Weer eens wandelen: het was alweer veel te lang geleden

We zitten nu bijna vijf maanden in Spanje. Als een op het spek gebonden kat. Het is hier zo mooi in de Penedès, de Catalaanse wijnstreek tussen Barcelona en Tarragona en er zijn zoveel plekken om te wandelen dat je hier een (wandel)leven kunt doorbrengen. Maar zoals altijd “heb elk voordeel z’n nadeel”. Ten eerste is het hier in de zomermaanden warm. Echt heel warm. Dat maakt het ook een stuk lastiger om te gaan wandelen. Mede hierdoor, zijn onze voettochten er de laatste tijd wat bij ingeschoten. Maar áls je dan weer eens gaat wandelen, dan is het ook echt heerlijk om weer op pad te zijn. “Wat hebben we dit gemist,” ging er door ons heen.

Tekst & beeld: Jordi Ramon | www.sabbaticouple.com

We hebben wel eens geprobeerd om in het midden van de zomer te gaan lopen in Spanje, maar dat is ons niet goed bevallen. Tijdens onze tocht naar Santiago de Compostella hebben we ook te maken gehad met extreem weer; bergopwaarts met sneeuw, bergafwaarts in de stromende regen om vervolgens met dertig graden in het dal aan te komen. Dat is slopend, maar omdat je dan wel door moet is het op de één of andere manier niet zo zwaar als wanneer je ‘voor de lol’ gaat lopen. Alles is ‘mindset’, nietwaar?

Prioriteiten

Hoe dan ook, we hebben de afgelopen maanden veel minder gewandeld dan ons lief was. Natuurlijk gingen we wel, maar dan meestal op heel beschutte plekken, en niet zo heel ver. We zorgden er altijd wel voor dat een terras binnen handbereik was, zullen we maar zeggen!

Maar zelfs als we gewild hadden, dan was het nog niet echt in te plannen geweest. We hebben ons namelijk heel wat op de hals gehaald met het schrijven van ons boek. Met ons laatste geld hebben we dat uitgegeven, wat betekende dat we er natuurlijk ook voor moeten zorgen dat het wordt verkocht. En dat gaat niet vanzelf, dus we hebben ons vol op de publiciteit gestort. Dat is op zich al veel werk, maar het resulteerde er ook in dat er heel veel media-aandacht voor kwam. En dat had weer tot gevolg dat ik op en neer naar Nederland reis voor allerlei presentaties. Op 20 november ben ik bijvoorbeeld weer in Nederland om in Alkmaar een presentatie te geven voor Het Nederlands genootschap van Sint Jacob (Misschien leuk om bij te wonen?) voor een publiek van enthousiaste Camino-liefhebbers. Roem eist zijn tol zeggen ze…

Maar het is een avontuur waar we middenin zitten en we genieten ervan! Hierbij wordt je echter al snel weer meegezogen in de mallemolen die we juist probeerden te ontvluchten en voor we het wisten waren we weer vol aan de bak. Prioriteiten stellen is één ding, maar het moet wel leuk blijven!

Priorat

Afgelopen zondag hebben we daarom weer ouderwets onze schoenen uit het vet gehaald en zijn we naar Priorat gegaan, een wijnstreek in het zuiden van Catalonië. Hoewel het hier nog steeds schitterend weer is, is de temperatuur een stuk aangenamer en eigenlijk perfect om te wandelen. Van iemand hier in de buurt hadden we al de tip gekregen om Priorat te gaan verkennen. We vonden dat het nu wel weer eens tijd werd en we reden naar het hart van de streek .

Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!

Eenmaal daar startten we bij de ruïnes van een duizend jaar oud klooster, genaamd Cartoixa d’Escaladei; ‘Het Klooster van de beklimming naar God’. Nou wil ik niet zo ver gaan dat ik beweer dat we een goddelijke revelatie hebben gehad, maar het was wel echt heel mooi! Ik durf te zeggen dat het in de buurt komt van de Pyreneeën. Hoewel het niet zo extreem ver van de bewoonde wereld ligt, ongeveer een half uur van Tarragona, waan je je na een kilometer klimmen al compleet in niemandsland. Wat hebben we dit gemist!

