Nu ik mijn wandelkilometers aan het opbouwen ben, loop ik wat vaker zwerftochten of tochten van Komoot in mijn eentje. Ik heb een bepaald aantal kilometers in mijn hoofd, bedenk of ik beschut of wijds wil lopen en zoek een startplek. Vervolgens loop ik met behulp van mijn navigatie een derde van het aantal kilometers een bepaalde richting op, waarna ik de terugweg met allerlei omweggetjes zelf improviseer. En soms haal ik een tocht van Komoot af, plak ik er een stukje aan vast en maak ik mijn eigen variant ervan. Op die manier ben ik helemaal op mezelf aangewezen en sta ik extra in verbinding met mezelf en de natuur. Deze keer nam ik een tocht van Komoot langs beekjes, grafheuvels en heidevelden. De start was in Ermelo, vlak bij de kazerne.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Wandelend verbinden
Het was droog, niet heel koud, bewolkt en na een goede warming up ging ik op pad. Benieuwd naar wat de tocht me zou brengen. Ik vertrok richting het Leuvenumse Bos. Onderweg lette ik op de bomen om me heen en de vogels die alweer volop aan het fluiten waren. Ik voelde me vrij en verbonden met alles om me heen. Ik begroette de merel die naast me tussen de bladeren aan het scharrelen was en de specht die ik hoorde kloppen in de boom.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Mijn oog viel op twee bomen die in elkaar verstrengeld waren en ik moest denken aan de Valentijnsperiode, want hoewel het maar één dag is, zorgt de commercie er wel voor dat het bijna een periode is. Eigenlijk ook wel logisch, want deze feestdag valt in de periode waarin de dieren alweer het voorjaar ruiken en weer op zoek gaan naar elkaar en mogelijke nestplekjes. En hoewel mei nog even op zich laat wachten, ruik ik zelf het voorjaar ook in februari. De zon wordt warmer, knopjes beginnen soms al te komen en elke zonnestraal vang ik reikhalzend op.
Liefde voor jezelf
Aangezien ik in de opbouw ben en voorzichtig wil doen met mijn spieren, loop ik rustig en neem ik steeds na zo’n zeven kilometer even rust. Dit keer viel dit precies samen toen ik bij de Zwarte Boer aankwam, een leuk restaurantje midden in het bos. Ik verwende mezelf met een kopje thee en een heerlijk stukje cake met bosvruchten. Een soort Valentijnscadeautje voor mezelf. Het is even wennen om alleen ergens te zitten en ik weet dat mensen hier soms huiverig voor zijn, maar echt, je wordt niet weggestuurd en ook niet nagekeken dus laat je zo’n heerlijk momentje niet ontzeggen.
Verbinding van de natuur
Vanaf het restaurant ging de route verder richting het mooie landgoed Staverden en op mijn navigatie kon ik zien dat daar mijn volgende rust weer zou zijn (aangezien het zo’n 7 kilometer verderop lag). De weg ernaartoe was een redelijk open stukje, via groene weides en heidevelden. Hoewel ik door een afgesloten stuk fietspad even een stukje om moest, was ik toch na een uur bij Staverden. Het mooie witte landhuis, het water van de beek die door het waterrad klettert en de mooie tuin die er achter ligt. Altijd leuk om hier te zijn.
Bij het prieeltje van de tuin ging ik zitten om mijn boterham te nuttigen en weer even te rekken en te strekken. Nog in de mood van Valentijnsdag, mijmerde ik over de verbinding van het water, want de Hierdensche Beek, die hier Staverdensche Beek wordt genoemd, ontspringt in het Uddeler Meer en loopt over een lengte van vijfentwintig kilometer naar het Veluwemeer. Het verbindt tal van dorpjes met elkaar en zelfs een stad, want Staverden heeft officieel stadsrechten. Tevens verbindt het meerdere natuurgebieden met elkaar zodat dieren hier een heel groot leefgebied hebben met altijd water in de buurt.
Cadeautjes onderweg
Vanuit Staverden liep ik nog een stukje naar het zuiden, tot aan het Nationaal Hippisch Centrum. Ik was nog nooit vanuit deze kant hierlangs gelopen en verbaasde me over de grootte van het complex. Hierna stak ik de Flevoweg over en ging ik naar het Houtdorper en Speulderveld. Ook hier was ik nog niet eerder langs gegaan. Ik zag links van mij Garderen liggen. Bij een bankje nam ik nog een rust en genoot van het weidse uitzicht over het heideveld en ging vanuit hier richting de Schaapskooi van Ermelo waar de eerste lammetjes al geboren waren. Ook hier was de liefde al gevonden. Een mooi gezicht die kraamkamer in de stal en een cadeautje om naar te kijken.
Opgeladen
Vanuit de Schaapskooi maakte ik nog een extra lusje aan de route vast en kwam nog langs een paar mooie grafheuvels die helemaal verscholen in het bos lagen. Bijzonder om deze allemaal zo dichtbij te zien. Ik stelde me gelijk voor hoe dit er vroeger uitgezien moet hebben. En na al die honderden jaren ligt het hier nog steeds. Na 31km kwam ik weer aan bij de auto. Wat een mooie tocht was dit met zoveel verrassingen onderweg.
Wandelen brengt je in beweging, mentaal en fysiek en het brengt je verder in de binding met jezelf en alles om je heen, ver-binding, zoals het woord al zegt. Het maakt dat ik na een wandeling weer opgeladen ben. Uitdaging en zorg voor mezelf maken dat ik gaande blijf en dat is precies wat deze wandeling mij gebracht heeft, zowel mentaal als fysiek. Ik wens jullie alle liefde toe, voor jezelf en voor elkaar.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.