunt in het geheel is dat we daarvoor weer deels afdalen, en straks opnieuw omhoog moeten. Het Lac Noir glinstert ons duister tegemoet. Het water oogt niet alsof er veel leven in zit, maar oogt wel zwart. Op de oever ligt een restaurant, waar het ongetwijfeld aangenaam toeven is, met zicht op het water. Wij gaan door. Wat heeft het Lac Blanc ons qua kleur te bieden? Wit van het badschuim? Dat blijkt toch weer anders, het is vooral helder water. Lac Gris zou ook toepasselijk zijn geweest.

Schoenmoeheid

We maken opnieuw een flinke klim om terug te keren naar de hoogvlaktes. Vanaf dan is het heel wat minder zwaar. We volgen op de hoogvlaktes een pad dat ons in vier vrijwel vlakke kilometers terugbrengt naar ons startpunt. onderweg vergapen we ons aan de uitzichten en de steile kliffen. beneden zien we stuwmeertjes waar we eerder liepen. We zwaaien naar ‘onze’ paarden, naar Hobbiton en krijgen zicht op de parkeerplaats waar we vanochtend begonnen zijn. Gelukkig maar, want de moeheid begint toe te slaan. Vlak voor we bij de auto zijn, zien we een paar wandelschoenen aan een paaltje hangen. De zolen hebben losgelaten en de eigenaar heeft kennelijk de wandel-moed opgegeven. Als een soort waarschuwing bungelen ze nu een beetje in de wind. Als je ter plaatse komt en ze hangen er nog: laat je niet ontmoedigen. Onze schoenen ‘doen’ het nog gewoon na deze prachtige tocht!

Dit is wandeling 3 uit Wandelen in de Vogezen, een gids met tien rondwandelingen op en rond de bergrug. kijk op www.wandelendevogezen.nl voor meer informatie. Daar vind je ook een routebeschrijving van een van de andere wandelingen uit de gids.
Let op: deze gids is niet te koop via de boekhandel, maar alleen via www.onedaywalks.com.

Over blogger Paul van Bodegraven

Paul van Bodegraven is één van de oprichters van One Day Walks, uitgeverij van ‘eigen’ wandel gidsen. Hij werkt als journalist/tekstschrijver, maar is bovenal fervent wandelaar. Hij wandelt vrijwel wekelijks ergens in Nederland, zo’n 20 km per keer. Hij probeert ieder jaar een nieuwe wandelgids te maken. In dit blog schrijft hij over ervaringen bij het maken van tochten uide gidsen die hij (mede) heeft gemaakt. Bestemmingen tot nu toe: Griekenland (Corfu en Rhodos), Spanje (Menorca en Mallorca), Zuidwest-Engeland (Devon), Zweden (Värmland, Västernorrland, Dalsland en Dalarna).