Na een half uurtje pittig stijgen, goed te doen voor iedereen maar toch, kom je op uitkijkpunten die je compleet doen vergeten dat je maar een half uur van de kust zit. Hier hebben we onszelf weer kunnen resetten. Bovendien besloten we hebben dat we hier blijven terugkomen, want het uitzicht het achterland beloven veel goeds. Hier zijn we voorlopig nog niet uitgekeken en -gewandeld!

Spaanse Start

Er zullen mensen zijn die zeggen dat een hike alleen een echte hike is wanneer je niemand ziet en je plekken moet zoeken waar je in volledige afzondering kunt starten en kunt lopen. Maar Spanjaarden zijn echte outdoor-liefhebbers, dus die kom je overal tegen. Dat betekent dat we onderweg een half uurtje hebben opgelopen met een jong koppel. En Spanjaarden zijn gezelligheidsmensen, dus een geanimeerd gesprek volgde. Wat ons betreft is dit absoluut een pluspunt van Spanje; iedereen is buiten, en iedereen heeft een praatje klaar. Voor ons dus geen probleem maar eerder een leuke extraatje onderweg. En verder kwamen we niemand tegen hoor, dus verwacht geen Disneyland-achtige taferelen!

Wat ook super Spaans was, was de start. We startten zoals gezegd vanaf het klooster. Daar midden tussen de wijnvelden lag een gehuchtje met een minuscuul barretje. Het was negen uur, dus we gingen naar binnen voor een kop koffie alvorens we zouden ‘aanvallen’. We vroegen aan het meisje dat op het terras tafels aan het neerzetten was of we al naar binnen konden voor een bakkie. Ze antwoordde vriendelijk maar geamuseerd dat we dat natuurlijk konden. We stapten naar binnen, en troffen daar een piepklein zaaltje aan, dat afgeladen zat mensen die allemaal aan de wijn en het bier zaten. Sommigen omhelsden elkaar vrolijk, en anderen bestelden alvast wat tapas voor bij de ‘porron’ met witte wijn. Negen uur ’s ochtends. Hoe mooi kan je dag beginnen!?

Wij hielden het bij koffie en gingen op pad, maar besloten wel dat we daar terug zouden komen na de wandeling. Er moet immers gegeten worden na een lange tocht. En wederom typisch Spaans; toen we ’s middags vlak voor de lunch terugkwamen en wilden aanschuiven bleek alles bomvol te zitten. Buiten leven en eten; Geen wonder dat Spanjaarden een van de hoogste levensverwachtingen ter wereld hebben! We hebben vast gereserveerd voor komende zondag. Een mooie stok achter de deur om nog meer van de Priorat te gaan ontdekken. En volledig verantwoord natuurlijk, want we kunnen het hebben na een goede bergtocht! Dat extra wijntje hebben we verdiend!

Over de auteur

Jordi Ramon (1967) is al bijna zijn hele werkzame leven ondernemer. Dat heeft geresulteerd in diverse mooie bedrijven, maar helaas zonder het beoogde resultaat dat nagenoeg elke ondernemer voor ogen heeft, op je vijftigste binnen zijn!

De Covid-situatie heeft hem en zijn vrouw Jacqueline in 2020 beroofd van hun horecabedrijven. Dat deed ze besluiten om alles af te sluiten en los te laten en naar Santiago de Compostella te gaan lopen om rust en vrijheid te vinden en al wandelend nieuwe inzichten te verkrijgen. En dat is ze gelukt! Op 12 juni 2021 kwamen ze na een tocht van twee en een halve maand en 1.600 kilometer aan in Santiago de Compostella. Eén van de dingen die op hun pad kwam was een enorme villa met een groot stuk grond in Cunit, even ten zuiden van Barcelona waar ze nu sinds hun aankomst in Santiago de Compostella wonen als beheerders en zo alle tijd hebben om hun ingeslagen pad verder te bewandelen.

Jordi en Jacqueline houden sinds het begin van alles wat ze het afgelopen jaar is overkomen een blog bij, www.sabbaticouple.com. Daar kun je precies nalezen wat ze allemaal hebben meegemaakt. Momenteel werken ze aan een boek en seminar gaan over flexibel omgaan met gebeurtenissen. Je kunt Jordi bereiken via jordi@ramon.world.